Het grote park.

Zoals de naam al aanduid, is het grote park, groot. Het grote park is een bekende plek voor de wandel of natuur liefhebbers. Ook mensen met huisdieren komen hier vaak omdat je hier de ruimte hebt. In het park staan bankjes en een boom met een schommel.

Onbeperkt aantal personen.

Met mijn zwarte rat, Mysterie, op mijn schoot zat ik op een bankje. Ik had niet veel aandacht aan hem besteed de afgelopen tijd en had dus wel wat in te halen. Ik streelde over zijn ruggetje terwijl ik genoot van de stilte.

Kwaad kwam Katsuro het park in gelopen. Hij was het hier echt beu, helemaal beu. Dit was geen goed idee geweest, maar toch moest hij perse naar hier komen van zijn oom. Waarom had hij geluisterd naar die oen! Niks was hier goed en dat gelde ook voor iedereen die in dat belachelijke huis leefde. De zwarte strepen op zijn tekenpapier verwikkelde zich al snel in een tekening van het uitzicht. Zijn iPod kalde loeihard door zijn oren. Nu had hij even godverdomme niemand nodig.

Het geluid van een persoon die zowat aan het stampen was deed me fronsen. Ik vroeg me af wat er was, maar was verstandig genoeg om niks te zeggen. Hij leek me niet bepaald blij, woeden was een beter woord. Ik keek naar Mysterie en glimlachte even.

Katsuro was echter te diep in gedachten verzonken en te druk bezig met tekenen. Toen hij eindelijk gekalmeerd was keek hij op. Daar zat het meisje met zwart/paars haar. Hoe heette ze ook al weer? Oja, Abigail. Even knikte hij haar richting in en kon een zwak glimlachje uitbrengen. Hij had zichzelf nu al in de nesten gewerkt.

Ik kreeg de indruk dat hij niet erg op een gesprek stond te wachten en knikte maar terug. Ik was zijn naam vergeten, of ik kon hem me niet herrineren. Het was iets met kat.. Nadenkend staarde ik voor me uit toen het me opeens te binnen schoot, Katsuro. Ik haalde mijn pakje sigaretten uit mijn tas en stak er een op. Een slechte gewoonte, but who cares.

Katsuro snakte opeens ook hard naar een sigaret toen ze er eentje op stak. Het viel hem nu pas op dat ze een zwarte rat op haar schoot had zitten. Even ging hij door zijn haar en genoot van de zonnestralen op zijn gezicht. Rustig stond hij op en liep naar Abigail. "Heb je er toevallig één voor mij? Die van mij liggen nog op de slaapzaal en daar wil ik niet bepaald weer heen gaan." Stilstand vond hij voor haar, niet zeker of hij wel mocht gaan zitten.

Ik viste een sigaret uit mijn pakje en stak het naar hem uit. "Heb je ook een aansteker nodig?" Vroeg ik terwijl ik wat rook uit blies. Mystery piepte een beetje en werd wat onrustiger, hij hield niet van rook.

Katsuro nam de sigaret aan en knikte als antwoord op haar vraag. "Zou handig zijn en bedankt, Abigail." Zijn blik werd gericht op de rat. "Wat een leuk beestje."

Ik gaf hem ook mijn aansteker en volgde zijn blik naar Mystery. Automatisch glimlachte ik bij zijn woorden. "Dat vind ik ook ja," zei ik met een glimlach en staarde voor me uit, terwijl ik weer wat rook uit blies. Ik herrinderde me dat hij had gezegt dat hij niet meer naar de leerlingenkamer wilde. Pijnzend keek ik voor me uit, maar ik vroeg niks.

Ze leek wel in dromenland. Voorzichtig ging hij naast haar zitten en stak de sigaret op. Bij het beetje rook dat Katsuro uitblies, dook het ratje al in elkaar. Dus echt niemand kon hier tegen sigarettenrook? Alsjeblieft zeg... "Waar denk je aan?" Zachtjes lachte hij schaper.

Ik keek op maar merkte dat hij naast me was gaan zitten. Ik keek fronsend naar Mystery en liet hem in de zak van mijn sweater gaan. Ik blies weer wat rook uit en bedacht me toen dat hij een vraag had gesteld. Ach ja, als hij het zo graag wilde weten. "Ik vroeg me af waarom je niet terug wil naar de leerlingenkamer." Zei ik uiteindelijk.

Katsuro keek haar aan. "Ik heb ruzie met Near. Uiteindelijk mijn eigen fout. Laten we het er maar bij houden dat ik er niet tegen kan als mensen me gaan aanstaren en me daardoor gaan negeren of me echt als wat fouts gaan bekijken." Om eerlijk te zijn was hij verbaast dat ze het zich afvroeg. Ze stond er compleet buiten en het waren niet haar zaken. Misschien was ze wel een heel grote roddeltante. Zijn blik ving nog een keertje die van haar. Nee, dat was ze helemaal niet.