Het grasland

Na het horen van haar woorden keek ik even naar de lucht en vervolgens rond. ' Dat lijkt me slim ' mompelde ik afwezig. Iets sneller begon ik richting de grote groep bomen te lopen, lettend dat Ave niet achterbleef. Ik was een bezorgt persoon over mensen die ik mocht. Vooral omdat ze niet geoordeeld had en het juist begrepen had. Dat maaktte me vast aan mensen. ' Kom ' mompelde ik dit keer, zeker naar haar gericht. Hoe dieper we het bos in gingen, hoe minder de kans was dat we geraakt zouden worden. Toch was ik bezorgt over de warmte die ze zou missen en of ze ziek zou worden. Koud in een grot of onder een boom zitten was nou niet bepaalt goed voor je. Een vrouw zou dat niet hoeven te doorstaan als het aan mij lag.

Ave knikte, en haalde hem in met een paar snelle stappen. De regen leek er niet zachter op te worden, en ze was doorweekt, net als Near. Ze keek hem even aan, en kon de bezorgdheid gewoon in zijn ogen lezen. 'Ik ben wel wat gewend.' Stelde ze hem gerust. 'Echt.' De bomen kwamen nu dichterbij, maar ook de donder rommelde angstaanjagender dan ooit. Ave rechtte haar blik even op naar de lucht. Ze ging weer naast Near lopen, die haar opnieuw had ingehaald. Herinneringen van tijden geleden, toen ze voor het eerst met bliksem in het bos had gezeten schoten bij haar naar binnen. Hoe bang ze was geweest toen, maar ze had het ook zo bewonderd, en ze vond het altijd geweldig ernaar te kijken. Plots verscheen er een glimlach op haar gezicht. Wat verlangde ze weer naar die tijden. Ze waren dan wel koud en nat, maar vrij. "Vrij als het vuur..." Fluisterde ze, zonder dat ze het doorhad.

Ik keek haar even aan toen ze voor de zei dat ze wel iets gewent was. Aan haar ogen was te zien dat ze dit wel kon overleven. Toch bleef ik bezorgt, zo was ik. Zoekend gingen mijn ogen over het landschap heen, er moest toch wel een plek zijn waar we konden schuilen? Ik verstijfde bij het ''vrij als het vuur'' zinnetje, ' vuur is niet vrij ' klonk het emotieloos uit mijn mond. Ik liep door, zonder heel even geen aandacht aan haar te besteden. Mijn ogen vonden een plek die niet heel erg geschrikt was om te schuilen maar iets beters vond ik niet. Het was een nauwe spleet tussen 2 rotsen, we konden ons er doorheen wurmen en veilig zijn voor het weer als we wouden..

Ave draaide zich naar Near om. 'Natuurlijk wel. Alles is vrij. Hoezo zou het dat niet zijn?' Zei ze simpelweg. Toen volgde ze zijn blik langs de bomen, naar de spleet tussen de rotsen. Ik knikte instemmend zodat hij er niets meer over hoefde te vragen, en veranderde de koers iets naar links, de richting van de rotsen op.
Het was goed voor nu, later zouden ze beter kunnen nadenken. Ze streek haar kletsnatte haren uit haar gezicht, maar de wind blies ze er meteen weer in. Ze was tot op het bot nat, kletsnat, en zo te zien was Near dat ook.
Ze wendde even haar blik af, en keek in de tegenovergestelde richting van de school. Als ze maar ver genoeg daarheen ging, zou ze hier snel weg zijn. Heel snel. Het zou niet heel lang zijn, lang genoeg dat mensen er niet snel naar toe zouden gaan. Het schoolbestuur had vast niet graag weggelopen leerlingen. Ave rolde met haar ogen, en keek weer naar de rotsen, die steeds dichterbij kwamen.

Ik reageerde niet op het antwoord wat ze op mij gegeven had. Ze snapte het niet. Veel krachten stonden tegenover vrijheid. Vuur was dat niet. Vuur maaktte alleen maar dingen kapot. Ik balde eenhand tot een vuist en beet hard op mijn onderlip. ' Wil je daar schuilen? ' ik wenkte naar een grot en keek haar aan. Ik voelde me leeg en moe. Het liefst had ik een droge plek - mijn bed - pakte ik een paar dekens en rolde ik mezelf in slaap. Niet dat mijn dromen nou iets waren om van te genieten. Soms, heel soms wel maar dat was dan ook uitzonderlijk.

