De boomhut.

Ik liet haar langzaam ook los. Als in een reflex pakte ik haar handen, ik wou haar bij me hebben. Ze kon inderdaad iets voor me doen, al ging ik dat niet vragen. Ik wou haar als mijn vriendin, al had ik haar al pijn gedaan door haar af te wijzen.

Ik beet op mijn onderlip en keek weg. Nogsteeds wilde ik het liefste zeggen dat hij me beter los kon laten. Ik had hier een gevoel bij, hij misschien ook maar hij kon dat goed verbergen. "Gaat het weer?" Vroeg ik zacht.

Ik beet op mijn onderlip en bleef haar handen vast houden. Dat contact wou ik niet missen, al dacht ik dat ze waarschijnlijk het liefst weg wou gaan. ' Het gaat ' ik wist niet hoe ik dit moest zeggen. Hoe zei je tegen een meisje dat je haar leuk vond terwijl je haar net had afgewezen?

Ik wachtte tot hij iets zou zeggen. Ik had geen idee wat maar zelf had ik ook niks te vertellen. Ja, ik wilde hem vragen om me los te laten. Om te respecteren dat dit op het moment niet bepaald makkelijk voor me was. Maar daar wilde ik het ook niet over hebben, na wat hij net verteld had, was dat niet belangrijk.

Ik liet haar vervolgens los omdat het beter was. Ik wende mijn blik af en ademde diep en moeizaam in. Waarom had ik alles zo moeilijk gemaakt? Waarom had ik mezelf van haar weg gehaalt? Waarom? Ik knabbelde zoals gewoonlijk op mijn onderlip.

Ik keek naar mijn handen en voelde me leeg. Dus zo vielde het om een gebroken hart te hebben, bedacht ik bij mezelf. Ik was bang om opnieuw te beginnen, om opnieuw aan iemand gehecht te raken. Wie weet eindigde dat ook op deze manier.

Ik haalde mijn beide handen door mijn haren en keek haar aan. Ik wou haar bij me hebben, en elke cel die ik in mijn lichaam had vocht daar tegen omdat ik haar eerder hat afgewezen. Ik vond mezelf dom daarom, dat ik niet beter had nagedacht. Dat ik niet had kunnen inzien dat zij er voor mij zou zijn, zelfs nadat ik haar hard gebroken had én haar verteld had dat ik mijn eigen familie vermoord had.

Ik schoof een stukje bij hem vandaan. Er was een tijd waarin ik een vriendin kon zijn, gewoon een vriendin. Maar nu ging het even niet. Ik wilde het liefst alles verdringen, maar op dit moment was ik niet het belangrijkste, dat was hij.

Gefrustreerd haalde ik mijn handen weer door mijn haren en wende ik mijn blik af. ' Ik wil je ' zei ik vervolgens schor terwijl ik weer op keek. ' En ik weet dat dit sexsistisch klinkt en zo bedoel ik het niet. Ik wil je om mij heen hebben. Ik wil je dicht bij me. ' ik wist niet hoe ik het aan haar moest uitleggen dus stopte ik maar met praten. Ik had een fout gemaakt, ja dat wist ik.

Ik beet op mijn onderlip en zuchtte toen. "Je kunt ook te veel vragen", mompelde ik. Ik had niet het idee dat ik het fijn zou vinden om bij hem te zijn terwijl hij zijn gang ging. Wat zou ik dan zijn? Er zou niks van me over blijven. Ik wilde er voor hem zijn, hij had mij hetzelfde beloofd. Maar of het verstandig was..

Ik haalde diep adem en probeerde een nieuwe poging. ' Ik vind je leuk, en dat realiseer ik me nu. Te laat ik weet het ' even beet ik op mijn lip om na te denken. ' En ik weet dat ik het verkloot heb, en als jij me eng vind of een freak dan moet je dat zeggen ' met moeilijk ogen staarde ik naar buiten. als ik haar was zou ik zijn weggegaan, het was te veel bagage. En iets vertelde mij dat ik het verpest had, voorgoed.

Ik ging niet weg, niet voordat ik enigszins er iets van begreep. "Waarom nu opeens wel?" Zei ik zacht en staarde naar mijn lege handen. "Ik vind je niet eng, dat zal nooit gebeuren." Antwoordde ik eerlijk. "Er zullen altijd moment zijn waarop jij of ik, of iemand anders, onze kracht niet in de hand zullen hebben. Wat je hebt meegemaakt is het ergste wat er kan gebeuren, maar het was niet je schuld. Je deed het niet met opzet. Dus ik vind je niet eng."

