Het balkon.

Ik keek hem onderzoekend aan. "Moet ik meelopen?" Bood ik aan. Ik vond het niet erg om met hem mee te gaan en ik was er ook niet erg op gerust als hij in zijn eentje door de gangen ging lopen na dit. Verder had ik ook niet heel veel zin om in mijn eentje hier achter te blijven.

Ik lachte zachtjes en schudde zachtjes mijn hoofd. ' Ik kom al helemaal over als een Pussy, je hoeft niet mee hoor ' ik knabelde wat op mijn onderlip en schudde zachtjes mijn hoofd. Ik kon wel wat hebben, de afgelope jaar liep ik als een lijk rond, deze dag kon er ook wel bij.

Ik knikte uiteindelijk, deels een beetje.. beledigd. Als hij me niet om zich heen wilde hebben, kon hij dat ook gewoon zeggen. De afgelopen twee ontmoetingen waren immers bij toeval geweest en geen afspraken. Ik wist niet wat ik ervan moest denken.

Ik zag haar beledigde blik en kon mezelf wel voor mijn kop slaan. ' Luister ab, het is nogal ego krekend dat ik hier op mijn benen sta te trillen en dat jij het geneens eng vond ' met mijn ogen zocht ik die van haar. ' Ik heb je graag om me heen, je bent een toffe meid, écht! '

Fijn, hij kon ook nog gedachtenlezen. Whoehoe, life rocks. Ik perste een glimlach op mijn lippen. "Je hebt geen idee hoe eng ik het vond om jou leven in mijn handen te hebben." Zei ik en staarde voor me uit. Hij had in elk geval gezegt hoe hij over me dacht, tof. Maar wat hield dat in? Ik schudde de gedachtens van me af en concentreerde me op Near.

Ik pakte haar hand vast en glimlachte zwakjes. ' Je hebt mijn leven gered, je hebt geen flauw idee hoeveel ik je verschuldigd bent ' ik liet mijn ogen maar spreken aangezien ik het verder niet meer in woorden kon uitleggen. De bleektte in mijn gezicht trok iets weg, wat kleur kwam terug.

Ik trok mijn hand langzaam los en knipperde met mijn ogen. "Helemaal niks," zei ik simpelweg. "Ik wil niet dat je me iets verschuldigd bent, dat is ook niet nodig." Ik wilde hem niet de indruk geven dat hij me iets verschuldigd was, ikzelf haatte het om mensen iets verschuldigd te zijn. Aangezien hij behoorlijk dichtbij stond bekeek ik zijn gezicht automatisch. Zijn lach en ook zijn ogen hadden iets sombers. Ik was niet van plan erna te vragen, hij zou het zelf vertellen als hij het nodig vond.

Ik fronste lichtjes maar liet het gaan. ' We kunnen wel doen alsof ik je niks verschuldig bent maar er zal een keer een moment zijn en dan zal ik het je teruggeven ' het was gewoon zo. Ik was haar iets verontschuldigd, punt. Mijn leven, nee dat was niet iets wat ik zomaar vergat. ' Het leven is iets kostbaars, het is sneller voorbij als je denkt ' ik leunde lichtjes tegen de deuren aan. Mijn ogen keken naar die van haar. Ik liet dit niet los, het was mijn facking leven.

Ik haalde diep adem en knikte toen. "Oke, laten we hopen dat zo'n moment nooit komt." Zei ik zacht en deed een paar passen achteruit richting de rand. Hij had gelijk, het leven was onvoorspelbaar. Te onvoorspelbaar om iemand iets verschuldigd te zijn. "Je had hetzelfde voor mij gedaan, hoop ik." Zei ik en keek hem aan.

Ik beet op mijn onderlip en knikte op de beide dingen die ze zei. Het was me net opgevallen dat ze niet echt graag dicht in mijn buurt kwam. Het was licht storend omdat ik het gevoel had dat ik volgens mijn weten verkeerd deed? Ik flikkerde een lok voor mijn oog weg maar na een tijdje ging hij vanzelf weer terug zitten.

Ik glimlachte even en haalde mijn schouders toen op. "Dan is het goed," zei ik en ging met een hand door mijn haar. Ik begreep wel waarom veel meisjes hem een leuke jongen vonden, want dat was hij ook. Hij verschool alleen iets en zolang hij het niet uit zichzelf vertelde, wilde ik ook niet te dichtbij komen, lichamelijk en mentaal. Misschien omdat ik bang was om gekwetst te worden.

Ik merkte de afstandelijkheid op maar ging er niet op in. Als zij niet bij mij in de buurt wou zijn dan was dat haar keus. Mijn ogen gingen weer naar de zandvlakte, desondanks bleef ik bij het randje weg. Dat ik een boek vernielt had was ik vergeten, waarschijnlijk kwam de bieb wel met een boete ooit.

