De boomhut.

Door wie de boomhut is gemaakt, zal waarschijnlijk alijd een mysterie blijven. Maar juist dat maakt deze plek zo interessant. Je kunt er zo voorbij lopen, het zo over het hoofd zien. Een trappetje hangt aan een tak van de boom. Het is de enige manier om in de boom te komen, aangezien er geen lage takken zijn. Een perfecte plek voor stelletjes of om na te denken.

Maximaal 2 personen.

~~
Deze plek is op moment voor het gebruik van Near en Abigail. SVP niet posten als je dat niet bent.

Balend zat ik in de boomhut. Beter kon ik het niet omschrijven. Ik baalde van de afgelopen dagen, het was alleen maar drama. Ik wist dat ik nog een keer met Abigail moest gaan praten maar zag er tegen op. Al helemaal moest ik ook met Phoebe gaan praten, over de watervallen. Ik weet niet waarom ik gedaan had wat ik gedaan had. Eigenlijk voelde ik me verplicht het tegen Abigail te vertellen maar we hadden niks, dus waarom zou ik?

Ik liep door het bos en zag iets hangen. Het leek op een trappetje. Ik fronste even en trok er even aan. Het storte niet in elkaar dus het was nog stevig. Nieuwschierig als ik was zette ik mijn voet erop en klom naar boven.

Toen ik geluid hoorde keek ik naar de opening van het huisje. Toen ik abigail zag beet ik hard op mijn lip. Fijn. Ik wist niet hoe ik me moest gedragen. Gewoon vrienden zijn kon ik gewoon niet.

Ik schrok me kapot toen ik Near naar zag zitten. Ik wist niet was ik moest doen, ik wist niet hoe ik me moest gedragen. De afgelopen dagen had hij door mijn hoofd rondgespookt en ik had het met geen mogelijkheid kunnen verdringen. "Zal ik anders weer gaan?" Zei ik zacht en beet op mijn onderlip. Ik wilde hem eigelijk niet ontlopen, maar het was erg prettig idee om dit soort situaties te kunnen vermijden.

' Alsof dat de situatie beter zal maken? ' het was niet echt een vraag. Ik beet op mijn onderlip en keek naar haar. Ik wist zo veel dingen te bedenken maar tegelijk niks te zeggen. Als we elkaar gingen ontlopen werd het al helemaal niet opgelost.

Ik beet op mijn onderlip en ging op de grond zitten. "Waarschijnlijk niet nee." Mompelde ik en keek naar hem. Ik bleef even hangen bij zijn ogen. Ogen, konden meer vertellen dan andere gezichtsuitdrukkingen.

Ik merkte dat haar ogen die van mij zochten en wende mijn blik af. Ik wist niet wat ik wou, ik wist niet of ik het wel aankon. Mijn handen haalde ik gefrustreet door mijn haar.

Ik beet op mijn onderlip en draaide mijn hoofd weg toen ik merkte dat hij mijn blik ontweek. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Ik wist nogsteeds niet wat hem dwars zat, maar ik had zo het gevoel dat hij daardoor me nu op afstand hield. En zelf, ja zelf wist ik het ook niet zo zeker. Het was zeker een leuke jongen, maar wanneer wist je wanneer je verliefd was?

De stilste was erg, het was muisstil. Ik knabbelde zoals gewoonlijk op mijn onderlip en keek haar nog steeds niet op. Ik was niks voor haar. Het was beter voor haar dat ze een ander koos, dat ze niet iets met mij kreeg. Ik was een stel losse onderdelen die nog aan elkaar geplakt moest worden. Ik kuchtte om de stilte te verbreken.

Ik keek weer zijn kant op en zuchtte. "Ik moet ophouden met hopen he?" Mompelde ik uiteindelijk. Ik wilde duidelijkheid. Dat was op dit moment het belangrijkste voor me. Hoewel ik nogsteeds hoopte dat misschien, over een tijd, het zouden kunnen proberen. Maar nu vroeg ik me af of ik het wel zo positief kon bekijken.

Ik beet op mijn onderlip en keek naar mijn handen. ' Ik ' ik hield mijn mond omdat ik niet wou gaan stamelen. Ik keek op naar haar en schoof naar haar toe. ' Je bent een leuk, lief, knap meisje. En je kunt messchien zelf zeggen van niet maar dat zal ik altijd zeggen ' ik deed een lok achter haar oor die in haar gezicht zat. ' Het is alleen ' ik wist niet hoe ik dit moest verworden.

Ik beet op mijn onderlip en was bang voor wat hij ging zeggen. Maar toch luisterde ik, ookal had ik mijn shirt inmiddels in mijn handen geklemd en beet ik op mijn onderlip. Ik wilde weten wat hij te zeggen had, ookal brak dat misschien mijn hart in duizend kleine stukjes.

