De boomhut.

Ik staarde voor me uit en herhaalde alles wat hij verteld had nog een keer in mezelf. Ik ging hem niet dwingen zijn verleden te vergeten. Het verleden was namelijk iets persoonlijks, iets wat je bij je moest dragen. Hij zou zijn verleden nooit vergeten. Hij moest de mooie tijden koesteren, maar er niet naar verlangen. Tenminste, zo dacht ik erover. Ik keek naar hem op en glimlachte. Dit voelde zo perfect en zo vertrouwd.

Mijn vingertoppen liet ik in een patroon over haar ruig glijden. Ik keek naar haar en glimlachte terug. Heel voorzichtig boog ik me naar haar toe en drukte ik mijn lippen op die van haar. Het voelde goed, vertrouwt, alsof het hoorde. Ik begon over Riley heen te komen, ze zou altijd in mijn hart blijven maar iemand anders nam er meer plek in.

Ik sloot mijn ogen toen ik zijn lippen op de mijne voelde. Een tinteling vloeide door mijn lichaam. Ik was niet meer instaat helder na te denken. Ik ging dichter bij hem zitten zonder het contact te verbreken.

Lang hield ik het contact aan, toch verbrak ik het op een moment. Ademen moest ook, niet dat het niet door je neus kon maar het was nogal raar. Plus vond ik dat ik het rustig aan moest doen, zij had zo weinig ervaring. Om zo te zeggen, ik was de eerste persoon die haar gekust had, en dus volgensmij ook de enige. Terwijl mijn ervaring stukken verder lag.

Ik glimlachte toen hij ophield. Ik was blij dat hij zo rustig deed, dat stelde me gerust. "Weetje", zei ik uiteindelijk, "ik had niet verwacht dat we zo zouden eindigen." Dat was waar, ik had niet verwacht op deze school liefde te vinden. Ik was blij geweest met de vriendschappen, maar dit was meer dan ik had durven dromen.

Ik pakte haar hoofd tussen mijn handen en glimlachte. ' Ik ook niet ' fluisterde ik zacht terwijl ik mijn neus tegen die van haar aan drukte. Ik weet niet, maar dat was precies een mij gebaar. Officeel had het geen betekenis, maar voor mij wel.

Ik glimlachte en keek hem aan. Enkele plukken haar die voor zijn ogen waren gevallen belemmerden mijn zicht op zijn ogen. Maar die glinstering kon ik wel zien. De betoverende glinstering.

Ik liet haar gezicht los en leunde glimlachend wat naar achtere om haar te bekijken. ' Je bent mooi ' zei ik vervolgens. Zo gelukkig had ik me de afgelopen jaar niet gevoelt. Nee, zo voelde ik me eigenlijk nooit. Behalve nu dan, ja nu was alles goed.

Ik ging een beetje rechtzitten en bloosde lichtjes. "Dankje", zei ik zacht, niet wetend hoe ik moest reageren. Ik keek hem aan, geobsedeerd door zijn ogen. Ja, ik had altijd een zwak voor ogen gehad. Ogen vertelden veel over een persoon. "Je hebt geen idee hoe kut ik me de afgelopen dagen heb gevoeld," zei ik zacht. Ik had doelloos rond gezworven en met alle macht geprobeerd hem uit mijn hoofd te zetten. Nu kon ik tenminste aan hem denken, wetend dat ik liefde gevonden had. "Mijn wens.." zei ik opeens en keek hem met grote ogen aan.

Ik hield haar stevig vast en luisterde naar de woorden die ze sprak. Ik keek haar aan en glimlachte toen ze begon over haar wens. ' als je hem aan mij vertelt komt hij niet uit ' fluisterde ik zacht naar haar.

Ik glimlachte en leunde tegen hem aan. "Hij is uitgekomen," verzekerde ik hem. Ik wist niet of het kwaad kon om een wens te vertellen nadat hij was uitgekomen. Ik dacht zelf van niet.

' Liefde ' mompelde ik tussen neus en lippen door. Ik trok haar voorzichtig op mijn schoot om haar dichter bij mij te hebben. Het voelde gewoon prettig zo. Een gulzige glimlach stond op mijn lippen terwijl ik naar haar keek.

Ik grinnikte en keek schuin naar hem omhoog. "Inderdaad," zei ik en leunde tegen hem aan. Elke aanraking deed mijn hart sneller kloppen. Ik pakte zijn hand vast en streelde hem. Ik was gelukkig, volkomen gelukkig.

Ik knabelde op mijn onderlip en bleef naar haar kijken. Even wende ik mijn blik af. Ze wist veel van mij, maar ik wist niet veel van haar, teminste niet van haar verleden. ' Dus, vertel eens over je verleden ' ik keek haar weer aan.

Ik staarde voor me uit, licht fronsend. "Mijn verleden is niet echt bijzonder, mijn ouders waren er voor me wanneer dat nodig was, vrienden had ik niet of in elk geval, niet echt." Ik was best gelukkig geweest, realiseerde ik me. Ik had het altijd goed met mijn ouders kunnen vinden, ookal was ik de enige met een kracht uit onze familie.

Ik knikte en keek naar haar. Ik was blij voor haar dat ze geen negatief verleden had. Dat was niet prettig, slechts drukkend en deprimerend. Even kwam Phoebe in mijn hoofd op, ik was bang hoe Abigail zou reageren als ze er achter kwam.

Ik trok mijn benen op. "Maarja.." mompelde ik, slechts om de stilte op te vullen. "Nog iets gedaan de afgelopen dagen?" Vroeg ik en keek naar zijn hand die ik nogsteeds vast had.

Ik keek weg en knabelde op mijn onderlip. ' Nee, niet echt ' ik keek haar weer aan en glimlachte. Natuurlijk kon ik haar niet over Phoebe vertellen, dan was het einde relatie.

Even keek hij weg, maar ik zocht er niks achter. Hij had me zoveel in vertrouwen verteld, en wat was een relatie zonder vertrouwen. Voor het eerst keek ik even goed om me heen. Dat had ik de afgelopen tijd namelijk niet gedaan omdat ik wel iets anders aan mijn hoofd had gehad. Ik vond het knap gemaakt, zo'n boomhut.