Het donkere bos.

Licht voetig liep Camille door het bos heen, ze hield van de rust en de stilte. Nou ja helemaal stil was het niet ergens vloot een vogel en de wind ruisde door de bomen. Ze keek glimlachend om zich heen, zoekend naar een plek waar ze kon gaan zitten. Al snel vond ze een omgevallen boom die er best comfortabel uitzag, daar ging ze dan ook snel op zitten.

New?

Phoebe liep met voorzichtige pasjes door het donkere bos. Ze had geen idee hoe ze hier verzeild was geraakt, en het was ook niet haar bedoeling geweest om hier te komen. 'Godverdomme!' riep ze, al voor de zoveelste keer, toen haar hak opnieuw in de modder bleef steken. Jezus, Phoebe, waarom heb je geen platte schoenen? Met een ruk trok ze haar voet los en liep ze verder. 'Waarom is hier geen verdomd pád?' mompelde ze. Met een norse blik op haar gezicht keek ze om zich heen. 'En waarom zijn hier zo vreselijk veel bomen?' Tja, hoe zou dat nou komen? Het is een BOS, remember?

Ik keek op mijn mijn boek toen ik iemand hoorde praten. Het meisje keek zoekend in het rond en had mij dus hoogst waarschijnlijk niet gezien. ' Het is hier niet zo heel ver weg, de school ' met mijn kont op de grond en mijn rug tegen de boom aan keek ik haar aan. Een brande sigaret zat tussen mijn lippen, een goed boek in mijn hand. Slechts mijn ogen keken naar haar, mijn gezicht was naar mijn boek gericht. Mijn haar hing lichtjes over mijn ogen heen.

Terwijl Phoebe lichtjes geschrokken naar adem hapte, keek ze op naar de jongen. Oké, hem had ze niet gezien, en ze had al helemaal niet verwacht dat iemand tegen haar zou praten. Ze glimlachte een beetje, en knikte. 'Ik weet het,' zei ze, 'maar ik ben niet op zoek naar de school.' Ze liet haar ogen langs de hoge bomen glijden. Het waren er veel, viel haar op, meer dan in een normaal bos.

Ik dacht even na en fronste even kort. ' Naar wat ben je dan op zoek? ' ik haalde de sigaret tussen mijn lippen uit en tikte hem zachtjes af. Vervolgens las ik een paar regels uit mijn boek en stopte ik mijn sigaret weer tussen mijn lippen. Het was niet dat ze niet intressant was, want dat was ze zeker. Het was gewoon dat mijn boek even écht goed was, nou nee niet goed, intressant. Ik had mijzelf over de angst van vroeger gezegt. Blijkbaar hadden mijn ouders wat spullen in een kluis gedaan bij de bank. Dit was het dagboek van mijn over-groot opa.

Phoebe keek hem lichtjes verbaasd aan. Wat ging hem het aan waar zij naar op zoek was. Was ze überhaupt wel naar iets op zoek. Ze haalde, uit beleefdheid, toch maar haar schouders op. 'Niet specifiek naar iets, ik ben hier per ongeluk gekomen, en irriteer me nu aan het feit dat alles hier modderig is.' Ze wierp een blik op haar ooit witte schoenen, die nu helemaal bruin waren van de drapperige modder.

Ik knikte met mijn ogen gericht op het boek, of kon ik het beter een dagboek noemen? ' Mee eens ' mompelde ik tussen neus en lippen door. Ik las de laatste paar woorden van de bladzijde af en sloeg hem om. Het hoekje van de pagina sloeg ik om zodat ik de volgende keer zou weten waar ik was. Ik klapte het boekje dicht en stond op. Mijn sigaret deed ik uit en een klein beetje rook blaasde ik uit. ' Ik ben Near ' ik stak mijn hand bleefd uit, ' nog een excusses dat ik net zo afwezig was. Het was nogal een intressant boek ' ik glimlachte beleefd. Manieren had ik wel degelijk.

Phoebe wierp haar blik op het boek dat de jongen vast had. Hij scheen het erg interessant te vinden. Zelf was Phoebe niet zo'n lezen. Tuurlijk, een erg goed boek kon ze wel waarderen, maar een boek wist haar nooit helemaal te boeien. Ze glimlachte lichtjes toen hij zich voorstelde. Near, hmm? Interessante naam.. Ze pakte zijn hand aan. 'Phoebe,' zei ze, om zich zelf ook voor te stellen. 'Geeft niet, hoor.'

Vanaf de plek waar Camille zat keek ze naar het meisje dat zich voorstelde aan Near, zelf kende ze haar ook nog niet. Doordat het zo stil was in het bos kon ze redelijk verstaan wat ze zeiden, het meisje scheen phoebe of iets in die richting te heten ze kon het natuurlijk helemaal verkeert verstaan hebben. Nu ze haar naam gehoord had concentreerde ze zich op haar boek, ze vond het nogal onbeleefd om mensen afteluisteren.

' Aangenaamt ' ik glimlachte en liet haar hand vervolgens los. ' Je bent nieuw toch? ' het was een soort van vraag/conclusie. Ik streek met mijn hand een paar lokken voor mijn ogen weg maar die gingen meteen weer terug zitten. Facking damn kut haar.

