De Danszaal

Ik had mijn spitzen aan en mijn balletpak. Ik had een short erover heen gedaan en een grote badjas. Ik sloop onopgemerkt de danszaal in en deed hem dicht. Ik hing mijn badjas over een van de stoelen aan de zijkant en liep naar de achterkant van de zaal. Ik had geen zin om een muzikant te vragen om te spelen dus ik ging wel zonder muziek dansen. Ik ging voor de spiegel staan en begon te bewegen. Ik vond het heerlijk om ballet te beoefenen. Soms baalde ik er wel van dat ik het niet meer professioneel kon doen, ik had zelf een hele avond gejankt toen ik het nieuws hoorde.

Ik keek naar een deur die ik in deze gang nog niet gehad had. Zonder door het glas te kijken liep ik naar binnen en meteen had ik daar al spijt van. Het meisje dat zich zó onprettig gedragen had was er. Al zou ik het niet tegen haar zegen ze kon mooi dansen. Het was gewoon een standaard regel dat je iemand niet complimenteerde als die persoon onprettig tegen je was geweest. Ik was nooit echt goed in dansen geweest, ik kon me vloeiend bewegen door mijn ervaring met vechten maar daar bleef het bij. Het was niet iets waarvoor ik bestond of wat echt belangrijk voor mij was.

Ik hoorde voet stappen door de aarde. De aarde gaf mij altijd signalen door wat vreemd was. Maar misschien was het daarom zo fijn om over de grond te dansen de ruimte die het gaf was groots. Maar ik hoorde vaak al voetstappen van veraf. Ik draaide me om en zag near. Tenminste volgens mij had hij zichzelf zo voorgesteld. Ik stopte met dansen en en liep een stap naar hem toe. ' Hallo, het is onbeleefd om niet te kloppen ' zei ik rustig. Ik voelde me wel erg schuldig van vanochtend. Ik had nagedacht in bij de klaag muur, en ik zou me wel verontschuldigen.

' Gaan we het nu hebben over wat beleefd en onbeleefd is? ' ik was verontwaardigd. Ik had de grootste nijging om nog iets te zeggen, maar omdat ik eigenlijk geen contact meer met haar wou deed ik het niet. ' Nou sorry hoor ' zei ik uber sarcastisch net voordat ik me omdraaide en de deur opnieuw opende. Zij was juist de persoon die het onbeleefst van ons 2 was.

Hij had gelijk, tot mijn spijt. Ik zuchtte en al wou ik hem om diet moment niet tegen houden en sorry zeggen. Ik was verplicht van mezelf. Anders kwam ik nooit meer uit dit haat gedoe. ' Wacht even.. ' Zei ik zacht. Hopend dat hij mij niet zo horen en gewoon door zou lopen maar hij had mij wel gehoord. Ik sloeg mijn ogen neer en zocht voor de woorden die het meest gepast waren in deze situatie. Ik dacht aan de woorden in de klaag muur. ' Sorry ' kwam letter voor letter mompelend over mijn lippen.

Ik bleef staan met mijn rug naar haar toe en luisterde naar het korte woordje dat ze zei. Ik draide me om en knabelde op mijn onderlip. ' Sorry is niet genoeg weetje ' Ik pakte de sigaret die achter mijn oor zat en zette heb tussen mijn lippen. - ONDERSCHRIFT MOMENT - Ik rooktte niet, alleen de smaak van tabak was nogal nostalgisch.

Ik tilde mijn hoofd op naar hem en keek hem aan. ' Sorry, is voor mij al heel bijzonder. Maar als het niet genoeg is dan houd het op. ' Ik trok mijn wenkbrauw op en keek via de spiegel naar hem. Ik wist niet precies wat hij verwachtte. Tranen van spijt, omhelzingen, smeken op mijn knieen dat hij mij vergaf. Tja dan kon hij lang wachten want ik liet me emoties niet graag aan jan en alleman zien.

