De binnenplaats.

De binnenplaats was best groot en hij wou gewoon weer planten zien. Zijn hand werd afgedroogd aan zijn shirt terwijl hij opstond. Zo liepen ze langs de grote planten en de parfum van bloemengeur. "Wat is jou gaven eigenlijk?"

Camille bleef soms even ergens staan om aan een bloem te ruiken, bij rozen bleef ze altijd net iets langer staan omdat die gewoon het aller lekkerst roken. "Lucht en jij?"vroeg ze nieuwsgierig, ze had al wel een idee maar ze wist het natuurlijk niet zeker.

Een element waar hij echter nog nooit van had gehoord. Best wel cool! "Ik heb licht. Lucht dus hé? Kan je me wat laten zien?" vroeg hij veel te nieuwsgierig. Ook rook hij even aan de rozen. Die rode...

Camille's gedachte gang over zijn kracht had dus wel ongeveer geklopt, ze had hem bij licht of aarde ingeschat. Ze glimlachte even om z'n nieuwsgierigheid "'t is echt niet zo interessant hoor, maar okay als je dat graag wilt"zei ze. Ze plukte een roos die ze op haar platte hand legde, ze blies zachtjes en maakte een gebaar met haar andere hand waardoor de roos kleine rondjes vloog boven haar hand. Ze keek glimlachend toe.

Katsuro hield zich stil en keek gefascineerd toe. Dit was nog eens spectaculair! Toen ze ermee op hield deed hij zijn mond open. "Echt wel gaaf! Mijn gaven heb ik niet echt onder de knie. Het wilt alleen maar komen als ik het helemaal niet wil. Best wel frustrerend."

Alice liep met kleine, elegante pasjes de binnenplaats op. Het geluid van haar 12 centimeter hoge hakken (waardoor ze nog niet boven de 1.60 meter uitkwam) weerklonk over het, redelijk lege, terrein. Ze liet haar ogen over het terrein glijden, en wist twee mensen te ontdekken. Een jongen en een meisje. Ze kwam haar vaag bekend voor, maar ze kon hun namen niet ontdekken.

"Dit zijn dingen die ongeveer iedereen die het element lucht als kracht heeft moet kunnen, dit is een basis trucje"zei Camille lachend. "Aw wat jammer nou ik had graag naar je kracht gekeken, licht lijkt me echt een ontzettend gaaf iets. Nja misschien kanje het me een keer laten zien als je het onder de knie hebt"zei ze.

Katsuro knikte. "Als ik een trucje uit mezelf kan, ben jij de eerste die het te zien krijgt Camille." Breed glimlachte hij naar haar. "Maar ik ga maar weer eens. Het was echt prettig om je te ontmoeten." Na dat afscheid liep hij weg.
___
Gone.

Toen ik een gang uitliep was ik oppeens op een soort van binneplekje. Met grote ogen keek ik rond, nee deze plek kende ik nog niet. Ik zag een eindje verderop Alice die ik de eerste avond had ontmoet. ' Hee ' zei ik met een glimlach terwijl ik naar haar toe liep. Netjes ging ik door mijn knieeén zoals een jongen eigenlijk altijd moest doen tegenover een meisje.

Alice, die inmiddels op een muurtje was gaan zitten, keek verbaasd op toen ze een bekende stem hoorde. 'Hey!' zei ze vrolijk, tegen de jongen die voor haar stond. 'Near was het, toch?' Ze was nooit echt goed geweest in namen onthouden, dus ze hoopte dat ze het nu goed had.

Ik knikte en dacht even na voor haar naam. ' Alice! ' riep ik iets te hard uit toen ik hem wist. ' Jou naam is Alice ' het was niet echt een vraag maar meer een soort van conclusie. Ik glimlachte even verlegen en keek weg. Ik had zin in de smaak van tabak, al pakte ik mijn sigaret niet. Deze plek, ja hij was mooi. Hij leek messchien een beetje op de tuin van mijn moeder, ze hield van haar tuin. Ze hield er van om hem te onderhouden ookal hadden we daar een tuinman voor. Haar gezicht vol met gras, haar haren die vol zaten met bloemmetjes. Mijn moeder was een leuke en mooie vrouw geweest.

Alice knikte en klapte vrolijk in haar handen. 'Goedzoo!' zei ze, met een overdreven vrolijk stemmetje. Ze glimlachte en liet haar ogen door de binnenplaats glijden. 'Het is mooi hier, he?' Ze had altijd al een voorliefde gehad voor mooie plekken, het deed haar denken aan Parijs, waar ze vandaan kwam. Dit was een van de enigste plekken in school die haar echt wist te fascineren.

Ik knikte en nam plaats op een een bankje. ' Het lijkt op de tuin van mijn moeder. ' floepte ik er uit. ' Ze hield er van er in te werken, ze was echt dol op die tuin ' bij die gedachte glimlachte ik gulzig. Vervolgens verpeste de gedachte dat die tuin niet meer bestond mijn gulzige glimlach. Hij was verbrand, slechts een klein beetje as van wat er eerst was. Alle mooiheid was weg, verdwenen.

Alice glimlachte en keek met een droevige blik in haar ogen naar de lucht. Als haar moeder nog leefde, zou ze dan ook van bloemen houden? Ze had nooit de kans gehad om het haar te vragen. Ze had nooit de kans gehad om haar ook maar iets te vragen. Ze was gestorven direct nadat Alice geboren was.

Ik merkte dat ik niet alleen een pijnlijk onderwerp bij mijzelf had aangesneeden maar ook van haar. ' Het spijt me ' zei ik met een kleine glimlach. Die glimlach was voor de prettige herindering, niet omdat ik het leuk vond dat ik een pijnlijk onderwerp had aangesneeden. Ik hooptte dat ze dat snapte, anders moest ik me zo nog maals verontschuldigen.

Alice keek hem, met een klein glimlachje op haar gezicht, aan. 'Je hoeft geen sorry te zeggen, je kon het niet weten.' Hij kon het ook niet weten, niemand wist het. Ze had nog nooit iemand over haar thuissituatie verteld. Puur omdat ze niet zielig gevonden wou worden, en ze wíst dat je meteen zielig was als een van je ouders dood was.

Ik knikte, ' dat had ik moeten weten. ' ik reageerde precies het zelfde als iemand iets gezegt had wat ik pijnlijk vond over mijn ouders. Niemand kon het weten. Ik keek van onder mijn haren naar haar en was te lui om ze uit mijn ogen te strijken.

Alice knikte. 'Maar ik heb geen zin om depressief te gaan doen, dus zullen we ergens anders over praten?' Ze keek hem glimlachend aan. Ze vond Near wel aardig, ookal had ze hem pas twee keer gezien.

Ik lachte even en knikte toen. ' Deal en als we toch pijnlijke onderwerpen aan het vermijden zijn. Dan wil het liefst Familie of je element ook vermijden ' ik hield een zwakke glimlach op mijn lippen en keek haar aan. Ik had het gevoel dat ze het zou begrijpen.

Alice kreeg even de nijging om te vragen waarom elementen een pijnlijk onderwerp was, maar besloot haar mond te houden en gewoon te knikken. Als hij er niet over wou praten dan zou ze dat begrijpen, en het dus ook niet doen.

Ik glimlachte dankbaar en plukte een donkere bloem ergens vandaan. Eenmaal in die beweging vielen enkele blaadjes van de bloem af. De glorie van de bloem was weg, de mooiheid was gebroken. Ik glimlachte even zwak en kreeg een neiging om te lachen. Dat was een precieze omschrijven van mij geweest.