Het moeras.

Het moeras is nou niet bepaald een plek waar je heen gaat om plezier te hebben. Maar als je alleen wilt zijn of woedend bent werkt deze plek verbazingwekkend rustgevend. Vooral door de relaxte geur die het moeras afstoot, zorgt hier voor.

Maximaal 3 personen.

Met gebalde handen en een frons op mijn gezicht stapte ik hevig door. Pas even later merkte ik dat het landschap om me heen aan het veranderen was. De grond werd zachtjer en de geur werd anders. Ik stopte op een bepaalde plek en keek rond. Het moeras. Ik ging op een plek zitten waar het mogelijk was en staarde levenloos voor me uit.

Camille sjokte door het moeras, ze was blij dat ze stevige schoenen aanhad andere waren waarschijnlijk verzopen. Ze lette totaal niet op, pas toen ze op ongeveer 10 meter van Near af stond merkte ze dat hij er was. Verstijfd bleef ze staan eigenlijk wilde ze meteen omdraaien omdat ze geen zin had om nog eens ruzie te maken. Ze bleef even staan misschien had hij haar al gehoord en om dan weg te lopen was niet erg beleeft.

De eerste paar tellen dat ik geluid hoorde bleef ik voor me uit staren. Pas na een tijdje keek ik langzaam op. Mijn handen waren nog steeds tot vuisten gebalt en toen ik Camille zag veranderde dat niet. Ik wist niet hoe ik me naar haar toe moest gedragen dus deed niks maar. Opnieuw boos worden had geen zin en aardig doen leek me ook niet echt juist aangezien ze toch geen flikker geloofde wat ik zei.

En ja hoor natuurlijk keek hij om, Camille kon wel door de grond zakken. Met haar hand ging ze door haar haar, ze had geen idee wat ze nu moest doen. Aan de ene kant wilde ze sorry zeggen voor wat ze gedaan had, maar aan de andere kant hij loog en daar had ze gewoon echt een hekel aan. Ze zuchte en ging een eindje bij hem vandaan zitten.

Ik wende mijn blik af en staarde weer voor me uit. Toch bleef het in mijn achterhoofd zitten dat zij er was. Natuurlijk probeerde ik haar te negeren, maar natuurlijk werkte dat ook niet. Gefrustreerd ging ik met mijn hand door mijn haren.

Iemand negeren was best moeilijk, Camille was zich continu bewust van Near die dicht bij haar in de buurt zat. Ze merkte wel dat hij haar gezelschap ook niet erg prettig vond, wat ze ook wel snapte ze dacht er precies het zelfde over.

Ik knabbelde op mijn onderlip en haalde langzaam de sigaret van achter mijn oor vandaan. Ik stopte hem tussen mijn lippen en proefde de smaak van tabak. ' Dus, waarom ben je hier? ' mijn stem klonk niet vriendelijk noch onvriendelijk. Van onder mijn wimpers keek ik naar haar.

Camille keek op toen ze hem iets hoorde zeggen, ze blies haar pony weg die voor haar ogen hing voor ze antwoorde. "Uhm geen idee eigenlijk ik wilde gewoon even alleen zijn denken over stomme dingen die ik nu al gedaan heb"zei ze naar waarheid, ze voelde zich echt schuldig ook al vond ze dat hij net zo goed dom deed.

' En dat zijn? ' fronsend vragend keek ik haar aan. De smaak van tabak had ik in mijn mond. Ik pakte de sigaret weer en draaide hem doelloos tussen mijn vingers heen en weer. Ik was boos geworden omdat ik het niet kon vertellen, waarom ik loog over sommige dingen. Het was te pijnlijk, het was te vreemd.

"Nou het logische jou kwaad maken door dingen te zeggen waarvan ik zou moeten weten dat ze je zouden kwetsen, maar ik verwachtte dat je dat wel zou snappen of klinkt het zo onlogisch"vroeg Camille terwijl ze hem recht aan probeerde te kijken, z'n haren hingen er een beetje voor.

Ik wende mijn blik af en keek even naar mijn sigaret. ' Ik zeg dingen met een reden ' ik keek op naar haar, ' ik lieg met een reden. ' ik kon het niet zeggen dat het te pijn deed om het er over te hebben.

"Ik probeer het te snappen ook al klinkt het voor mij raar, ik zal het er in ieder geval niet over hebben als je dat niet wilt"zei Camille zachtjes terwijl ze weg keek, ze voelde zich behoorlijk stom waarom snapte ze het niet.

