Het donkere bos.

Phoebe schudde wild haar hoofd, waardoor haar haar lichtjes mee bewoog. Haar vreselijk lange, irritante haar. Ze had zo vaak de neiging gehad om er de schaar in te zetten, maar ze kon het gewoon niet over haar hart verkrijgen. Ze was, raar genoeg, gehegd aan die irritante massa aanhangsel. 'Nah, tot nu toe alleen jou en ene Heath.'

' Heath? ' ik grijnsde even, ' dat is mijn beste vriend ' toeval. Nouja, hij was tot nu toe mijn beste vriend maar messchien was dat aan het veranderen. Ik kreeg het idee dat hij genoeg van de nieuwe mij had gehad en dat hij de oude ik terug wou.

'Echt waar?' zei Phoebe, maar erg verbaasd was ze niet. 'Leuk.' Ze glimlachte. Zelf had ze ook een beste vriend, geen vriendin, een vriend. Hij was echter achtergebleven in Griekenland, aangezien hij geen element beheerste kon hij niet met haar mee. Dat vond ze jammer, ze had graag gehad dat hij mee was gegaan. 'Hoelang kennen jullie elkaar al?' Nieuwsgier, nieuwsgier!

Ik krapte op mijn hoofd en dacht na. ' Onze ouders hadden vroeger contact, dus praktisch vanaf de wieg ' ik grijnsde wat beschaamd. Hij wist alles van me, en volgensmij was dat meer negatiefs dan positiefs.

Phoebe knikte. 'Vriendjes voor altijd,' zei ze, met een kinderachtig toontje in haar stem. Ze glimlachte. De enigste persoon die zij al zo lang kende was haar zus, maar ze waren nou niet bepaald vrienden. In tegendeel zelfs. Maar ondanks haar grote haat voor Daphne zou ze toch niet zonder haar kunnen.

Ik haalde mijn schouders op, ' voor altijd is iets dat rond mij niet bestaat. ' ik schudde mijn hoofd en beet op mijn onderlip. Het viel me op dat er een andere uitdrukking op haar gezicht kwam, een uitdrukking die ik soms ook deed als ik aan iets niet 100% prettigs dacht.

'Voor altijd bestaat niet,' zei Phoebe, met een kleine glimlach op haar gezicht. Het was echter een niet gemeende glimlach, haar ogen lachte niet mee. 'Uiteindelijk ga je dood, en dan is 'voor altijd' voorbij.' Lekker positief vandaag, Phoebe.

Ik knikte, ik was het er mee eens. Tot mijn verbazing was er iets droevigs aan haar op dit moment. ' Ik weet dat je me net kent, maar is er iets? ' als ze het niet wou zou ik niet verder vragen.

Phoebe schudde haar hoofd. 'Nee hoor,' zei ze. 'Gewoon wat lastige gedachtes, that's it.' En dat was ook zo. Aan haar vreselijke tweelingzus denken maakte haar niet droevig, het gaf haar alleen een bepaald gevoel. Een moeilijk gevoel, met de vraag hoe ze zo verschillend konden zijn, terwijl ze toch weer zo op elkaar leken. 'Ik zal je er niet lastig mee vallen.' Ze glimlachte lichtjes, ze wist hoe stom het was als mensen je hun problemen gingen vertellen, en zelf wou ze niet zo'n lastig persoon zijn.

Ik keek haar aan en fronste even. ' Je valt me er niet mee lastig, en dat meen ik ' ik keek naar mijn eigen handen en dacht na. Altijd wou iedereen weten wat mij dwars zat, daarom wou ik het nooit vertellen. Maar juist zij dacht dat ze me er mee lastig viel, dat was niet. Ik wou haar helpen als ik dat kon, als ik iets in mijn macht had om haar beter te laten voelen. Ik mocht haar namelijk.

