De binnenplaats.

Katsuro klopte geërgerd in zijn nek. "Stomme muggen." kwam er mompelend uit zijn mond. De zon scheen heerlijk door de koepel van de binnenplaats en de bloemen stonden werkelijk prachtig in bloei. Het mooie was dan ook nog dat er hier werkelijk niemand aanwezig was. De balzaal was druk geweest tegenover deze rustige mooie plek. Een plek die erg fleurig en kleurig was. Even liep hij langs de rozen die heerlijk rookte en liet zich neer zakken op een bankje. Alweer stak hij een sigaret op, de derde al voor vandaag.

Er was al iemand op de binnenplaats toen Camille binnen kwam, doordat hij net een sigaret opstak voelde het alsof ze helemaal op de verkeerde plek was, ze had het niet zo op rook het verpeste de geur van de bloemen. Ze liep snel door naar de andere kant van de tuin waar het niet naar rook stonk, daar ging ze met haar rug tegen een van de muren zitten. Ze genoot van de zon.

Katsuro had de indruk of hij echt mensen aan het wegjagen was. Tenminste toch dat hij mensen bij zich uit de buurt jaagde. Hij pikte het niet echt dat mensen hem gewoon in één straal voorbij liepen, daarom stond hij op en liep naar het meisje toe. Echter werd dit een heel zoekwerk. "Hey!" begroette hij haar redelijk vrolijk, maar had al snel door dat het wegjagen door zijn sigaret kwam. Deze belandde dan ook op de grond en werd uitgetrapt.

Camille had haar ogen dicht gedaan en genoot van de zon. Toen de jongen richting haar liep opende ze een oog en keek hem scheef aan. Pas nadat hij de sigaret uit getrapt had antwoorde ze "hoi"zei ze met een klein glimlachje om haar lippen. Ze sloot haar ogen weer en draaide haar gezicht richting de zon.

Katsuro moest grijnzen om het zicht van het meisje dat genoot van de zon. Vrouwen waren er blijkbaar veel beter in dan mannen om duidelijk te maken dat echt wat gewenst was. Snel nam hij een stapje naar links zodat hij niks van haar zon zou ontnemen. "Ik ben Katsuro. En eindelijk ontmoet ik eens iemand in dit gebouw."

Lui als Camille was hield ze haar ogen gesloten "leuk je te ontmoeten Katsuro en ik ben Camille"antwoorde ze beleefd. "En inderdaad er komen hier niet veel mensen dus ontmoet je waarschijnlijk ook niet veel mensen in dit gebouw". Ze krabde even op haar hoofd en legde haar hand toen weer in haar schoot.

"Het is hier te mooi om er niet te zijn en aangenaam kennismaking." Hoewel Katsuro zich helemaal niet op zijn gemak voelde. "Als je liever hebt dat ik weg ga, zeg het me dan. Oké?" Zijn handen gingen in het fonteintje dat rustig water spuwde.

Camille opende haar ogen en keek hem aan "waarom zou ik willen dat je weg gaat, jij was hier sowieso eerder, maar waarom zou ik"zei ze, ze vond hem echt raar waarom zou hij weg gaan als ze dat wilde dat sloeg nergens op.

"Omdat je erg kortaf doet." merkte Katsuro droog op. Wathever. Zijn ogen bleven gericht op de waterspuwer. Zijn vingers maakte tekeningetjes in het water die snel verdwenen. Contact leggen hier ging zo ongemakkelijk, terwijl het normaal zo goed zou moeten gaan. Het lag vast allemaal aan hem.

Camille grinnekte "dat is gewoon hoe ik ben, dat licht niet aan jou zo reageer ik wel vaker"zei ze, ze bleef richting Katsuro kijken. "Het licht dus echt niet aan jou, je ontmoet gewoon de verkeerde persoon"zei ze om hem er van te verzekeren dat het niet aan hem lag maar gewoon aan haar.

"De verkeerde persoon?" Even keek hij haar fronsend aan, niet begrijpend wat ze bedoelde. "Er is helemaal niks verkeerd met je. Het ligt ook ergens wel aan mij; Ik ben te verwachtingsvol van andere mensen. Dat zou ik niet moeten zijn." Blijkbaar was iedereen meer met zichzelf bezig, dan met wat dan ook. Hatelijk.