Ik beet op mijn lip en keek weer op naar haar. ' Het ligt moeilijk en het liefst wil ik het gewoon vergeten ' de pijn was is mijn stem hoorbaar. Langzaam ademde ik uit en vervolgens ademde ik rustig weer in, Ik kon het niet vertellen. Tenzij je me hier natuurlijk jankend wou hebben.

"Ik weet niet of ik nu iets verkeerds zeg, anders moet je het gewoon zeggen"zei Camille om hem duidelijk te maken dat ze het echt niet slecht bedoelde "maar ik denk dat vergeten het aller moeilijkste is wat je kan doen , als iets pijn doet kan je het waarschijnlijk niet eens."mompelde ze zachtjes, het was duidelijk hoeveel pijn het hem deed, het moest wel iets heel erg geweest zijn.

Ik dacht na over haar woorden en schudde mijn hoofd. ' Ik was goed in het besturen van mijn element ' de nadruk legde ik op de verledentijd. ' Ik was een van de beste die de mensen kende, messchien zelfs de beste ' nu kwam het moeilijke. ' Maar toch kan het fout gaan ' perste ik er moeizaam uit.

Camille knikte ze begreep het wel, zelf had ze ook wel eens iets fout gedaan maar dat kon ze recht zetten, bij hem was het waarschijnlijk echt vreselijk fout gegaan. "Ik snap dat het moeilijk is, en nu begrijp ik ook wel beter waarom je er niet over wil praten. Het spijt me echt heel erg dat ik zo door dramde"zei ze terwijl ze naar hem keek, haar gezicht stond ongelukkig ze vond het zo rot voor hem.

Ik keek naar Camille en beet onzeker op mijn onderlip. ' Vergeven en vergeten ' ik glimlachte zwak en wende mijn blik weer af. Met mijn handen zat ik nog steeds met de zelfde sigaret te kloten. Tot het moment dat hij kapot ging. Moeizaam keek ik naar de sigaret, ' alles gaat kapot ' zei ik met een schorre stem meer tegen mijzelf dan tegen haar.

Camille hoorde wat hij zei, ze trok haar wenkbrauw op. "Niet alles gaat kapot, dat weet ik zeker"zei ze, ze geloofde er zelf heel erg in dat alles op een gegeven moment toch weer goed zou komen, zelfs voor mensen die denken dat ze alles verkloot hadden zoals het bij Near leek.

Ik schudde mijn hoofd en voelde hoe mijn haren mee bewogen. ' Alles gaat bij mij een keer kapot ' ik keek naar de kapotte sigaret die ik in mijn hand had en vervolgens naar haar. Even kon ik niks zeggen, ik voelde me echt beroerd de laatste tijd. Iedereen om me heen die alles wou weten. Het was te veel, het was te pijnlijk.

"Ik heb geen zin in discussies waarvan ik zeker weet, en ga nou niet ontkennen, dat ik gelijk heb. Dus ander onderwerp"zei ze snel om een ruzie te voorkomen die dan waarschijnlijk haar schuld zou zijn doordat ze weer doorging met bewijzen dat ze gelijk had.

Ik glimlachte even zwak en knikte toen. ' Deal ' ik stond op en gooide de gebroken sigaret op de grond. Thuis maaktte ik wel een nieuwe. Ik beet zoals gewoonlijk op mijn onderlip en keek onzeker naar haar. De laatste tijd was ik van niets zeker meer.

Camille veegde voor de zoveelste keer tijdens dit gesprek haar haar uit haar gezicht, het touwtje waarmee ze haar haar normaal gesproken in een staart deed was geknapt en nu was haar haar dus los wat haar mateloos irriteerde. Ze had niet echt het idee dat hij haar onzeker bekeek, daar lette ze niet echt op. Ze zuchte geirriteerd en plukte weer aan haar haar.

Ik haalde mijn beide handen door mijn haar en keek rond. Ik dacht dat het goed was tussen mij en Camille maar iets was er ook raar. Ik weet niet, zo een gevoel had ik teminste.

Camille keek op, op de een of andere manier was er iets raars met hem, en dan dacht ze niet aan het gesprek van net maar meer op de manier hoe hij op het moment keek en deed. "Is er iets"vroeg ze nieuwsgierig.