Het balkon.

Het balkon is te betreden door een trap in de bibliotheek. Het balkon is groot, en geeft uitkijk op de omgeving van de school. Het is echter geen bekende plek, aangezien mensen de trap naar het balkon nogal griezelig kunnen vinden. Het balkon is een uitstekende plek voor een romantisch diner bij kaarslicht, of om gewoon na te denken.

Maximaal 3 personen.

Bij toeval had ik deze trap ontdekt toen ik de bibliotheek verliet. Na het ontdekken van de uitkijktoren was ik steeds meer gaan letten op gangetjes en onopvallende inhammen. Een van die gangetjes had me naar deze trap gebacht en enigszins mezelf afvragend waar ik nou weer terecht zou komen. Toen ik eenmaal wat licht zag grijnsde ik en stapte door de opening naar buiten. Ik had meteen door wat het was, een balkon. Maar over het algemeen waren balkonnen niet zo.. groot.

Ik liep wat rond in de bieb en merkte ergens een trap op. In mijn nieuwschierige roes liep ik langzaam de trap op. Een of ander boek had ik nog in mijn handen. Ik fronste lichtjes en keek nieuwschierig naar het ligt dat ik te gemoed ligt. ' Ab? ' verwonderd staarde ik haar even aan.

Ik keek geschrokken om en lachte even toen ik Near zag. "Eh hoi," zei ik, nogsteeds verrast door het feit dat ik op een balkon terecht was gekomen en dat hij hier ook opeens vescheen. "Ah, je komt ook uit de bieb zie ik." Zei ik en knikte richting het boek in zijn handen.

Ik volgde haar blik naar het boek in mijn handen en knikte grijzend. ' Hopelijk krijg ik hier geen boete voor ' een plezierige twinkeling was in mijn ogen zichtbaar. Ik leunde met een hand op de rails van het balkon en keek naar de natuur. ' Prachtig ' zei ik in een teug van adem.

Ik knikte instemmend terwijl ik naar het uitzicht genoot. De meeste plekken waar ik vandaag was geweest, waren vanuit hier zichtbaar. "Wat een adembenemende plekken heeft deze school toch," mompelde ik terwijl ik een beetje over de rand heen leunde.

Ik volgde met mijn ogen de bewegingen die ze maakte en staarde even heel kort. Snel wende ik mijn blik weer af en keek ik naar het uitzicht. ' Zeker ' ik hield het boek in mijn handen en leunde zelf ook iets over de rand heen. Mijn gezicht draaide ik weer naar haar toe. Ik sprak niet, dat zou een soort vergalling van het moment zijn.

Ik staarde voor me uit genietend van de wind die enkele keren mijn haar deed opwaaien. Op dit moment was ik blij met mijn redelijk korte haar. Ik zag in de verte een zandvlakte en besloot dat zodra ik de kans had, daar naar toe te gaan. Ik keek even opzij naar Near en glimlachte.

Ik glimlachte terug en wende mijn blik af. ' Dus, waar denk je nu aan? ' uit mijn ooghoeken keek ik naar haar. Ik was niet het type dat een meisje echt op haar uiterlijk beoordeelde, als ik dat wel was geweest had ik nu zeker weten gedacht dat ze er zo leuk uit zag.

Ik was verrast door zijn vraag en dacht even na. "Ik dacht dat ik straks een kijkje wil gaan nemen bij de zandvlakte," antwoordde ik uiteindelijk. Ik was niet iemand die terug dacht aan het verleden, ja natuurlijk op bepaalde momenten, maar het was geen obsessie.

Ik knikte en keek naar de plek waar ze het over had. ' Mij lijkt het alleen maar eng ' was mijn antwoord naar waarheid. Zo veel zand bij elkaar, nee dat was eng. Dat was té veel van het goedde, te veel van een element.

Ik glimlachte even terwijl ik voor me uit bleef staren. "Ik vind het juist fascinerend," bekende ik. Ik hield van mysteries, van legendes. Ik hield ervan om dingen te ontdekken. Maar ik begreep wel waarom mensen het eng konden vinden. Met een glimlach keek ik weer naar hem, gewoon omdat ik op een mooie plek was met leuk gezelschap.

Ik beet op mijn lip en keek naar haar. ' Fasinerend? ' ik grijnsde lichtjes. ' Fasinerend om door een laag met zand te zakken en nooit meer lucht te kunnen ademen? ' alles behalve sirieus keek ik haar aan. Dat was mijn inprenting van de zand vlakte dan teminste.