Ik wilde niet met mijn rug naar hem toe gaan staan, dat vond ik onbeleefd. Daarom leunde ik tegen de rand van het balkon aan en keek naar hem. Hoe hij daar stond, hoe hij keek. Het was fascinerend, ik vond het leuk om naar mensen te kijken. Ik zou het uren kunnen doen zonder me te vervelen.

Ik voelde haar blik even prikken maar negeerde hem. Na een tijdje wende ik mijn blik naar haar toe en keek ik haar aan. ' Is er iets? ' ik glimlachte lichtjes ondeugend. Over mijn angst was ik heen, toch kwam ik liever niet meer bij die rand.

Ik grijnsde even. "Je bent interessant," zei ik zonder aarzelen. Hij was eerlijk tegen mij geweest, nu was ik dat tegen hem. Hij had er recht op. Ik beet zachtjes op mijn onderlip, mezelf afvragend of het wel verstandig was geweest om dat te zeggen.

Ik keek haar met een lachje vragend aan. ' Ik intressant? Eerder drama ' even was ik sirieus. Ik wende mijn blik weer van haar af terwijl ik wachtte op een antwoord. Mijn ogen gingen over het landschap, ik hield van deze plek, desondanks het incident van eerder.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes terwijl ik hem goed bekeek. Vervolgens schudde ik mijn hoofd. "Je bent interessant, waarschijnlijk omdat ik je niet heel erg goed ken." En omdat je dingen verborgen houdt. Maar dat laatste zei ik niet, dat hield ik voor mezelf.

Ik lachte weer even en keek alweer naar haar. ' Je bent gek ' ik grijnsde en ging verder, ' je kent me hoor, er is niks anders wat er te weten valt ' ik sloeg mijn armen over elkaar. Het had geen afwerende betekenis maar het stond gewoon confortabel.

Ik knipperde weer met mijn ogen en op mijn lippen verscheen een kleine glimlach. "Gek.." herhaalde ik en grinnikte. "Ik ken je niet goed Near, dat weet je zelf ook." Twee ontmoetingen rekende ik niet tot iemand goed kennen, hoewel het wel twee lange ontmoetingen waren.

Ik keek haar aan en glimlachte. ' Oké, je weet niet alles van mij. Maar je weet wat voor type ik ben. Waar ik graag over praat en waar ik niet graag over praat. Dat ik zo gek ben een boek achterna te springen en dat ik snel bang ben ' ik grijnsde breed en keek haar met een twinkelende plezier in mijn ogen aan.

Ik grinnikte om wat hij zei. "Ach, nergens bang voor zijn is ook niet goed." Zei ik met een glimlach. Het enige wat ik minder vond aan deze plek is dat je nergens kon zitten. En het leek me niet zo'n goed idee om op de rand te gaan zitten dus leunde ik er maar tegen aan terwijl ik naar hem keek.

Ik haalde mijn schouders op en wende mijn blik af. ' Daar ben ik niet echt bang voor, het was gewoon een momenten angst ' ik keek weer naar haar en glimlachte zwak. Vuur was mijn echte angst, niet dat ik dat kon zeggen.

Ik grijnsde en keek naar hem. "Hoe vind je het hier eigelijk, tot nu toe?" Vroeg ik nieuwschierig. Ik zelf had al een handje vol mensen ontmoet. Alleen hij en Heath waren degene waarmee ik echt een gesprek had gevoerd. Meisjes hier waren erg gericht op jongens en sloten daardoor volgens mij bijna alle contacten met andere meisjes af. Ik probeerde eigelijk zoveel mogelijk mensen te leren te kennen, om te weten wie er echt aardig waren.

Ik krabte op mijn hoofd en keek naar haar. ' Vermoeiend, druk, veel ijsend ' ja zo omschreef ik het hier. ' Iedereen die ik tegen kom ' even aarzelde ik, ' heeft het idee dat er iets met mij is en dat ze daar iets aan kunnen doen of veranderen. ' ik glimlachte zwakjes en haalde mijn handen door mijn haar. Mijn benen werden lam van het staan dus plofte ik maar neer op de grond.

Ik volgde zijn voorbeeld en ging naast hem op de grond zitten. "Hmm.. ik probeer de persoonlijke vragen eigelijk altijd zoveel mogelijk te vermijden." Zei ik met een glimlach. "Tot ik iemand echt goed genoeg ken." Ik staarde voor me uit en raapte een steentje op dat naast me lag om die vervolgens over de rand heen te gooien.