Het grasland

Het grasland is eigenlijk het grote veld met gras en bloemen dat zich uitstrekt tussen verschillende plekken. Je loopt er bijvoorbeeld doorheen als je naar het meer in de grot wilt. Het is erg groot, al komen er niet ál te veel mensen. Velen dwalen er wat door heen, of gaan ergens anders naar toe. Het is er rustig, er staat een boomgaard met allemaal verschillende vruchten waar je gewoon van mag pakken, aangezien het van niemand is.

Maximaal aantal personen: Vijf.

-

Het nog met dauw bedekte gras kriebelde langs Ave's enkels. Haar blote voeten liepen door het gras, haar haren had ze los gelaten, en ze dansten nu op haar rug, dankzij het zachte briesje. Het was nog vroeg in de ochtend. Ave had graag de zonsopgang willen zien, en nu ze hier eenmaal was had het geen zin meteen weer terug te gaan. Het was hier groot, stil, en bovendien rustig. Ze voelde zich er vrij. Er was even niemand die haar kon zien, haar iets kon doen. Het was of haar hart opgelucht ademhaalde nu ze even hier was. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, en ze strekte haar armen uit, en draaide een paar rondjes, als een klein kind, dat iets heel nieuws ontdekt. Maar het voelde geweldig, vrij als een vogel, zoals ze het graag had.

Doordat ik alles aan het verkennen was kwam ik op deze plek. Het was prachtig en adem benemend. Mijn handen haalde ik uit mijn broekzakken en liet ik gewoon simpeltjes naast me hangen. Mijn haren gingen mee met elke beweging die de wind maaktte en een soort van rustige golf ging over mij heen. Even was ik verlost van alles, alles wat me zorgen baarde of wat me pijn deed. Ik sloot mijn ogen en elke spier in mijn lichaam onspande. Langzaam ademde ik in & uit. Ik opende mijn ogen pas weer toen ik geluid van een ander leven hoorde.

Ook Ave hoorde andere voetstappen, en stopte abrupt met wat ze aan het doen was. Ze had gedacht dat ze de enige zou zijn, zo in de vroege ochtend, maar blijkbaar had ze dat verkeerd gedacht. Met haar hoofd een beetje schuin draaide ze zich om. De jongen van gister, in de balzaal, zag haar ook. Ze stonden niet eens zo ver van elkaar. Ave besloot het deel van zichzelf dat zich opgelaten voelde te verbergen achter haar masker, dat ze na al die jaren zo goed in elkaar had kunnen zetten. Niemand had er ooit doorheen kunnen komen. Haar ogen bekeken hem opnieuw, net als ze de vorige dag hadden gedaan, en belandde uiteindelijk opnieuw bij zijn ogen, en ze keek hem recht aan.

Toen ik het meisje in het zicht kreeg fronste ik lichtjes. ' Het spijt me ' zei ik schorrig, ' dat ik je niet meer kon vinden toen ik terug kwam. ' Ik had haar graag leren kennen, door het oogcontact. Ik keek naar haar en merkte dat ze me een beetje aanstaarde. Het voelde niet erg, het was oké, dit was een prachtige plek. ' Ik ben Near ' ik stak mijn hand netjes uit en staarde terug naar haar. Ik glimlachte lichtjes en voelde me echt even goed. Deze plek, daar kwam het door, ik wist het heel zeker.

Ave beet even op haar onderlip, maar de aarzeling was snel verdwenen, en ze deed een stap naar voren, zodat ze zijn hand kon schudden. 'Ave.' Stelde ze zichzelf zacht maar helder voor. 'En ik zou me moeten verontschuldigen.' Het was bijna een constatering. Ondertussen had ze haar blik eventjes afgewend, om zich niet te stom te voelen. Na even keek ze hem opnieuw aan, en streek ze een losse haarlok uit haar gezicht. Het briesje hield aan, maar het was aangenaam. Na een Near's kleine glimlach, volgde ze hem met een klein lachje.

Ik schudde haar hand even en liet hem vervolgens los. ' Aangenaamt ' ik keek iets naar beneden aangezien ze ongeveer 20 à 30 cm kleiner dan mij was. Ook gokte ik dat ze jonger was, maar dat kon ook gewoon door haar lengte zijn. ' Heb je nog genoten van de borrel gisteren? ' ik hield mijn hoofd schuin en keek haar aan. Haar ogen trokken me, ik snapte niet waarom ze zich zou verontschuldigen maar liet het zo zitten. De wind liet mijn haar wat heen en weer bewegen en ik schudde het lichtjes uit mijn ogen.