Ik keek naar mijn handen en dacht na. ' Zelfs nadat je het hoorde, zelf na dat wil je nog steeds bij mij in de buurt zijn. ' ik keek haar met moeite aan. ' Ik zelf kan het verleden amper aan, en ik had eigenlijk verwacht dat je weg zou gaan, zoals ieder ander deed ' zei was niet de enige die af en toe eenzaam was.

Ik beet op mijn onderlip. "Ik had gehoopt dat je het eerder op zou vallen, maar ik ben niet zoals anderen." Antwoordde ik. "Ik behandel mensen zoals ik zelf behandel wil worden, ookal lijken ze dat niet te beseffen." Ik staarde naar de grond. Hij brak mijn hart, maar kwam op zijn woorden terug. Duidelijkheid, nee. Maar ik hoopte dat zijn woorden waar waren.

Ik keek haar aan en zei niks. ' Ik heb het verpest, ik weet het ' ik leunde naar achtere en sloot mijn ogen. Ik verlangde naar haar, niet op een vieze perverige manier gewoon om haar bij me te hebben.

Ik beet op mijn onderlip. Ik twijfelde ontzettend. "Ook daarover heb ik een andere mening," zei ik langzaam, "Zonder jou lag ik nu waarschijnlijk weg te rotten in de meisjeskamer, wachtend op iemand die enigszins interesse in me zou tonene." Ik fronste even. "En, een gebroken hart is weer te genezen," mompelde ik erachter aan. Ik had het niet over zijn hart dat gewoon gruwelijk mishandeld was, maar over de mijne.

Hoopvol keek ik naar haar op. Vergaf ze het mij? Hoe goed kon een mens zijn? Even verwonderde ik me daar over. Ik had zou veel fouten, gemaakt en in me. Zij was foutloos. Ik wende mijn blik af naar mijn handen en zei niks, wat kon ik zeggen? Ik had haar duidelijk gemaakt dat ik haar wou, de keuze lag bij haar.

Ik staarde voor me uit. "Ik had mijn keuze al gemaakt, voor het geval dat ik je tegen zou komen en we op dit onderwerp uit zouden komen." Mompelde ik. "Ik had alleen niet verwacht dat ik daarvoor eerst afgewezen moest worden." Ik keek hem aan, niet wetend wat ik verder nog moest zeggen. Want de woorden die ik nodig had om mijn gevoelens uit te drukken, bestonden niet.

' En die keuze is? ' ik keek op naar haar. Ik was traag van begrip nu ja. Er was zo veel gebeurt dat ik het even eerst moest verwerken. Ik wou het horen, ik wou het haar horen zeggen. Er zeker van zijn of ze me wel of niet wou. Ik knabbelde zoals gewoonlijk zenuwachtig op mijn onderlip.

Ik beet op mijn onderlip en begon weer aan mijn shirt te friemelen. "Dat ik het wil, maar dat ik bang ben." Zei ik zacht en staarde voor me uit. We hadden zoveel meegemaakt de afgelopen dagen. Ik had zoveel over hem geleerd. Ik vond hem leuk, erg leuk.

Ik glimlachte breed en schoof voorzichtig naar haar toe. ' Waarvoor ben je bang? ' ik pakte haar handen vast en hield mijn hoofd vragend schuin. Ik voelde me prettig, gelukkig.

Ik keek hem niet aan. "Ik ben bang voor het moment dat het eindigd." Zei ik zacht. Het klonk waarschijnlijk raar in zijn oren, maar ik was er echt bang voor. Ik kon me voorstellen dat hij verliefd zou worden op een ander meisje. Ik was nou eenmaal maar een persoon. Niks bijzonders. Er waren zoveel leukere meisjes als ik.

Ik trok haar voorzichtig dicht naar me toe en keek haar aan. ' Je moet leven in het nu, niet in het verleden, niet in de toekomst ' langzaam fluisterde ik het. Zelf moest ik er ook nog aan wennen, niet meer elke minut aan het verleden denken. ' Je bent een lief, mooi, leuk, meisje ' even hield ik me stil. ' En ik ben dol op je ' fluisterde ik daarna voorzichtig. Zelf moest ik er nog aan wennen, dat ik haar leuk vond. Dat ik niet meer bij Riley was, dat ik alleen verder ging.

ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en dacht na over zijn woorden. Hij had het perfect verwoord en had gelijk. Hij moest proberen zijn verleden achter zich te laten en ik moest niet bang zijn voor de toekomst. "I like you," fluisterde ik zacht.

Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. Het was raar hoe het ene moment alles zo verpest was en het volgende moment het zo goed was. Ik keek haar aan en glimlachte. Dit ging werken, dat hoopte ik teminste.