Pas eventjes later bedacht Ave zich wat zijn antwoordt kon betekenen, en ze keek hem ontzet aan. 'O,' zei ze zacht. 'Het spijt me... Ik-' Ze wist niet wat ze moest zeggen. Haar gevoelens gingen veel verder dan woorden, haar verontschuldigingen verder dan de zinnen die ze sprak. Dus keek ze hem alleen maar aan, en probeerde alle verontschuldigingen in haar ogen te stoppen, en zijn blik te vangen. Ik knikte even op zijn vraag, maar was er niet echt bij. Dus zijn familie was omgekomen bij een brand... Ze herinnerde nog hoe haar ouders er hadden uitgezien nadat zij vermoord waren. Er was overal bloed... Ze schudde het van zich af. Daar mag je niet aan denken. Het is gebeurt, verleden tijd. De pijn zal blijven, die zal nooit meer weggaan, maar focus er dan niet op. Soms dacht ze wel eens dat ze te streng voor zichzelf was, maar nu moest ze zichzelf streng toespreken.

Ik ontweek haar blik en ging door de smalle opening de grot binnen. Ik wou de verontschuldiging niet zien. Want het was niet haar schuld, ze wist het niet. Ergens waar ik uit de wind was - die via die smalle spleet binnenkwam - ging ik zitten. Het was er donker, het enige licht dat er was kwam uit die smalle spleet. Ik wende mijn blik af en was stil, doodsstil. Wat kon ik zeggen, wat kon ik doen? Niets. Ik wou haar niet het idee geven dat ik boos was, maar ik had ook geen behoefte om te praten. Mijn gevoelens gingen in strijd met elkaar.

Ivy kroop achter hem aan, en ging tegenover hem zitten. Ze wist dat ze er niets aan kon doen, maar ze wilde hem helpen. Laten zien dat ze het begreep, dat hij erover kon praten. Maar het was moeilijk.
Na acht jaar nauwelijks een mens gezien te hebben kon ze nu niet opeens, zomaar zulke gesprekken met mensen gaan voeren. Ze kon er niets aan doen, dat ook zij haar blik even afwendde, en er een beetje een ongemakkelijke stilte viel. Uiteindelijk keek ze weer op. 'Near, wil je erover praten, of zal ik iets zeggen, want hier wordt deze steen zelfs depressief van.'

Ik keek op naar haar, alleen maar pijn en haat waren in mijn ogen te zien. Geen haat jegens haar maar jegens mijzelf. ' Er valt niet over te praten ' dat was zo. Ik was niet het type jongen dat als hij even goed of fijn contact had met een persoon hij die persoon meteen alles vertelde. Ze wist al meer dan ik prettig vond. ' Mijn familie is dood ja. Meer valt er niet over te zeggen ' ik wende mijn blik af naar mijn eigen handen. Ik kon niet meer aardig zijn als de herinderen en gevoelens zo dicht bij me waren, zo open waren. Als je je sneeën keek naar keer opende.

Ave knikte. 'Goed, dan praat ik.' Zei ze simpelweg. 'Toen ik twaalf jaar oud was, ontmoette ik eens een klein meisje. Haar haren waren rood en ze had lichte ogen. Ze huilde, en was alleen. Uiteindelijk ging ik naar haar toe, en vroeg ik haar wat er was. En ze kalmeerde, en ze vertelde me alles. Over haar hele ellendige leven. En daarna vertelde ze me dat ze opgelucht was dat ze het me verteld had, ook al kende ze me niet.' Ave keek hem aan.
'Begrijp je wat ik bedoel?' Vroeg ze eraan toe.

Ik begreep wat ze bedoelde maar hield even mijn mond. ' Volgensmij zeg je dit meer om jou eigen nieuwschierigheid te bevredigen dan mij te helpen. Want als iemand nee zegt dan is het nee ' ik had mijn persoon en dat was zij niet. Er over praten hielp als je het wou vertellen, ik wou én kon het niet. Met boze ogen wende ik mijn blik af. Konden we er niet over ophouden? Hoe moeilijk was het om een nee te horen?

Ave's ogen versmalden zich. 'Dat je het nog denkt.' Zei ze, met een lichte afschuw die doorklonk in haar stem. Ze stond op. 'Ik denk dat het wel opgehouden is met regenen.' Mompelde ze terwijl ze naar de spleet liep. De regen was eigenlijk gewoon harder gaan vallen, en de donder was nog dichterbij, maar het kon Ave niets meer schelen. Ze zou gewoon weggaan. Ze ging gewoon haar spullen inpakken, en weggaan. Ze was er helemaal klaar mee. Ze zou gewoon weer gaan reizen, en in het bos leven, en alleen zijn. Ze haatte mensen.
Ze was een heel klein beetje opgedroogd in de grot, maar nu ze drie seconden buiten stond was ze weer kletsnat. Ze keek niet meer om terwijl ze terug liep. Near's jas gooide ze naast de rots, en met haar hoofd opgeheven begon ze weer te lopen.