Ave wachtte even. 'Ja en nee.' Vertelde ze hem. 'Ja, omdat ik de zaal prachtig vond. Nee omdat ik drukte haat.' Ze was eerlijk. Het gebeurde bijna nooit dat ze zo direct was. Het was een mengeling van de plek, en de jongen. Op de een of andere manier had ze het gevoel dat hij haar kon begrijpen. Misschien waren het zijn ogen. Ook al waren ze nog zo donker, ze hadden ook een diepte in zich, een diepte die Ave niet zo vaak zag.
Ze probeerde dieper te kijken, iets wat ze wel vaker deed als ze anderen voor het eerst ontmoette, maar ze kwam niet erg ver. Op een gegeven moment was het afgesloten, alsof er een muur stond. Ze wendde haar blik opnieuw even af, om hem vervolgens weer aan te kijken.

Ik knikte, ' mee eens ' grote groepen/drukte was ook niet mijn ding. ' Maar de zaal, er hing mooie kunst aan de muren ' mijn handen namen weer plaats in mijn broekzakken. Niet op een manier dat ik me afsluitte, meer op een manier dat ik niet wist waar ik ze moest laten. Ik keek even naar haar maar wende mijn blik af, bang dat ze alles uit mijn ogen kon zien. Verlegen kon ik zijn ja, al zag je dat niet vaak. Ik kreeg het gevoel dat ze een soort type was die mensen las als boeken. Juist dat vond ik intimiderend, bang dat ze alles zou weten al was dat onmogelijk.

Ave knikte instemmend. Ze was een tijdje stil, en keek om zich heen. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Het was zo lang geleden dat ze dit soort gesprekken had moeten voeren. De laatste keer was met de directeur, toen ze hem over zichzelf moest vertellen. Het was niet gelukt, ze had er een paar zinnen uit kunnen krijgen, maar toen had haar keel zich dicht geknepen. Desondanks was ze toegelaten hier. Ze wist niet of ze er nou wel blij mee was. Ze zat hieraan vast, of ze het nou wilde of niet, en daar hield ze niet van.
Het was hier fijner, in de natuur, zoals ze jaren lang geleefd had. Ze wist niet of anderen bevooroordeeld zouden zijn, maar ze was niet van plan er iets over te vertellen. Ze was in de eerste instantie niet van plan te veel over zichzelf te zeggen. Ze zou het toch niet kunnen.

Ik keek naar haar en merkte dat ze zich enig sinds bedrukt voelde om iets te zeggen. ' Er hoeft niks gezegt te worden ' ik hield mijn gezicht in de wind en sloot mijn ogen. Een van mijn handen haalde ik uit mijn broekzak en daarme ging ik door mijn haar. Ik had geen idee hoe mijn haar nu zat maar het intresseerde me toch niet. Door de wind zat het toch niet zoals ik het wou en echt heel belangrijk was het niet.

Ave was bijna opgelucht toen ze dat hoorde. Na een tijdje voor zich uit gestaard te hebben, bond ze haar haar geërgerd in een vlecht. Ze had er de pest aan als het de hele tijd in haar gezicht zat. Haar ogen volgden een paar vogels in de lucht, die om elkaar heen cirkelden. De stilte deed haar goed.
Even schoot haar blik naar Near, die zijn ogen dicht had gedaan, maar ze wendde haar blik snel weer af.

Ik opende mijn ogen even en ging zitten. Mijn beide handen zette ik iets achter me zodat ik er op kon leunen. De sigaret die achter mijn oor zat zette ik tussen mijn tanden voor de smaak. Ik sloot mijn ogen weer en ademde ritmisch in & uit. Rust en herinderingen overspoelde mij als een glas water. Even had ik het gevoel dat ik er niet meer was maar al snel verbrak het geluid van de lucht dit. Ik was leven, Riley niet. Ik was levend, Lila niet. Ik was levend, Liam en Lara niet.

Ave volgde Near's voorbeeld, en ging ook zitten. Ze kon aan hem zien dat hem iets dwars zat, maar zei er niets over. Als hij er niets over zei, wilde hij het niet delen. Misschien kon ze er later naar vragen, maar nu niet. Ave, waar ben je mee bezig? Er is geen later. Je staat er altijd alleen voor, weet je nog. Vertrouw niemand, alleen is beter. Een stemmetje wees haar een andere weg dan ze had gedacht dat ze zou volgen, en ze boog haar hoofd.
Wilde ze wel hier leven. Ze kon hier weg, dat wist ze, ze zou wel een manier vinden. Maar dan was ze weer alleen. Maar alleen is beter. Haar onderlip bloedde, zo hard had ze erop gebeten, maar de pijn deerde haar niet.