' Ik kan het nu niet, ik ben er niet klaar voor ' even keek ik weg. Toch dwong ik mijzelf weer terug naar haar te kijken. ' Jij bent zo lief en vrowelijk en ik zou alleen maar deprimerend voor jou zijn ' ik keek naar haar eigen t-shirt dat ze fijn kneep.

Ik knikte en weigerde hem aan te kijken. Hij hoefde niet te weten wat voor een klap dit in mijn gezicht was. En toch had ik het ergens verwacht. "Ik denk dat ik dan maar ga." Zei ik en stond op. Ik had geen reden om te blijven, niet meer. Ik wilde het niet op geven, ik wilde het redden. Maar nu kon ik even niet meer.

' Wacht ' ik sprong op en pakte haar beide handen vast. ' Ik wil dat je het begrijpt ' ik wist niet waar ik moest beginnen. Messchien bij mijn verleden. Ik liet haar handen los omdat ik begreep dat ze het messchien niet prettig vond. ' Wil je luisteren naar het einde van mijn verhaal? ' ik ging weer zitten met mijn rug tegen de muur. Hopend dat ze zou blijven.

Ik ontweek zijn blik en knikte toen. "Oke," zei ik zacht en ging weer zitten, een stuk bij hem uit de buurt. Vanaf nu wist ik dat ik niet meer ervan uit moest gaan dat liefde goed was. Het stelde niet veel voor, tot zoiets als dit gebeurde. De jongen die alles veranderde, zo zag ik hem nogsteeds.

Ik merkte dat ze mijn blik ontweek en probeerde dat te accepteren. ' Ik zat dus bij mijn ouders om de tafel ' hier was het waar ik de laatste keer geindigd was. Diep haalde ik adem om de tranen tegen te gaan. ' Ze vertelde me dat ik naar kostschool ging, naar hier ' een traan kwam in mijn ogen op. ' Ik werd boos, zo onzettend boos. ' even bleef ik stil. ' ik wou niet weg van Lila, mijn broers, maar voornamelijk niet van Riley ' mijn naam haperde wat toen ik over Riley sprak. ' Ze vertelde dat het was omdat mijn kracht anders was, ze me er niet me konden helpen ' dit keer bleef ik voor een langere keer stil. De tranen gleden nu over mijn wangen, mijn blik staarde voor zich uit.

Ik staarde voor me uit terwijl ik zijn verhaal in me op nam. Nogsteeds zei ik niks. Ik wilde weten waar dit verhaal zou eindigen. Wat ik hierna zou denken en voelen. Ik frunnikte weer aan mijn shirt terwijl ik me zo afzijdig mogelijk van hem hield.

' Ik heb nog nooit in mijn leven zo een woede gevoelt, ze wisten dat ik bij Riley wou blijven, met haar trouwen, een gezin stichten ' ik kneep mijn ogen hard dicht en probeerde tegen de tranen te vechten. ' Overal was oppeens vuur, mijn vuur. ' dit keer bleef ik zeker een minuut stil. ' Niet veel later werd ik omringt door as ' mijn stem haperde, ' ik hoor hun nog gillen in mijn slaap ' ik opende mijn ogen niet meer. De tranen bleven komen, mijn lichaam trilde.

Ik stond op. Volledig geschrokken. Ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen om hem heen en trok hem tegen me aan. Ik begreep hem nu. Misschien deed het nu minder pijn. "Near, ik ben er voor je." Zei ik zacht en streelde zijn rug. Ik had geen idee hoe het moest voelen, afschuwelijk waarschijnlijk.

Ik opende mijn ogen en begreep het niet, waar dit oppeens vandaan kwam. Langzaam deed ik mijn armen om haar middel. Ik was haar dankbaar, omdat ze er was, omdat ze niet vol afschuw van me weg ging. Waarom kon ik niet bij haar zijn? Als ik het wou? Zij het wou? Waarom kon ik het niet proberen? Het verleden was het verleden, ik moest in het nu leven. En als zij mijn verleden kon accepteren, dan kon ze mij accepteren.

Ik bleef over zijn rug strelen en zei niks. Ik verwachtte dat hij geen woorden nodig had, alleen het besef dat er iemand voor hem was. Ik beet op mijn onderlip en gaf hem een bemoedigend kneepje in zijn hand. Ik begreep nu waarom hij geen relatie wilde. Als ik in zijn schoenen had gestaan, had ik het waarschijnlijk ook niet aan gedurft.

Ik hield haar vast en ademde lichtjes in. Ze rook lekker, gewoon precies naar haar. Ik kreeg de neiging om iets te zeggen, dat ik wel wat met haar wou. Maar nee, ik had het verpest en ze was beter af. Ik beet op mijn onderlip en veegde mijn tranen weg. Het verleden zou altijd bij me blijven, langzaam maar zeker kon ik het hendelen.

Ik liet hem langzaam los, voorzichtig. Ik wilde hem liever niet los laten, maar dat leek me niet gepast. Zeker niet op dit moment. "Ik wou dat ik iets voor je zou kunnen doen", fluisterde ik en staarde naar de grond.