' Sorry is slechts een woord, bewijs het maar ' uitdagend trok een wenkbrauw op. Mijn sigaret haalde ik uit mijn mond en hield ik tussen mijn vingers. Als ik mij echt misdragen had tegen een persoon bewees ik dat het een fout was geweest. Sorry kon je zeggen als je tegen iemand opbotste of iets perongelijk deed. Hoe zij zich gedragen had was niet perongelijk, dat was express.

Gadverdamme, ik werd alleen maar bozer door zijn wijze en zelfingenomen blik en zinnen. Ik wist niet wat ik moest doen okee, wat was dit een naaistreek zeg. Ik wou me verontschuldigen en dat wist hij zelf ook. Maar hij wou er iets voor terug. Hij bespeelde mensen dat was wel te zien. Hij zei dingen tegen mensen op een manier waardoor hij zijn zin kreeg al zei hij het niet recht voor zijn raap. Ik liep naar hem toe en ging voor hem staan. Ik kon ook wel wat trucjes en laten zien hoe ik kon zijn. Ik ging met mijn lippen naar zijn oor en fluisterde zacht. ' Het spijt me zo near, hoe kan ik het ooit goed maken. ' Ondertussen ging mijn vinger over zijn wang. Ik kon ook best spelletjes spelen.

Ik lachte wat toen ze naar mij toe kwam en in mijn oor fluisterde. Dit was niet echt waar ik op mikte - al wist ik zelf geneens waar ik op wou mikken - maar ik vond het prima. Ik legde een vinger onder haar kin en draaide mijn gezicht naar haar toe. ' Niet waar ik op mikte maar ook goed ' ik grijnsde lichtjes en nam afstand van haar. ' Nog een fijne dag ' ik knikte en draaide haar mijn rug toe. ' Oh, btw je danst mooi ' zei ik toen ik de deur geopend had en net voordat ik hem uit ging.

Ik keek hem lachend na. Oke misschien mocht ik hem wel een beetje. Hij had wel stijl in iedergeval. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat hij boos werd maar jammer genoeg niet. Hij bleef professioneel en kalm. Ik keek hem na en had toen pas door dat ik er in mijn danskleding bij liep. Achja lekker boeiend. ' Het is kimi trouwens. ' Riep ik hem na. Hij mocht nu best mijn naam weten, dan wist hij mij in ieder geval te herinneren. Ik zwaaide met een hand hem uit. Wat was dit alles een grote grap.

Ik keek nog even over mijn schouder en grijnsde. Kimi dus, oké. Ik keek weer voor me uit en liep de deur achter me dicht vallen. Nu was alles oké tusen haar en mij. Ze had de ballen om sorry te zeggen en vervolgens op mijn uitdaging in te gaan. Daar hield ik van. Ze deed me denken aan Riley, een herindering die me ook pijn deed. Ik wist niet wat de toekomst me zou brengen, hopelijk minder pijn dan vroeger...

- Gone -

Ik denk dat ik hier New mag zetten c:?

Alice opende de de deur die naar de danszaal leidde. Ze was nooit een geweldige danseres geweest, maar slecht was ze nou ook weer niet. Ze liep naar het midden van de zaal en keek eventjes om zich heen. Meestal danste ze met een partner, maar die had ze nu niet, dus ze moest het maar alleen doen. Ook was er geen muziek, nog een nadeel. Ze haalde haar schouders op. 'Denkbeeldige muziek dan maar.'

Alice haar voeten bewogen in elegante danspasjes door de zaal. Het was geen ballet, maar het leek er wel op. Ze had ballet altijd geweldig gevonden, maar toen ze eindelijk balletles mocht van haar vader, was ze al 12, en toen was het te laat. Met ballet moest je vroeg beginnen, dus nu moest ze maar genoegen nemen met eensoortvan-ballet.

Ik was een beetje verdwaalt door de gangen heen en keek rond, ik kwam uit op een hele grote gymzaal waar een paar spiegels aan de muren hingen. Ik had het gevoel dat ik in de danszaal was beland, ik was niet echt iemand die zelf danste maar ernaar kijken kon ik prima.

