Het muziek lokaal.

Dit lokaal kun je beter een zaal noemen. Het is een vrij grote ruimte waarin verschillende instrumenten staan. De muren van het lokaal zijn vrij licht, beschilderd met zwarte muzieknoten.
Aan de rechter muur hangen gitaren. Van basgitaar, tot elektrische. Ook staat er in het midden van het lokaal een mooie, zwarte vleugel.

In het lokaal kunnen maximaal 5 personen.

Ik had net Kimi ontmoet en was daar nogal in mijn sas mee. Ik opende de deur en zag dat er muziek instrumenten stonden. Ik twijfelde. Zou ik naar binnen gaan of niet? Ik fronste en liet de deur achter me dicht vallen. Ik was binnen. Ik keek naar de instrumenten en liep langs de piano. Mijn handen gleden zachtjes over de witte toesten.

Zoals ik al van mezelf had verwacht was ik meteen opzoek gegaan naar een ruimte om mezelf te kunnen uitleven. Zodra ik de deur van het lokaal open deed had ik de plek gevonden. De mooie vleugel was helaas al bezet, maar aan de wand hingen meer dan genoeg instrumenten. Het leek me alleen niet zo'n goed idee om daar nou op te gaan spelen, dat deed ik liever wanneer ik alleen was.

Ik keek even op toen er iemand binnenkwam en knikte slechts. ' Ik gebruik hem niet hoor ' zei ik toen ik haar blik op de piano zag. Ik nam afstand en haalde mijn handen er van af. ' Ik speel niet ' niet meer te minste. Vroeger, voor alles gebeurt was.

Ik fronste even en bedacht toen dat hij degene was waar ik de vorige dag tegen uit gevallen was. "Nog sorry van gisteren, ik ben niet iemand die met commentaar om kan gaan." Verklaarde ik mijn gedrag en liep naar de piano toe. Ik liet mijn handen over de toetsen glijden, zonder ze in te drukken en glimlachte. "Nooit de behoefde gehad om te spelen?" Vroeg ik aangezien ik niet snapte waarom hij hier was als hij het niet speelde.

Ik bleef aan de zijkant van de piano staan met mijn handen op de vleugel. ' Maakt niks uit, het waren inderdaad niet mijn zaken ' ik keek hoe ze achter de vleugel plaats nam. Even wou ik spelen maar die bevlieging was al snel weer weg. ' Vroeger heb ik wel eens gespeelt, nu heb ik er over heen ' zei ik eerlijk naar de waarheid. ' Speel alsjeblieft voor me ' ik keek haar van onder mijn wimpers aan en leunde lichtjes op de vleugel.

Even keek ik hem verbaasd aan. "Er over heen.." herhaalde ik. Maar zoals ik mezelf had voor genomen zou ik me niet gaan bemoeien met mensen die ik niet kende. Ik drukte ademloos een toets in, om te horen of hij goed gestemt was en dat was hij. Ik knikte als reactie op de jongen en niet veel later vlogen mijn vingers over de toetsen, een liedje spelen dat ik destijds van mijn moeder had geleerd.

Ik keek naar haar en volgde elke beweging die zij maakte bij het indrukken van de toetsen. Als iemand helemaal opging in iets waarvan die persoon hield maaktte het altijd mooier. Zo maaktte het de muziek mooier en haar een knapper meisje. Niet dat ik me nou echt intreseerde voor meisjes, ik had een natuurlijke slechte gewoonte om met iedereen te flirten. Die vrouwlijk was dan, ik had niks tegen homo's maar was dat zelf niet.

Geluiden op de achtergrond stierven weg omdat ik opging in de muziek. Het was altijd al mijn passie geweest, zolang ik muziek kon maken was ik gelukkig. Na enkele minuten drukte ik de laatste toets in en stopte. Het einde van het lied, waardoor ik meteen weer terug op aarde was. Ik staarde naar de toesten zonder hem aan te kijken en stond op.

Even zei ik niks toen ze gestopt was, ' Prachtig. ' zei ik toen praktisch zonder adem. Ik keek haar aan en glimlachte zwak. Ik wist verder niks te zeggen en snapte niet precies waarom ze me niet aan keek. ' Je speelt prachtig ' zei ik nogmaals.

Ik glimlachte even en keek hem aan. "Bedankt," zei ik en keek de ruimte rond. "Ik ben Abigail," zei ik, om achter zijn naam te komen. Ik was er inmiddels wel achter dat veel mensen hem kende. Ik deed de klep van de vleugel voorzichtig dicht en glimlachte automatisch weer.

' Near ' stelde ik mijzelf netjes voor. Abigail, ja dat paste wel. Ik grinnikte om de gedachte die ik had. Altijd als ik een naam van een persoon hoorde dan vond ik die eigenlijk wel bij die persoon passen. ' Hoe lang speel je al? ' vroeg ik om de vraag; ''wat is je kracht?'' te vermijden.

