Het balkon.

Ik keek haar aan en fronste lichtjes. ' Dat moet ik wel, want je bent er voor me. En juist daar ben ik je dankbaar voor ' sirieus keek ik haar aan. Haar gezicht was dichter bij dan ik had gedacht maar dat maaktte me niet uit.

Ik glimlachte en was blij dat het donker was zodat hij me niet zag blozen. Ik had nooit goed om kunnen gaan met complimenten of bedankjes. Ik had namelijk nooit echt vriendschap ervaren. Tot nu, besefte ik. "Dat is vriendschap," zei ik met een glimlach.

Dankbaar drukte ik mijn lippen voorzichtig op haar wang. ' Dankjwel ' het was niet van zelfsprekend dat vrienden zo goed voor elkaar waren. Ik wende mijn blik weer af naar de laatste zonnenstrralen.

Ik glimlachte aarzelend en staarde voor me uit. Ik vroeg me af of het zo altijd was, om vrienden te hebben. Want ik voelde me gelukkig, niet meer alleen. Niet meer een van de vele. Ik beet op mijn onderlip en zuchtte zacht.

' Dus, genoeg over mij, laten we het over jou hebben ' ik trok haar zacht tegen me aan en leunde met mijn rug tegen de deur. Ik keek haar lief maar vragend aan. Nu wou ik helpen, als ze teminste ergens mee zat.

Ik keek hem even vragend aan. "Wat wil je weten," ze ik zacht en friemelde aan mijn shirt. Ik hield er niet van over mezelf te praten. Niet dat mijn jeugd afgrijselijk was geweest, maar ik was gewoon vriendloos geweest.

' Waar je van houd? Je familie? Hobbies naast piano spelen ' plezierig glimlachte ik naar haar.

Ik staarde voor me uit. "Hmm.. mijn familie is oke, ik heb een hechte band met mijn broer." Ik glimlachte even en keek naar hem. "Vrienden heb ik niet, en muziek en tekenen zjn mijn passies." Mompelde ik, het eerste had ik snel gezegt.

Ik knikte, het paste bij haar, het muziek en tekenen dan. Geen vrienden hebben paste bij niemand, toch vond ik het niet raar. Ik zelf had eigenlijk ook niet veel vrienden. Het was dat Heath het met mij had kunnen overleven maar volgensmij was hij ook het liefst weggerend. ' Het is niet iets waar je je voor moet schamen ' Ik keek haar weer aan, alweer verbaasde het me dat ze dichterbij was dan ik dacht.

Ik zuchtte en staarde voor me uit. Het suckte, ik wilde wel sociaal zijn, maar het lukte me niet. Ik was niet iemand die een gesprek begon met een vreemde. Hoewel ik dat nu wel steeds probeerde. "It sucks.." zei ik zacht.

Ik beet op mijn onderlip en dacht even na. ' Je moet gewoon een paar vinden, échte vrienden. Die er voor je zijn ' Ik keek haar sirieus aan. Ik wou er voor haar zijn, hoe ik dit moest verwoorden wist ik niet.

Ik fronste even en ontweek zijn blik. "Makkelijker gezegt dan gedaan," Mompelde ik en staarde voor me uit. Ja, in mijn ogen was dat makkelijker gezegt dan gedaan. Bij anderen was dat misschien makkelijker.

' Je hebt er al een ' ik merkte dat ze mijn blik ontweek. Voorzichtig duwde ik haar gezicht richting die van mij zodat ze me wel aan moest kijken. ' Ik ben er voor je, ik zal er altijd voor je zijn ' ik fluisterde het zacht, harder had niet gehoeven aangezien we beide dicht bij elkaar waren.

Ik sloeg onwillekeurig mijn ogen neer. "Dat zeg je nu ja," zei ik en beet op mijn onderlip. Ik had het meegemaakt, al meer dan eens, dat ik ee zogenaamde vriend of vriendin iets toevertrouwde en dat diegene bij een ruzie alles had lopen rond zitten te vertellen. Ik zelf had altijd geheimen, geheim gehouden. Zo hoorde dat vond ik.

' Ik meen het ' ik was haar te veel verschuldigd. En dat niet alleen, ik wou er voor haar zijn. Ik hield van haar op mijn manier. Ze was een persoon die je graag om je heen had, ze was een persoon die ik graag dicht bij me had.

Ik zorgde er uiteindelijk voor dat er een glimlach op mijn lippen verscheen, een gespeelde. Ik vond het fijn om te horen, maar er waren teveel twijfels. Twijfels die ik liever niet had willen hebben.

Ik beet op mijn onderlip en keek weg. ' Is er een reden waarom je mijn woorden niet gelooft? '

Ik keek hem niet aan en knikte toen. "Ja, die is er," Zei ik en staarde toen voor hem uit. "Je bent niet de enige die dat ooit heeft gezegt," zei ik met een ironisch lachje.

Ik haalde mijn arm van haar schouders af en pakte daarmee haar handen. ' Ik liet niet, ik zeg niet dingen die ik niet kan volbengen of kan menen ' ik keek haar aan.

"Ik stel me aan he?" Zei ik terwijl ik hem aankeek. Ik had in elk geval zelf het gevoel dat ik me aanstelde. Waarom deed ik er zo moeilijk over? Ik keek naar mijn handen die hij vast hield en beet op mijn onderlip.

Ik haalde mijn schouders op en speelde wat met haar vingers. ' Als jij er vroeger narigheid mee hebt gehad begrijp ik het best ' ik glimlachte en keek haar aan. Er was zo veel deze avond gebeurt.

Ik keek hem aan en glimlachte. Ik vond het fijn dat hij me begreep, dat ik niet alles hoefde uit te leggen. "Bedankt, voor je mooie woorden." Zei ik met een klein lachje en staarde weer voor me uit. Weer werd mijn haar omhoog geblazen door de wind en geirriteerd veegde ik mijn haar uit mijn zicht.

Ik haalde mijn schouders op en kneep in haar hand. ' Daar heb je vrienden voor ' nonchalant knipoogde ik vlug.

Ik grinnikte even en legde mijn hoofd tegen zijn schouder terwijl ik naar de hemel staarde. Het voelde erg vertrouwd om hier met hem te zitten. De zon was nu compleet verdwenen en het enige dat nog licht gaf waren de sterren en de maan.

Ik sloeg mijn beide armen om dr heen en knuffelde dr even. Ze was zeker een goede vriendin van me geworden. Ik streek een lok achter haar oor en keek naar de sterren.