Het donkere bos.

Ik streek weer een lok uit mijn gezicht en keek haar aan. We zouden niet deprisieff doen, dat had ik mijzelf voorgenomen nadat ze dat gezegt had.

'Dus, wat doe jij zoal als je niet depressief bent?' vroeg Phoebe. Misschien kregen ze zo iets om over te praten.

Ik grijnsde even en wende mijn blik af. ' Ik ben niet vaak niet depressief. ' het klonk dom, ik weet het. Maar wat ik had meegemaakt, dat was, dat was mijn leven.

Phoebe keek hem lichtjes verbaasd aan. Hij zag er niet uit als een jongen die continu verdrietig zat te doen. 'Hmm, wat doe je dan in die zeldzame momenten waarin je écht niet depressief bent?' Hoe vaak heb ik nou al depressief gezegd? Sjezus, ik word nog depressief van dat woord.

Ik krabte op mijn hoofd en haalde mijn schouders op. ' Lezen, ik train graag, vroeger speelde ik veel piano en gitaar ' dat was voor het ongeluk, niet dat het belangrijk was.

'Piano?' herhaalde Phoebe. 'Wauw.' Ze had pianomuziek altijd prachtig gevonden, maar het geluid van de viool vond ze toch nog een tíkkeltje mooier. 'Maar een probleempje: Dat kunnen we hier niet doen, eh.'

Ik grinnikte en keek naar haar. ' Ik speel niet meer, vroeger, nu lees ik vooral, of ik zoek de natuur op ' ik was zeker een natuur liefhebber. Het grasland was voor mij prachtig.

Phoebe knikte. 'Hmm, ik ben niet zo'n lees-freak. Puur omdat ik me niet zo lang achter elkaar op een ding kan concentreren. Nouja, ik kan het wel, maar dan moet het echt heel leuk zijn.' Ze grijnsde even, en praatte toen weer verder. 'Natuur vind ik ook prachtig, ja. En ik speel viool.'

' Viool? ' ik was onder de indruk ja. Zelf vond ik het nogal een moeilijk instrukment. Met die haren enzo, die draden waren toch van haren? Nja ik wist het niet.

Phoebe knikte. 'Al een behoorlijk lange tijd.' In het begin had ze het vreselijk moeilijk gevonden, het was nou eenmaal een lastig instrument om mee om te gaan. Maar na een paar jaar wist ze prachtige klanken uit dat kleine ding te krijgen.

' Hoe lang? ' ik leunde wat achterruit op mijn ene arm. Mijn boek legde ik neer op mijn schoot, de grond vond ik er te vies voor. Het moest mooi blijven, het was oud.

'Hmm, zo'n 10 jaar al.' Phoebe glimlachte eventjes. Ze was 8 toen ze haar eerste échte viool kreeg, en ze herinnert zich nog hoe blij ze toen was. Ookal on ze er nog niks van, ze was continu aan het spelen. Haar familie werd er gek van.