Ik liet haar zonder iets te zeggen gaan. Toen er ergens een hele harde bliksem inslag was opende ik mijn ogen pas echt. Als ze naar buiten zou gaan zou ze in gevaar zijn! Ik sprong op en ging haar achterna, snel wurmde ik me door de dunne spleet. ' Wacht!? ' Ik rende achter haar aan en tilde haar op, aangezien ik niet verwachtte dat ze uit zichzelf mee wilt. ' Als je dood wilt moet je nu gaan ' ik liep met haar in mijn armen terug en zette haar bij de nauwe doorgang neer. Ze was niet zwaar, zij en ik scheelde minimaal 30 cm in lengte.

Ave probeerde zich los te wurmen. 'Misschien wil ik wel dood.' Wierp ze hem toe. 'Ik wil hier weg, ik wil gaan, ik wil niets meer voelen.' Ze huilde niet. Dat had ze niet meer gedaan sinds een dag na de dood van haar ouders. Toen had ze besloten dat het geen in had, en dat ze het maar nooit meer moest doen. Even werd ze helemaal slap, en toen wurmde ze zich los uit Near's greep.
Snel deed Ave een paar stappen achteruit, zodat hij haar niet zo snel weer kon vastpakken. Ze had geen zin om alles uit te gaan leggen. Weer zag ze een bliksemflits, heel dichtbij. De lucht was donker nu, en bepakt met wolken, zodat het nacht leek. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Wat kon ze zeggen?

Toen ze los was gekomen zette ze meteen een paar stappen van me vandaan. ' Je hoeft niks te zeggen, je hoeft me niet aan te kijken. Kom gewoon alsjeblieft de grot in ' smeektte ik haar. Ik wou niet dat nog iemand door mij dood ging. Desnoods bleef ik wel buiten in de bliksem staan, als zij maar gewoon naar binnen ging. Smekend keek ik haar aan. Ik was facking bezorgt en nat en het liefst was ik ook naar huis gegaan. Maar dat kon nu niet. Voor nu moest ik er voor zorgen dat ze veilig was, dat voelde als een verplichting en ik wou die maar al te graag volbrengen.

Ave voelde zich uit elkaar gerukt. Aan de ene kant vond ze het lief dat Near haar zo graag veilig wilde hebben, maar aan de andere kant was ze geërgerd omdat hij blijkbaar dacht dat ze het niet alleen kon allemaal. 'Near, luister. Ik kan voor mezelf zorgen, dat heb ik acht jaar lang gedaan, zonder heel veel problemen. Ik heb geleerd. Ik ben geen zwak meisje.' Ze zou bijna hebben geglimlacht, toen ze bedacht hoe makkelijk hij haar net opgepakt had. 'Ik haat het hier. Ik voel me opgesloten, als... Alsof iemand zijn krachten opkropt, ze er niet uit wil laten. Ik wil weg...' Ze deed nog een stap achteruit, maar bleef hem recht aankijken.

Ik luisterde naar haar woorden en beet op mijn onderlip.' Ik wil dit hele gesprek met je aangaan maar kan dat alsjeblieft binnen?! ' ik hield niet van onweer, van onweer kwam brand. Plus als de bliksem een waterpoel raakt dan waren wij gebakken. Ik wist dat ik het smeken verder geen zin had, ze moest gewoon de beslissing maken. ' Ik ga naar binnen ' door de smalle opening ging ik naar binnen. Langzaam begon ik me van een paar kleding stukken te onttdoen. Ik kneep ze uit zodat als ik ze aantrok ze een stuk minder nat waren en ik er een stuk minder last van zou hebben. Ze had gelijk, ik kropte mijn krachten op.

Ave bekeek Near even. Onweer maakte me niets uit. Regen deerde me niet meer. Ik bekeek mijn eigen doorweekte kleren even, maar was niet van plan die uit te doen. Het zou wel weer opdrogen. 'Wat wil je zeggen?' Vroeg ze zacht, maar nog net hoorbaar voor Near in de grot. 'Het was toch nee? Er was toch niets meer over te zeggen?' Haar ogen keken hem door de spleet aan, met gemengde gevoelens, die voor de helft mee naar binnen wilden komen, en voor de helft koppig buiten wilden blijven, en weg zouden gaan bij de volgende opmerking die haar raakte. Gewoonlijk was Ave een heel geduldig meisje, maar sinds ze hier was, voelde ze zich zo naar. Opgesloten, verwijderd, alleen.