Ik opende mijn ogen en ademde diep uit. De sigaret zette ik weer achter mijn oor terwijl ik naar haar keek. ' Je lip bloed ' sprak ik zacht terwijl ik een servet uit mijn broekzak haalde en aan haar aanbood. Ik dacht dat ik dat gevoel kende. Dat de pijn je deed herinderen aan het leven, dat je er nog was. Hoogst waarschijnlijk in een niet al te fijne positie. Ik hield mijn hoofd schuin en bestudeerde haar.

Ave schrok half op uit haar gedachten door Near's stem. 'Bedankt.' Zei ze zacht, en ze veegde het bloed weg. Terwijl ze de zakdoek teruggaf dacht ze begrip te zien, dezelfde pijn. Het verleden dat je achtervolgde, en je steeds weer inhaalde, om je te herinneren aan de pijn die je ooit gevoelt had. Om je eraan te herinneren dat die pijn nooit meer weg zou gaan. Ave zag dat Near haar bestudeerde. Ze hield zijn blik vast met haar ogen.

Haar ogen hielden me vast, pas na een tijdje lukte het me om mijn blik af te wenden. ' En waarom ben jij hier? ' ik keek weer op naar haar en keek haar vragend aan. Tegen haar zou ik eerlijk zijn, dat kon ik me bij haar wel veroorloven. Ik keek haar aan en verbrak dit keer niet het oogcontact. Ik zou niet bang zijn voor de realiteit, het was niks. Slechts oogcontact, dat schaadde me niet nee.

Ave keek Near diep aan. Zelfs hier kon ze het niet zeggen. Niet goed in iedergeval. Ze was even stil, terwijl ze naar een manier zocht om onder de vraag uit te komen. Uiteindelijk richtte ze haar hoofd op. 'Ik moest.' Zei ze langzaam. Ze koos haar worden voorzichtig uit, ook al waren het er zo weinig. Ze kon hem niet alles vertellen. Daar was ze gewoon nog niet klaar voor. Misschien moest ze eerst horen wat hij zou zeggen. Als hij eerlijk zou zijn, dan zou Ave zelf ook het gevoel hebben dat zij dat ook kon zijn.
Ze keek hem opnieuw recht aan. 'En jij? Waarom ben jij hier?'

Ik luistderde naar haar woorden maar gaf er geen reactie op. Toen de vraag kwam bleef ik even denken. De sigaret die ik altijd achter mijn oor had nam ik tussen mijn vingers. ' Het is moeilijk ' begon ik moeizaam. Ik nam de sigaret tussen mijn lippen en proefde de smaak van het tabak. Ik nam de sigaret weer tussen mijn vingers en hield hem daar even vast. ' Het is moeilijk ' herhaalde ik, ' om thuis te blijven als een deel van je familie er niet meer is en het andere deel van je familie niet meer met je praat ' ik keek met pijn weg en ademde moeizaam uit. Pas na een tijdje keek ik haar aan, de kwelling, de pijn, het verdriet het was allemaal in mijn ogen leesbaar.

Ave, die haar blik weer even had afgewend, keek weer op. Ze werd overspoeld door de gevoelens die ze in zijn ogen zag. Ze reageerde niet op zijn zin, maar haar ogen zeiden genoeg. Ze zeiden meer dan woorden ooit zouden kunnen doen. Ze voelde zich klein tegenover zijn woorden, maar ze wilde niet iemand zijn die hierop dingen antwoordde als "o jeetje." of "zo...". Uiteindelijk deed ze haar mond open. 'Lijkt het op alleen opgroeien, en te snel volwassen worden omdat je niet anders kan?' Vroeg ze zacht. Haar ogen leken zich te verontschuldigen, het te begrijpen en troost te bieden tegelijkertijd.

Ik draaide de sigaret tussen mijn vingers heen en weer terwijl ik haar aankeek. Ik keek weg maar bleef wel nauwkeurig naar haar woorden luisteren. ' Vanaf mijn 15de ja. ' ik keek weer op naar haar en bleef idioot met mijn sigaret aan het klooien. Ze begreep mijn pijn en ik dacht dat ik die van haar begreep. Toch was het anders, mijn pijn was kort, pas sinds een jaar. Die van haar was een opbouwing van jaar naar jaar, pijn na pijn. Ik ging me niet verontschuldigen voor het opbrengen van dit onderwerp. Dat het mij ook pijn deed was wel te zien.