Ik staarde even voor me uit, nadenkend over zijn vraag. "Sinds mijn zesde, dus nu tien jaar." Antwoordde ik en keek hem twijfelend aan. De vraag waarom hij gestopt was met spelen, lag op het puntje van mijn tong. Maar iets in me zei dat ik daar niet na moest vragen. Gezien hoe hij de piano behandelde en hoeveel hij van de muziek hield, was het niet geweest omdat hij het niet leuk meer vond.

Ik knikte onder de indruk, ' dat is zeker een poos. ' Ik was ouder had ik uit die vraag kunnen oncijferen. 16 was ze, al was ik dus maar 50 weken ouder. Het was bijna een jaar, ongeveer een jaar, zoiets. Ik keek naar de piano en vergat haar even, verdiept in mijn gedachtens. ' Sorry ' zei ik na een tijdje toen ik opkeek. ' Af en toe raak ik verzonken in mijn gedachten ' lichtjes rood keek ik haar aan. Het was nou niet bepaalt stoer of heldhaftig om in je eigen gedachtens verzonken te raken als een knap meisje je aandacht gaf.

Ik knipperde met mijn ogen en toverde een glimlach op mijn lippen. "Maakt niet uit, dat heb ik ook wel eens." Zei ik en keek om me heen. "Speel je nog wel andere instrumenten?" Vroeg ik nieuwschierig terwijl ik richting de andere instrumenten knikte.

Ik keek naar de gitaar en knikte. ' Mijn broer heeft me gitaar leren spelen, niet zo goed als piano maar ik kon het wel goed. Ik ben gewoon niet zo muzikaal. ' Ik ging het niet zeggen maar ik speelde geen muziek meer, ik luisterde liever naar andere mensen. Daar zaten geen herinderingen aan vast, dat waren gevoelens van iemand anders die minder pijnlijk voor mij waren.

Ik grijnsde breed, "Ik heb ook gitaar leren spelen, hoewel mijn voorkeur altijd uit is gegaan naar de piano." Ik staarde even voor me uit. Het was natuurlijk altijd makkelijker geweest om mijn akoestische gitaar mee te nemen, maar een piano klonk mooier, in mijn ogen.

Ik knikte, ' daar ben ik het mee eens. ' ik stopte met het leunen op de piano en zette slechts mijn handen er op. ' Ik luister liever naar muziek dan dat ik het speel ' het was niet helemaal waar maar het kwam in de buurt. Ik merkte dat ik de laatste dagen te veel met het verleden werd geconfronteerd. Ik loog er om heen, ik zorgde er voor dat ik er zo minmogelijk aan werd herinderd. Toch was het elke minut aan wezig, elke seconden. Altijd.

Ik merkte dat hij weer afwezig was en vroeg me af wat hem zo bezig hield. Maar het was onbeleefd om daar naar te vragen, vooral omdat ik hem nou ook niet zo ontzettend goed kende. "Nog andere verborgen talenten?" Vroeg ik met een glimlach op mijn lippen.

Ik dacht even na en schudde vervolgens grijnzend nee. Ik deed mijn best om niet meer in gedachtens te verzakken en keek haar aan. ' Jij toevallig dan wel? ' mijn hoofd hield ik lichtjes schuin. Ik mocht haar wel, ze vroeg niet naar dingen die me dwarszaten en dat was fijn.

Ik haalde mijn schouders op. "Nee, niet echt." Zei ik. Ja, ik hield van tekenen, maar het was er niet zo dat ik er bijzonder goed in was. "Je bent ook nieuw hier he?" Gokte ik, aangezien ik dat wel was.

Ik knikte, ' nieuw ja. ' toch was het voor mij minder eng omdat ik hier ten eerste zelf voor gekozen had én om dat Heath er ook was. ' Mijn beste vriend is hier dit jaar ook naar toe gekomen dus voor mij is het minder, nieuw zijn ' Ik glimlachte en ging lichtjes met mijn hand door mijn haar.

Ik keek hem glimlachend aan. "Wie is dat?" Vroeg ik en ging op de piano kruk zitten terwijl ik hem aan keek. "Ik kende tot kort geleden niemand hier," mompelde ik en liet mijn blik weer door de ruimte gaan.

' Heath, zijn naam is Heath ' ik keek haar aan om te zien of er ergens bij haar een belletje ging rinkelen. Tot mijn verrassing waren er meer mensen nieuw dan ik had gedacht, heel er veel nieuwe of invallers.

Ik grijnsde vrolijk, "ja, ik ontmoette hem in het tekenlokaal." Zei ik en was niet verbaasd. Het leek me wel logisch dat hun beste vrienden waren. Ik mocht ze allebei wel. "Lucky you," zei ik, doelend op het feit dat zijn beste vriend hier was.