Phoebe glimlachte. Meestal zeiden mensen dat gewoon om aardig te zijn, maar hij scheen het echt te menen. 'Vooruit dan, maar verwacht geen lang verhaal,' zei ze. Het was ook geen lang verhaal, ze kon het in een regel samenvatten. Ondanks dat het zo kort was, werd ze er niet al te vrolijk van. Maar misschien zou het helpen als ze het aan iemand kwijt kon, en Near gaf haar die kans, dus die greep ze met beide handen aan. 'Ik heb een zus, Daphne. Een tweelingzus. Tot we ongeveer 15 waren, waren we héel erg close. We deden alles samen, je weet wel.' Phoebe glimlachte eventjes bij die gedachten. Ze deden typische tweeling dingen, zoals elkars plaats innemen. 'Maar toen kwamen we er achter dat we magie beheersten. Ik licht, zij duister. Ze veranderde helemaal. In plaats van het lieve meisje dat ze gewoonlijk werd ze een regelrecht kreng. Waarschijnlijk was het een beetje té overweldigend voor haar.' Phoebe's blik stond recht op haar voeten gericht, met een licht spoor van droevigheid in haar ogen.

Ik was stil en luisterde naar haar. Ik wist niet wat ik moest zeggen en pakte in een opwelling haar hand troostend vast. Ik kon niks zeggen dat het minder rot of erg maaktte. ' Ik ben blij dat je het aan mij vertelde en daar heb ik respect voor ' zei ik na een tijdje met een schorre stem. Ik had respect dat ze de dingen waar ze moeite mee had zomaar kon vertellen.

~
ik moet eten, ben er vanaf dan heel de avond kusje.

Phoebe glimlachte lichtjes toen hij haar hand vast pakte. Zelfs al was het maar een hand, het voelde al meteen troostend. Waarschijnlijk omdat ze nooit een hand had om vast te houden, als ze zich droevig voelde. 'Bedankt,' zei ze zachtjes, terwijl ze hem met een, dit keer oprechte, glimlach aankeek.

Ik glimlachte oprecht terug en keek vervolgens naar het boek. ' Dankjewel dat je me dit vertelt ' ik vond het knap van haar. Aangezien ik verder niks meer kon zeggen keek ik haar slechts aan. Alle emoties liet ik in mijn ogen zien.

~
ben eten.

Phoebe glimlachte opnieuw. 'Ik ben eigenlijk wel blij dat ik het aan iemand kwijt kon, dus jij bedankt.' Ze had niet veel verteld, want het was ook niet veel, maar toch voelde het goed. Het voelde goed dat tenminste een iemand haar nu een beetje begreep.

Ik grijnsde even, we konden wel heen en weer gaan wie wie nou dankbaar moest zijn maar dat was niet belangrijk. Ik kneep even in haar hand en liet die vervolgens los. Het was stoer dat ze het gewoon vertelde alsof het niks was.

'Maarja, laten we ons niet als depressieve gevallen gaan gedragen!' zei Phoebe, met een zo vrolijk mogelijke toon in haar stem. Ze was niet echt het type om continu zielig te kijken, daarvoor vond ze het veel te leuk om vrolijk te zijn.

Ik grinnikte en knikte. ' Oké ' ik was het wel eens met die zin. Aangezien ik me vaak als een té deprisief geval gedroeg. Ik had momenten dat alles aan mij om deprisivieteit riep.

Phoebe keek naar boven, bedenkend waar ze over konden praten, maar keek hem met een pruillipje aan. 'Het lukt nieeeeeet!' zei ze, met een kinderachtig, zielig toontje en een lange uithaal op het einde.

Ik grinnikte en keek haar lachend aan. ' Wat lukt niet? nadenken? ' plagerig keek ik haar aan. Mijn ogen keken haar met plezier aan.

'He, dat is gemeen,' zei Phoebe. 'Maar wel waar.' Ze grinnikte. Nadenken kon ze nog wel, maar niet op de momenten dat ze het nodig had.

Ik lachte en keek haar aan. ' Een pluspunt dat je grapjes over jezelf kan maken ' Het was niet dat ik de pluspunten en minpunten tegenover elkaar aan het afwegen was ofzo.

'Het was geen grapje,' zei Phoebe, met een zo serieus mogelijke blik in haar ogen. Dit mislukte echter meteen toen ze begon te lachen.

Ik lachte nog iets harder en streek een lok uit mijn oog. Een twinkeling in mijn ogen was zeker aanwezig. Ze was een leuk meisje ja.

Phoebe neuriede een melodietje, terwijl ze met een vrolijke uitdrukking op haar gezicht naar Near keek. Ze mocht hem wel, ook al mocht ze snel mensen.