Ave beet opnieuw op haar onderlip, maar stopte er snel weer. Straks zou het wondje weer open gaan. Ik keek even naar de sigaret die Near tussen zijn vingers liet draaien, en probeerde zijn blik weer te vangen. Ook zij begreep dat deze pijn anders was. Haar pijn had ze al tijden achter zich kunnen laten, maar het lukte niet. Zijn pijn was nog vers, nog nieuw, zoals zij dat ook had gekend, een lange tijd geleden. Maar dat was nu voorbij, al leek het nog steeds zo veel pijn te doen als dat eerste jaar. Maar zijzelf was veranderd. Ze was zelfstandiger geworden dan ooit tevoren. Zij had niemand nodig. Dat dacht ze in iedergeval.
Het was bijna fijn om zo met iemand te kunnen praten. Ze had nog nooit met iemand over de dood van haar ouders gesproken, niet zo. Niet met iemand die dezelfde pijn kende, en hem voelde. Ze wilde iets doen, hem helpen, tegen hem kunnen zeggen dat het weg zou gaan, maar ze kon het niet.

Ik keek naar de lucht die al echt donker begon te worden en beet op mijn onderlip. ' Messchien kunnen we beter naar binnen gaan? ' ik deed mijn best om mijn gevoelens weer in dat kluisje ergens in me te stoppen, ver weg. Ik stond op en zette mijn sigaret achter mijn oor, zoals gewoonlijk. Het leven was beter als ik deed alsof het nooit was gebeurt. Dat ik het zo nooit kon verwerken wou ik niet aan denken. Pijn was niet iets waar je jezelf elke dag mee wou confronteren. Ik sloot even mijn ogen en ademde een keer diep in en uit. Toen ik mijn ogen weer opende keek ik naar Ave, mijn pijnlijke gevoelens waren opgeborgen. ' Moet je mijn jas hebben? ' ik wist niet of ze het koud had maar het begon zeker frisser te worden.

Ave knikte bij de eerste vraag, en schudde bij de tweede haar hoofd automatisch, zonder zijn vraag echt gehoord te hebben. Ze keek even naar haar blote armen, en toen naar de grijze lucht, alsof ze nu pas besefte waarom hij naar binnen wilde. Ook Ave stond op, en sloeg haar armen over elkaar heen. De lucht werd nu snel grijzer, en in de verte hoorde ze het gerommel van de donder. We zijn nooit snel genoeg terug. Ze had het nog niet bedacht, of de regen kletste op hen neer. Met dikke druppels belandden ze op Ave's armen, gezicht en haar. O kom op, had even gewacht. Dacht ze geërgerd naar de hemel, ook al wist ze dat het geen zin had. Ze rolde met haar ogen, en begon rustig te lopen. Het maakte nu toch niet uit of ze zouden rennen of lopen.

Voordat ik eigenlijk de kans had was Ave al begonnen met lopen én was het al begonnen met regenen. Ik trok mijn jas uit en hing hem over haar schouders. Als er iemand van ons 2 het natst zou moeten zijn dan was ik dat, zij niet. Ik zei niets en stopte mijn handen in mijn broekzakken. Wat kon ik zeggen? Ik had mijzelf bloodgegeven en was té bang voor een reactie. Te bang voor een reactie die verder zou vragen of negatief was. Erg zeker was ik niet nee. Ik bleef naast haar lopen en bleef mijn mond houden. We konden ergens schuilen als het ging bliksemen maar voor de regen waren we toch al nat. Mijn haar plakte wat aan mijn hoofd en met een hoofdbeweging probeerde ik het uit mijn ogen te krijgen, mislukt.

Ave protesteerde niet toen Near zijn jas over haar schouders legde, maar trok hem iets dichter om zich heen. Ze was hem er dankbaar voor. Een tijdje liepen ze in stilte, maar toen Ave opnieuw een gerommel hoorde, dit keer dichterbij, en een lichtflits zag stond ze stil. 'Misschien moeten we schuilen. Er lijkt geen einde aan dit veld te komen, en zo te zien komt de bliksem alleen maar dichterbij. Dat kan nooit goed zijn op zo'n leeg veld.' Zei ze, terwijl ze opzij keek, naar Near. Ze streek wat natte haarlokken uit haar gezicht, maar ze plakte al snel weer aan haar slaap en voorhoofd vast. Een stuk verderop stonden nog wat bomen, en weer een stuk daarnaast was een groot bos. Als daar nou ergens een goede schuilplek was, zoals een grot of zoiets... Met een zucht kneep ze haar ogen wat samen en speurde ze de bomen af.