Het balkon.

Ik keek hem even aan, niet bemoedigend maar bezorgd. "Luister Near, misschien heb je het gemerkt maar ik ben niet zoals de anderen." Ik bleef even stil. "Ik hoef niks over je verleden weten, tenzij je het zelf wilt vertellen." Ik staarde voor me uit, kijkend naar nieuwe glimmende lichtjes aan de hemel. "Dus, wil je het echt vertellen? Want het hoeft niet, je bent me niks verplicht," Bij die laatste woorden keek ik hem weer aan.

Bij elk woord dat ze zei staarde ik voor me uit. Mijn blik ging naar mijn handen en ik twijfelde. ' Ik wil dood, dus als we het over willen gaan hebbe ' mijn stem brak en mijn ogen zaten vol tranen. ' Ik moet er van af, ik moet het accepteren ' en juist omdat zij praktisch de enige was die me niet dwingde wou ik het aan haar vertellen.

Ik pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. "Ik ben er voor je Near," zei ik. "Ik zal luisteren als het nodig is, zwijgen wanneer dat het beste is en praten als je erom vraagt." Vervolgde ik terwijl ik hem aankeek.

De tranen biggelde al over mijn wangen voor dat ik er erg in had. ' 12 mei vorig jaar ' ik vroeg me af of ik wel verstaanbaar was omdat het zo moeizaam ging. ' Het was de verjaardag van Lila, mijn zusje van 5 ' ik haalde moeizaam adem.

Ik wreef met mijn duim over zijn handpalm en staarde voor me uit. Ik zou, zoals ik had gezegt, naar elk woord luisteren dat hij zou zeggen. Pas wanneer hij klaar was zou ik iets zeggen, als ik dat kon.

''Mijn 3 broers waren de stad in, een roze taart voor Lila halen aangezien ze dat zo graag wou ' een nieuwe lading tranen gleed over mijn wangen. ' Alleen ik, mijn ouders, lila en Riley waren dus thuis '

Ik bleef over zijn hand wrijven, niet wetend wat ik anders moest doen. Ik wilde er alleen voor zorgen dat hij niet opgeslokt werd in zijn herrinering. Dat hij besefte dat dat voorbij was.

' Lila was aan het spelen met het poppenhuis dat ik haar gegeven had, mijn ouders en riley - mijn vriendin - ' ik stopte en haalde veel te moeizaam adem. ' Zaten aan de tafel met wat te drinken ' ging ik moeizaam verder. ' Ze vertelde me ' ik kon niet verder, echt niet verder.

"Stop maar," fluisterde ik en keek hem aan, "vertel de rest maar als je er klaar voor bent." Het was duidelijk nog niet de tijd voor hem om het te vertellen. Ik sloeg mijn armen onwillekeurig om hem heen en drukte hem tegen me aan. Ik wilde hem troosten, een helpende hand bieden.

De tranen bleven komen en komen. Dankbaar sloeg ik mijn armen om haar middel. De tranen werde opgenomen door de trui. Al bleven ze maar komen en komen. Ik wist niet wat ik moest doen of zeggen dus bleef haar maar vasthouden, omdat het fijn voelde.

Ik voelde de tranen niet en streelde met een hand over zijn rug. Ik wou dat ik hem kon helpen, dat ik hem kon laten inzien dat hij echt een goed persoon was. Maar hoe kon ik dat doen? Ik bleef hem vast houden terwijl ik bedachtzaam voor me uitstaarde, een manier zoekend om hem te helpen.

Ik hield mijn mond en liet me troosten. Waarschijnlijk was dit de eerste keer in het afgelopen jaar dat iemand uit zichzelf mijn knuffelde. De tranen bleven komen maar minder. Zoals ze gezegt had, voor nu hoefde ik niks meer te vertellen. Dat kwam later wel.

Toen ik merkte dat hij minder begon te huilen liet ik hem een beetje los en keek hem aan. "Gaat het?" Vroeg ik zacht en streek een pluk haar uit zijn gezicht.

' Ik over leef het ' perste ik er met een waterig glimlachje uit. Het ergste was over, de pijn was gezakt. Wat de pijn precies inhield wist ik ook niet, verdriet om hun, haat jegens mezelf. Ja voornamelijk die 2 dingen.

"Gelukkig," Wist ik uit te brengen en glimlachte. In de afgelopen tijd had ik al redelijk veel met hem meegemaakt, een wonder eigelijk. Wat als we deze plek niet hadden ondekt, had ik hem dan ook zo goed leren kennen? Vroeg ik mezelf af.

Langzaam liet ik haar los en leunde ik met mijn rug weer tegen de deuren. ' Dankje ' zei ik terwijl ik mijn tranen weg veegde, niet dat dat veel zin had want een paar bleven terug komen.

Ik fronste even en keek hem aan. "Niks te danken", antwoorde ik en keek hem nogsteeds deels bezorgd aan. "Ik vind het fijn dat je me in vertrouwen neemt", zei ik zacht, "dat betekend veel voor me."

Ik glimlachte zwak en keek naar de lucht. Ik bleef dicht naast haar zitten. Ik weet niet waarom, er was geen reden voor het voelde gewoon vertrouwt.

Ik streek een pluk haar uit mijn gezicht en leunde een beetje tegen hem aan. Ik vond het gewoon weg kut voor hem, ik wist nog niet precies wat er was maar dat kwam wel, of niet. Maar met beide had ik vrede. Ik zuchte even en keek naar de maan.

Ik sloeg mijn arm om haar heen en trok haar dicht bij me. Gewoon omdat het fijn zo was, niks anders. Ik keek naar de zon die nu bijna helemaal onder was. Hoe laat was het? Hoe lang hadden we hier gezeten?

Ik staarde voor me uit, me bewust wordend van de lange tijd dat we hier hadden gebracht. Ik had niet verwacht dat er zoveel op een dag zou gebeuren. "Het blijft mooi hier, zelfs al zie je geen steek." Zei ik met een glimlach.

Ik knikte instemmend en veegde de laatste tranen die er nog waren van mijn gezicht af. ' Dankjewel ' zei ik nogmaals, mijn arm liet ik rustig over haar schouder hangen. Voor nu was ze een betere vriendin van heath een vriend van mij was.

Ik keek hem even aan, verbaasd over wat hij zei. "Waarvoor?" Vroeg ik en keek weer voor me uit. Het was een wonder om sterren aan de hemel te zien verschijnen, een magie die de rest te niet deed.

' Je maakt een grapje zeker? ' ik knabbelde op mijn onderlip en keek naar haar. ' Eerst red je mijn leven, vervolgens ben je er voor me ' ik fluisterde het half in haar oor.

Ik glimlachte even en leunde tegen hem aan. "Daar hoef je me niet voor te bedanken." Zei ik en keek hem aan. Zijn bijna zwarte ogen glimden in het licht van de maan, betoverend vond ik zelf.