Ik haalde diep adem en sloot mijn ogen even heel kort. ' Mijn kracht is vuur ' perste ik er met moeite uit. Ik kneep mijn t-shirt uit en keek haar niet aan. Met of zonder t-shirt het was beide even koud. Ik kon ons verwarmen maar ik deed het niet. Ik kon heel veel, ik was altijd een sterke vuurstuurder geweest. Als ik een straat in vuur wou zetten dan kon ik dat. Als ik wou dat de regen stopte kon ik een koepel maken over de plek waar ik was met een dun laagje vuur, zodat elke druppel meteen zou verdampen. Ik had krachten en ze waren goed. Maar nee, ik durfde het niet. Het was te pijnlijk. Ik had ze niet goed genoeg onder bedwang. Niet goed genoeg zodat ik er niemand anders pijn mee deed.

Ave had wel een vermoeden gehad, maar nu ze het Near zo hoorde zeggen, was het toch anders. Ze zei niets, maar kwam langzaam naar binnen. Ze ging naast hem zitten, en ving zijn blik. 'Je denkt dat het jou schuld is...' Fluisterde ze. Ze wist niet hoe ze kon zorgen dat hij zich beter zou voelen, al was het maar voor heel eventjes. Ze wist niet hoe ze het kon doen, en nu haatte ze het voor het eerst écht dat het zo lang geleden was dat ze geen contact had met anderen mensen, geen echt contact, geen gesprekken had gevoerd. Er kwam een idee op in haar hoofd, dat zich uit zichzelf vergroeide, maar zelf had ze er nog niet echt besef van. Kon ze hem niet helpen het onder controle te houden. Ze had dan wel een ander element, maar voor controle maakte dat niets uit. Terwijl haar hersenen dat idee verder verwerkte, keek zijzelf hem aan, haar hoofd een beetje schuin.

Ik ging zitten en keek even kort naar haar. ' Ik denk het niet, hét is zo ' ik had mijn t-shirt in mijn hand maar nam niet de moeite die weer aan te doen. De tempratuur van de steen was praktisch warmer dan die van mij was. Ik keek haar niet aan en staarde slechts voor me uit. Ik kon niks zeggen. Als vanzelf kwamen de tranen in mijn ogen. Ik deed mijn best ze weg te knipperen maar die poging was mislukt. Ik wou dat de pijn weg ging maar hij leek alleen maar erger te worden. Zo hard als ik kon kneep ik mijn t-shirt vast. Traan na traan biggelde over mijn wang heen. Dat een meisje deze tranen zag maaktte me niets meer uit, ik wou die pijn weg, ik wou dit gevoel weg.

Ave was even stil, en keek naar haar handen, en toen weer naar Near. Ze zag de tranen, en voelde een soort hopeloosheid in haar borst. Ze moest iets doen, ze wilde ook wat doen, maar ze wist niet wat. Haar gedachten kregen een soort black-out, en ze leek automatisch iets te doen, alsof het normaal was. Ze legde haar hand op die van hem. Ze waren beide koud, maar samen werden ze iets warmer. 'Het komt wel goed, ik beloof het.' Ze wist niet of ze een arm om hem heen moest slaan, hem moest omhelzen. Ze kon geen eerste stappen zetten, en toch moest ze iets.

Ik gooide haar hand niet van die van mij af maar pakte hem ook niet vast. ' Hoe kan alles nou goed komen als ze dood zijn ' ik klemde mijn kaken op elkaar en staarde voor me uit. Tranen na tranen, alsof het nooit stopte. Hierom wou ik er niet over praten, dit was die reden. Zodra ik instorte ging dat kut gevoel niet weg. Dan bleven de tranen en herinderingen maar komen. Moeizaam ademde ik in en uit, mijn kaken nog steeds op elkaar geklemt. Het is oké, alles is oké, het zijn slechts herinderingen, het is gebeurt, je zo gedragen heeft geen zin. Ik moest mijzelf kalm praten, al hielp het amper iets. De tranen bleven komen, de pijn was er nog steeds.

Ave's koele hand werd warm van die van Near. Ze probeerde zijn blik te vangen. 'Near.' Ze sprak zijn naam zacht uit. Eigenlijk had ze geen idee wat ze moest zeggen. Van binnen drongen de gevoelens om naar buiten te komen, maar ze wist niet hoe. Hoe ze ze moest omschrijven, haar begrip te tonen, haar pijn te laten blijken. Het leek alsof er geen woorden goed genoeg waren voor al die ingewikkelde gedachten die zich in haar hoofd speelden.
Nog steeds probeerden Ave met haar ogen die van hem te zoeken, zodat hij het daar misschien in zou zien, zodat ze het niet uit hoefde te leggen. Maar hij had zijn hoofd gebogen, al wist ze dat hij huilde.

Ik probeerde tegen de tranen te vechten die maar bleven komen. Ik reageerde niet op het horen van mijn naam. Ik kon niet opkijken, het was schamend. Ik zat hier te huilen als een klein kind, ik kon dat niet aan haar tonen. Niet zo open en bloot dat ze de tranen zag zitten. Een beetje luidruchtig ademde ik in en uit.