Het muziek lokaal.

Ik knikte, ' ik ben blij met hem ' ik grijnsde even en keek haar vervolgens aan. ' Op een niet gay manier ' ik beet geamuseert op mijn onderlip. Een erg goede vriendschap tussen mannen was soms als gay gezien, terwijl meisjes alles bij elkaar mochten maken.

Ik keek hem verbaasd aan. "Dus als twee jongens beste vrienden zijn, zou ik dat op kunnen vatten op een gay-manier?" Zei ik geamuseert en schudde mijn hoofd. "Ik ben niet zo'n hokjes denker," verklaarde ik mezelf.

Ik grinnikte opgelucht. ' Wie weet, er zijn van die mensen ' zei ik sirieus. Een glimlach ondstond weer op mijn lippen en mijn blik was gevestigd op de piano. ' Kan je nog een stukje voor me spelen ' het was meer dan een jaar geleden dat ik de piano gehoort had.

Ik knikte, "Natuurlijk." Zei ik met een glimlach. Ik ging hem niet overhalen om zelf te spelen, anders had hij het al gedaan. Ik deed de klep weer open en speelde een ander lied, meer up tempo. Persoonlijk vond ik het eerste mooier, maar dat kwam omdat daar een herinnering aan zat.

Ik luisterde en bestudeerde alweer haar gezicht. Haar haar was kort en donker, net zoalss dat van Lila. Ik slikte moeizaam maar had besloten om niet telkens overal pijn van te krijgen. Ja de herinderingen waren pijnlijk maar het nu was niet pijnlijk.

Het lied duurde langer deze keer en met mijn volledige concentratie bij het spel vergat ik alles om me heen. Het enige wat nog bestond waren ik en de piano. En ja, misschien de noten die zo prachtig klonken omdat de piano vrijwel perfect gestemd was.

Ik keek met een kleine glimlach naar haar vingers die over de toetsen gleden. Riley had me leren spelen. Moeizaam slikte ik deze herindering weg en richtte ik mijn aandacht weer op Abigail. Ik genoot van het zien hoe zij in haar spel opging. Ze was goed, zeker. Zachtjes knabbelde ik op mijn onderlip. Voor mijn ogen zat een iriteeerende lok, met mijn vinger flikkerde ik hem weg.

Ik stopte uiteindelijk en staarde even voor me uit. Ik genoot van de stilte na een lied, om te horen hoe de klanken langzaam in de lucht weg stierven. Ik keek naar Near en glimlachte even toen ik hem met een pluk haar zag klooien. "Thats it.." Mompelde ik met een kleine glimlach. Ja, ik kende andere stukken. Soms componeerde ik ze zelf, maar niks ging boven een stuk dat ik geleerd had van mijn moeder.

' Het is mooi ' ik negeerde de pluk die voor mijn ene oog bleef zitten en keek naar haar. Ik beet op mijn onderlip en keek naar de toetsen van de piano. ' Ik denk dat ik ga ' ik knikte met mijn hoofd naar haar en liep alvast naar de deur. ' Zie je nog wel? ' vragend keek ik dr aan.

Ik glimlacht en knikte, "Ik denk dat ik ook maar ga ja." Zei ik terwijl ik opstond. "Hoewel.." peinzend staarde ik naar de gitaren die aan de muur hingen. "Ja, tuurlijk." Antwoorde ik knikkend op zijn laatste vraag terwijl ik naar de muur liep en een akoestische gitaar vastpakte.

In dit deel van de school kwam Camille eigenlijk nooit, ze had er nooit behoefte aan gehad en vaak waren er te veel mensen. Aangezien het op het moment lekker weer was en bijna iedereen naar buiten was had ze besloten toch maar eens te gaan kijken, ze had vroeger piano gespeeld omdat haar ouders dat graag wilde. Ze was meteen achter de piano gaan zitten met haar handen op schoot, ze wilde eigenlijk niet spelen.