"Ik ben hier gewoon niet de meest sociale persoon, ik ben graag alleen en hang niet m'n levensverhaal op. En soweiso je mag best verwachtings vol zijn alleen zouden andere het dan ook moeten zijn en nja ik ben dat dus niet "antwoorden ze op wat Katsuro zei. "Wel aardig van je dat je me normaal vind, dat schijnt ook niet iedereen te vinden"zei ze lachend om de sfeer iets beter te maken.

"Je levensverhaal moet ik ook niet weten. En wat dat laatste betreft, mensen zijn verschillend, allemaal zijn we dat. Wie gaat ons nu kunnen vertellen wat normaal is. Misschien ben jij normaal en ik helemaal fout." Katsuro lachte terug naar haar en keek haar weer aan. Ze zag er erg onschuldig en lief uit, maar volgens hem kon ze ook wel echt plezier maken, wist ze hoe ze plezier kon maken.

"Okay je kan het ook zo bekijken, alles altijd positief zien is ook een oplossing, waarschijnlijk niet de mijne maar het is er wel een"zei Camille lachend. Hij maakte opzich wel een redelijk goede indruk op haar, ookal was hij totaal anders dan zij was, ze kon in ieder geval wel redelijk met hem praten over dingen die niet erg belangrijk waren voor haar.

Katsuro past zich meestal aan tegenover andere mensen. Mensen die onbekende waren in zijn ogen. "Ik bekijk niet alles positief, maar het nut om alles negatief te zien helpt ook niet." kwam doodserieus uit zijn mond. "Always look on te bright side of life, tudutudu..." zong hij even plagend haar richting op. Camille was wel oké.

Camille schoot in de lach "doordat je het zingt geloof ik je hoor"zei ze plagerig. Ze neuriede het liedje dat hij zong verder, ze kende de melodie maar niet de tekst, wat ze eigenlijk wel jammer vond het was een leuk liedje. Ja Katsuro was aardig.

Katsuro lachte ook om haar geneurie en probeerde tevergeefs om verder te zingen. Ze was best wel een aardig persoon. "Je bent erg fijn om mee te praten." Hij meende dat uit de grond van zijn hart.

"Aww wat lief"zei Camille lachend "heb je daar ook een songtekst bij die ik perhaps wel kan dan zing ik mee"zei ze terwijl ze hem met een schuinhoofd aan keek.

"Laat me even denken. Tallk van Coldplay?" Weer keek ik haar nieuwsgierig aan en lachte. "Je -weet-wel, I'm so scared about the future and I wanna talk to you Oh I wanna talk to you..."

"Ja ik weet wel die"zei Camille, ze fronste kort "okay dat klonk een beetje vreemd, ook echt meer een klein beetje"zei ze met een grijs op haar gezicht. Ze had zich eigenlijk nog helemaal niet gerealiseerd dat ze veel vrolijker deed dan normaal, als ze het geweten had was ze waarschijnlijk wel iets stiller geworden, gewoon omdat dat normaal voor haar was. " I'm so scared about the future and ik kan niet zingen lalalala".

Katsuro moest lachen om de tekst en klapte geamuseerd even in zijn handen. "Bravo!" Hij maakt wat buigingen naar voor Camille alsof hij haar echt helemaal naar haar op keek. Het veraste hem dat ze zo mee deed met hem.

Camille maakte een buiging "dank u dank u hartelijk"zei ze lachend. "Ik wil graag m'n moeder bedanken en al mijn fans"zei ze alsof ze zwaar geemotioneert was. Het verbaasde haar echt dat ze zo spontaan mee deed, "echt iemand heeft iets in m'n drinken gedaan normaal doe ik nooit zo "zei ze nog steeds lachend.

"En jij denken dat je gek was hé." Katsuro bracht zijn lippen dicht bij haar oor. "Mijn geheim is, dat ik nog net ietsje gekker ben." Lachend stond hij even op. "Zullen we even over de binnenplaats lopen, samen?"

Camille knikte "jij zal vast wel gekker zijn, over het algemeen doe ik niet zo"zei ze lachend. Ze vond het een beetje raar klinken dat 'samen', ze kende hem pas sinds vandaag en dat klonk zo klef. Toch stond ze op en glimlachte "tuurlijk waarom"antwoorde ze.