Ik lachte even en legde mijn armen over de rand. "Nee, vanuit dat oogpunt snap ik jou opvatting wel." Grinnikte ik en keek hem aan. "Ik vind het leuk om op een plek te komen die mystrieus is. Zoals een zandvlakte, hoe kom hij hier? En als het door een aardmeester is gedaan, wat was de reden daarachter." Ik keek weer voor me uit.

Ik leunde lichtjes naar haar toe slechts omdat ze me intreseerde. Niet op een andere soort manier. ' Je hebt er opzich wel gelijk in ' ik keek voor me uit liet mijn blik op het boek vallen dat ik in mijn handen had. Ze was minder volspelbaar dan ik gedacht had.

Ik haalde diep adem. "Niet dat er enige kans is dat ik er ooit achter zal komen", mompelde ik met een kleine glimlach op mijn lippen, "maar juist dat maakt het zo interessant." Ik keek weer naar hem. "En waar dacht jij aan?" Vroeg ik terwijl ik weer voor me uit staarde.

Ik lachte even toen ze vroeg aan wat ik dacht. ' De waarheid is dat ik er net aan dacht dat je minder voorspelbaar was dan ik dacht ' ik was niet bang voor de waarheid. Ik was niet bang om mensen te vertellen wat ik er van vond of wat ik van ze dacht, ongeacht of het negatief of positief was.

Ik grinnikte even en bleef voor me uit kijken. "Ik denk dat de meeste me wel als een voorspelbaar iemand zien ja.." zei ik met een glimlach. "Maar het maakt me niet uit, ik ben wie ik ben. Dat zal ik ook voor niemand veranderen." Het deerde me weinig dat hij me eerst voorspelbaar had gevonden, juist nu hij toegaf dat dat minder was dan hij dacht, klonk dat positief in mijn oren.

Ik ging met mijn hand door mijn haar. In mijn onoplettendheid liet ik het boek dat ik in mijn andere hand had vallen. ' FACK ' schreeuwde ik uit terwijl ik veel te ver over de leunig ging om het boek op te vangen. Te vergeefs, mislukt. Met deze actie pleurde ik zelf ook bijna van het balkon af.

In een oogwenk zag ik het boek naar beneden vallen. Ik was van binnen boos op mezelf, als ik een beetje meer mijn kracht onder mijn knie had gehad, had ik het misschien kunnen voorkomen. Maar nu was het enige wat ik kon doen Near terug trekken zodat hij ook niet naar beneden zou vallen.

Doordat zij mij naar achtere trok viel ik op de grond, in mijn onhandigheid nam ik haar met mij mee. ' Excusses ' kreunde ik er uit terwijl ik pijnlijk mijn ogen opende. Haar gezicht was dichterbij dat ik dacht. Pas nu viel het me op dat ze praktisch op me lag. Nouja, ik had mijn leven aan haar te danken.

Ik fronste even en een vlaag bezorgdheid ging door me heen. "Wat dacht je, ik spring het boek achterna?" Zei ik met een mislukte vorm van sarcasme. Het viel me toen pas op dat ik op hem lag en ik beet op mijn onderlip. "Sorry," zei ik zacht terwijl ik blozend omhoog krabbelde. Beschamend, heel erg beschamend, dacht ik bij mezelf.

Ik bleef nog even liggen en stond vervolgens gedesorionteerd op. Mijn wangen waren lichtjes gekleurt, de rest van mijn gezicht was lichtjes wit. ' Ik eum. ' ik hield me stil. ' Dankjewel voor het redden van mijn leven ' ik was haar meer dankbaar dan ik kon laten merken. Mijn leven, zo snel had het kunnen eindigen. Ik beet op mijn onderlip en bleef bij de rand van het balkon vandaan.

Ik trok zacht wat bij de rand vandaan en glimlachte. "Geen punt, zolang je ook maar hetzelfde voor mij doet als je er ooit de kans voor hebt," zei ik en keek hem onderzoekend aan. Het moest nogal een shock zijn geweest en ik had niet het idee dat het dan zo slim voor hem zou zijn om bij die rand rond te blijven hangen.

' Ja ' ik wende mijn blik van haar af en fronste moeizaam. Ik was niet bepaalt de held in shock situaties. Ik was de persoon die witjes wegtrok en verstijfde. Gefrustreerd beet ik op mijn onderlip. ' Ik denk dat ik beter kan gaan... ' moeizaam ademde ik uit.