Alice had in eerste instantie niet in de gaten dat er iemand de zaal was binnengelopen. Ze was zo geconcentreerd bezig met haar danspassen, en een foute stap kon betekenen dat Alice direct op de grond zou beëindigen. Dat wilde ze liever niet. Toen zag ze de jongen in haar ooghoeken staan, en stond ze direct stil. Zonder iets te zeggen keek ze hem aan.

Ik zag het meisje dansen en keek op toen ze stopte met bewegen, haar ogen keken me aan. Ik slikte even en besloot maar beter hallo te zeggen 'Uhm.. hallo' zei ik zacht maar wel goed verstaanbaar. Ik had het gevoel dat ik het meisje stoorde met waar ze mee bezig was, 'Sorry.. stoorde ik je?' Vroeg ik na een korte stilte.

'Hallo,' zei Alice terug, met een plotselinge glimlach op haar gezicht. Daarna schudde ze haar hoof. 'Nee, hoor. Je stoort me niet.' Eerlijk gezegd deed hij dat wel, hij had haar uit haar concentratie gehaald. Maar Alice was niet zo'n persoon die daar direct boos om werd.

'Oh.. oke' zei ik met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht. 'zeg, jou heb ik nog nooit hier gezien.. eigenlijk deze zaal ook niet' zei ik met een klein lachje. Natuurlijk kende ik niet iedereen, heb ze mischien wel eens gezien maar nog nooit gesproken. Maar haar heb ik nog nooit gezien, al meteen viel mijn oog op de kleren die ze droeg. Ballet kleding..dat was het enige wat het kon zijn.

Alice liet haar ogen eventjes door de zaal glijden. 'Niet erg veel mensen komen hier,' zei ze. Dat was op zich wel zonde. De zaal was prachtig. Ze keek hem opnieuw aan. 'Ik heb jou ook nog nooit gezien, ben je nieuw?' Oké, Alice kende niet iedereen hier op school echt goed, maar ze had de meeste mensen wel eens zien rondlopen. Hem echter nog niet. Met haar rechterhand pakte ze de hand van haar rok vast, een gewoonte van haar. Ze moest gewoon altijd iets kunnen vasthouden.

Ik hoorde haar vraag en knikte ja 'Ja ik ben nieuw.. en jij?' Vroeg ik voorzichtig. Ik was altijd voorzichtig met vragen stellen, want ik wist gewoon dat het altijd verkeert kon gaan als ik mijn nieuwschierige kant de vrije loop liet gaan.

Alice schudde opnieuw haar hoofd. 'Nee, ik zit hier al zo'n 3 jaar.' Haar vader was maar al te blij geweest toen hij de kans kreeg Alice weg te sturen, aangezien hij toch nooit tijd voor haar had. Ze liet haar ogen over de jongen heen glijden. Hij had een mooi gezicht, viel haar op. Ze liep wat dichter naar hem toe en stak haar hand uit. 'Ik ben Alice, trouwens.'

'Ohh i see' zei ik zachtjes en zag dat ze haar hand naar me toe stak, ik pakte haar hand vast om haar hand te schudden. 'Mijn naam is Heath' zei ik zachtjes en glimlachte vriendelijk naar het meisje dat blijkbaar Alice moest heten. Ik liet haar hand los en grinnikte een beetje 'dus je houd van dansen?' het was niet bepaalt een vraag maar daar leek het wel op.

Alice knikte toen hij zijn naam had gezegd, en glimlachte. 'Heath? Dat is een aparte naam,' zei ze. Ze hield wel van aparte namen. Beter dan haar saaie 'Alice'. Toen hij vroeg of ze van dansen hield knikte ze opnieuw. 'Ja, heel erg,' zei ze, met alweer een glimlach op haar gezicht. Dansen was voor haar iets geweldigs, en ze had het vreselijk gevonden toen haar vader haar had verteld dat ze niet op dansles mocht.