De Danszaal

'Hallo, Sebastiaaaaaaaan,' zei Alice, met een plagerige grijs op haar gezichtje. 'Zo heet mijn hond ook, trouwens.' Ze luisterde, met een glimlach rond haar lippen, naar wat hij nogmeer zei. Ze knipperde eventjes verbaasd met haar ogen toen hij over zijn vader begon. Had hij ook geen moeder meer, net als haar? Ze beet eventjes op haar lip, ze wou het vragen, maar dat deed ze niet. Voor haar was het een pijnlijk onderwerp, en misschien voor hem ook wel.

'mischien is het toch geen goed idee dat je me Sebastiaan noemt' zei ik met een glimlach 'want dan vergelijk je me met je hond' zei ik lachent. Ik herinnerde me dat ze iets zei over dat ze opgegroeit was met haar vader, ik trok mijn wenkbrauw op bij dat idee maar zei er niets over.

'Ik hou niet zo van mijn hond, hij beet me altijd.' Alice glimlachte eventjes. Ze had overal wel een litteken, op haar been, haar arm, zelfs een op haar wang. Allemaal dankzij haar hond, maar het was ook een erg grote hond. 'Dus als je wilt dat ik ook niet van jou hou, dan zal ik je Sebastiaan noemen,' zei ze.

'Je mag me Sebastiaan noemen als je boos bent op me' zei ik zacht en glimlachte. Nya dat deed mijn vader ook altijd bij me, keihard mijn 2e naam roepen. 'heb jij gene broers of zussen?' vroeg ik nieuwschierig . 'je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt' zei ik er vlug achteraan.

Alice schudde haar hoofd. 'Nee, jammer genoeg niet.' Dat had ze altijd jammer gevonden, ze had graag een broertje of zusje gehad. Maar ja, na haar had haar moeder die kans niet meer gekregen. Ze beet zachtjes op haar lip. Ze had altijd gevonden dat het haar schuld was dat haar moeder was overleden. Ze keek hem met een zwak glimlachje aan.

'is er iets?' vroeg ik zachtjes. Mischien was het ook een gevoelig onderwerp.. familie.. ik kende mijn moeder niet, nooit gekent. Ik wenste dat wel, beter dan mijn vader die me dwong te oefenen met mijn krachten. Mijn ogen staarde naar haar zakke glimlach.

Alice keek op uit haar gedachten. 'Hmm? Nee hoor, praten over mijn familie, en vooral mijn moeder, is voor mij gewoon best moeilijk.' Haar familie was nooit eg close geweest. Haar vader was nieteens naar de begrafenis van haar tante geweest, dat zei voor haar al genoeg.

Ik hoorde het woord ''Moeder'' ik had de neiging keihard weg te rennen maar bleef zitten. 'Ik... ' zei ik zacht en beet opeens keihard op mijn lip. 'Ik ken mijn moeder niet' zei ik zacht en keek voor even weg. Ik dacht weer aan alles, hoe mijn vader zei dat mijn moeder een dom wicht was en dat ze gelukkig weg was.

'Ik ook niet, ze stierf toen ik pas geboren was.' Alice beet opnieuw op haar lip, dit eer een stuk harder. Ze moest niet aan haar moeder denken, want elke keer dat ze aan haar moeder dacht moest ze huilen, en ze wou niet huilen, in ieder geval niet waar iemand bij was.

Ik keek naar mijn voeten, ik durfte Alice niet aan te kijken. 'ik wil best meer zeggen maar het komt er bij mij niet uit' zei ik zacht en speelde met mijn vingers. ik keek Alice aan en speelde weer met haar haren.

Alice zag dat hij haar niet aankeek. 'Je hoeft ook niks te zeggen,' zei ze. Ze glimlachte toen hij haar weer aankeek, en opnieuw met haar haren begon te spelen. Ze keek hem terug aan, maar zei eventjes niks.

ik glimlachte 'ik zeg alleen dat mn pa een tering lul is' zei ik zacht. 'sorry voor mijn taalgebruik' zei ik er metene na. ik was altijd geïrriteerd als ik over mijn vader begon maar dit keer was ik een beetje rustiger, mischien omdat iemand in de zelfde situatie zat deels?

'Mijn vader is ook niet de gezelligste.' Alice bleef hem aankijken. 'Ik heb geen hekel aan hem, ofzo. Hij heeft me nooit was aangedaan. Het probleem met hem was dat hij nooit tijd had, zijn werk ging altijd voor. Het was altijd 'Alice, ik ben aan het werk, ga maar wat anders doen', en ik zat dus altijd met de dienstmeisjes opgescheept.' Ze glimlachte eventjes. Ze had helemaal geen idee waarom ze dit allemaal vertelde, ze vertelde het nooit aan iemand, maar bij hem voelde het vertrouwd.

'Mijn pa zat me gewoon dwars' zei ik zacht terug terwijl ik nerveus met de veters van mijn laars prutselde. Hard werken moest ik van hem, de duisternis besturen. Het duister versprijden en zo een koningkrijk maken, dat was zijn droom. Natuurlijk niet mijn droom maar die van mijn vader, hij leek net iemand van een tekenfilm die altijd probeert de wereld te overheersen zonder succes natuurlijk.

Alice knikte begrijpend. 'Vaders staan er ook niet om bekend om de gezelligste personen te zijn.' Ze glimlachte eventjes, en keek hem toen opnieuw aan. 'Wat zijn we lekker depressief bezig.' Ze was zelf meer het vrolijke type.

ik grinnikte opeens 'ja.. nou nu wil ik een knuffel door dit gepraat' zei ik als een klein kind en gaf Alice een knuffel. Op zulke momenten wilde ik een knuffel of gewoon alleen zitten, maar omdat ik niet weg wilde lopen koos ik maar toch voor de knuffel.

Alice lachte. 'Nou, vooruit dan maar,' zei ze, terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. 'Voel je maar heel speciaal, ik knuffel niet snel.' Alice was niet zo'n persoon die erg van lichamelijk contact hield, maar af en toe kon ze wel een uitzondering maken.

Ik grinnikte 'Oke ik voel me nu speciaal' zei ik zacht en stopte met knuffelen. 'Vond je toch niet erg? of wilde je dat ik zat te janken?' zei ik met een grijns op mijn gezicht. Ik speelde met mijn vingers en keek haar weer aan.

Alice liet hem los en schudde toen haar hoofd. 'Nee hoor, alsjeblieft, niet huilen, daar kan ik echt niet tegen.' Zodra ze iemand zag huilen, iemand die ze kende, voelde ze zelf ook de tranen in haar ogen prikken, en als Alice eenmaal huilde kon ze ook amper stoppen. En sowieso, niemand zag er huilend erg charmant uit.

Ik grinnikte en knikte 'zal ik niet doen hoor' zei ik met een lachje. Ik wiebelde een beetje met mijn benen en keek rond, ze zaal was zo groot en mooi. Maar veel mensen waren er niet, alleen Alice en ik. Ik leunde op mijn arm die op de bank lag.

'Goed zo, brave Sebastiaan.' Ze glimlachte eventjes, volgde toen zijn voorbeeld en begon ook rond te kijken. Ze had deze zaal altijd prachtig gevonden, al sinds het moment dat ze hier het eerst kwam. Ze vond het jammer dat er zo weinig mensen vanaf wisten, maar ook wel weer prettig. Zo had ze minder kans gestoord te worden, ook al had ze het vandaag niet zo erg gevonden dat ze was gestoord.