Phoebe haalde, zodra hij haar hand had losgelaten, haar hand eventjes door haar haren. Het zat altijd irritant, vooral omdat het zo vreselijk lang was. Toen hij vroeg of ze nieuw was knikte ze. 'Ja, ik vond het alleen niet nodig om bij het begin van het jaar aanwezig te zijn.' Ze kreeg een nonchalant glimlachje op haar gezicht. Het begin van iets was toch nooit interessant.

' Je vond het niet nodig om aan het begin van het jaar aanwezig te zijn? ' ik herhaalde het met een vragende grijns. Ik mocht haar, nu al. Ze was aardig en voor zo ver ik wist vroeg ze net naar de dingen waar ze niks mee te maken had.

Phoebe glimlachte onschuldig. 'Ja, komop, wat dóe je aan het begin van het schooljaar?' Niks. 'In een zaal rondlopen, drinken en hopen dat mensen tegen je praten? Nee, niks voor mij.' Opnieuw glimlachte ze. Die Near was wel aardig, voor zover ze hem kende.

Ik grinnikte, ' oké, ik geef je gelijk ' ik pakte mijn boek in beide handen en keek haar aan. ' Nja, mijn nieuwjaarsborrel ging iets anders. Doelloos een drankje drinken, 4 meisjes die op je afstappen ' vroeg me niet waarom. Alice, Lorah, Ave en Kimi volgensmij? Ja die had ik leren kennen volgensmij..

Phoebe lachtte. 'Aha, meneer is geliefd bij de dames,' zei ze, met een glimlach rond haar lippen. Ze vond het altijd leuk om te zien hoe een meisje op een jonge afstapte. Zelf was ze niet zo, ze liet de jongen liever naar haar komen. Zo hoorde het ook, vond zij.

Ik lachte even en haalde mijn schouders op. ' Het zijn slechts vrienden, het klinkt messchien anders maar nee ' ik ging met mijn hand door mijn haar, een beweging die totaal nutteloos was. Het leek messchien anders, maar ik was niet de meisjesversierder.

'Jaaaja,' zei Phoebe, met een plagerig toontje in haar stem. 'Nee, ik geloof je.' Ze glimlachte eventjes. Had ze een reden om hem niet te geloven, nee. Dus waarom zou ze dat niet doen. Ze wierp een vlugge blik op het boek dat hij in zijn handen had. 'Wat lees je?' vroeg ze, met een knikje naar het boek.

' Ik meen het ' ik keek grijzend naar haar en volgde haar blik naar het boek dat ik in mijn handen had. Even aarzelde ik om het te vertellen? Achja, wat kon er mis mee zijn als ze het wist. ' Het is een dagboek van mijn onvergroot Opa ' de echte reden waarom ik het las vertelde ik niet.

Phoebe knikte. 'Ik heb ook eens een dagboek van een oud familielid gevonden,' zei ze. 'Het is echt fascinerend om te lezen hoe het toen zo veel anders was dan nu. Dan besef je pas hoe makkelijk wij het echt hebben.' Ze keek Near glimlachend aan. Ze wou eigenlijk wel weten hoe hij eraan kwam, maar besloot het niet te vragen. Soms kon ze een beetje té nieuwsgierig zijn, en dat wou ze het liefst zo vaak mogelijk verkomen.

Ik keek haar aan en knikte. ' Plus ' even aarzelde ik. Waarom kon ik het er niet over hebben? Het was niet zo heel belangrijk en ze konden het niet tegen me gebruiken. ' Ik zelf ben een vuurbeheerser, heel mijn familie beheerst aarde. Dit is de enige persoon in heel de familie die ooit vuur heeft beheerst ' het kwam er makkelijker uit dan ik had gedacht.

'Vuur? Interessant. Zelf beheer ik Licht, net als de rest van mijn familie. Behalve mijn zus, vreemd genoeg beheerst zij Duisternis.' Phoebe glimlachte eventjes en wierp toen haar blik op de lucht. Nou ja, lucht? Bladeren, de lucht was nog amper zichtbaar. Zij en haar tweelingzus, Daphne, waren elkaars complete tegenpolen.

Ik ging zitten en hield het boek stevig vast. ' Licht, dus wat kun je daar mee? ' ik ik wiebelde uitdagend met mijn wenkbrouwen. Ik hield van een uitdaging, of nja een meisje uit te dagen.

Phoebe haalde haar schouders op. 'Hmm, niet weel bijzonders denk ik.' Ze ging tegenover hem zitten, met haar benen voor zich uit gestrekt. 'Ik denk licht maken ofzo.' Ze had nooit echt veel interesse gehad in haar element. Ze had sowieso niet echt veel interesse in het hele magie gebeuren.

Ik grinnikte en knikte. Ja dat mocht ik wel, aangezien ik me zelf ook niet intreseerde in elementen. Ik plofte weer neer en keek naar haar. ' Dus ken je al wat mensen? ' vragend hield ik mijn hoofd schuin.