De verlaten trap.

Het was me nog niet eens opgevallen dat ze aan het schrijven was. Waarschijnlijk schreef ze teksten, van die prachtige teksten waar je al je gevoelens in uitte. Of misschien was het een tekening. Achja, waar maakte ik me druk om. Toen ze zei dat ze lastig was, moest ik zachtjes lachen. "Welkom bij de club." Mijn moeder had me immers nooit een simpel kind gevonden. Ik gaf haar der ook geen ongelijk in.

Alice glimlachte, dit keer een meer oprechte glimlach. Ookal had ze hem pas 5 minuten gesproken, ze begon hem nu al aardig te vinden. Hij was de eerste die een poging deed tot haar troosten, ook al kende hij haar niet. Meestal liepen mensen dan snel verder, met de hoop dat ze niet gezien waren. 'Dus, Yuno was het he? Aparte naam trouwens, waar komt hij vandaan?' Ze keek hem oprecht geïnteresseerd aan. Haar naam was zo standaard. Alice, een standaard franse naam. En de uitspraak was ook al zo vreselijk. Als het nou de Engelse versie was geweest had ze het misschien nog wel leuk gevonden. Maarja, Alice was Frans, te horen aan haar franse accent, en daar moest ze maar mee leren leven.

Eerlijk gezegd vond ik dit gesprek nogal raar gaan. Het ging van sirieus naar een standaard gesprek. "Mijn naam komt ergens vandaar. Ik weet echt niet waar vandaan." Mijn moeder had me de naam gegeven omdat ze hem bijzonder vond. Nou, ik vond er niks aan. Het was een vrouwelijke 'kut' naam. "Welk element bestuur je eigenlijk?" Het was eruit voor ik er erg in had. Ik vond elementen nogal een standaard gesprek. Maar aangezien we nu toch al zo.. standaard bezig waren was het maar beter om er zo bij te blijven. En oh, ik had vandaag echt wat met het woord standaard.

Alice knikte begrijpend. Haar moeder had haar naam ook alleen gekozen omdat ze hem mooi was. Volgens haar vader had ze hem gedwongen haar zo te noemen. Haar vader had haar toen zelf haar tweede naam gegeven, Rosanna, de naam van haar moeder. 'Ik bestuur vuur,' zei Alice, als antwoord op zijn vraag. 'En jij?' Ze glimlachte eventjes, ze was blij dat hij niet vroeg wáarom ze had gehuild, want waarschijnlijk had ze dan weer haar tranen niet kunnen bedwingen.

De vraag waarom ze huilde zat nog dwars in mijn hoofd, maar ik wou hem niet stellen. Vuur, ja dat paste wel bij haar. "Ik bestuur water. Maar dat had je vast al gezien aan mijn ogen' Ik was trots op mijn ogen. Ze waren zo helder als de zee. Het was dan ook het enige wat ik mooi vond aan mezelf. Stiekem was ik jaloers op Near, hij zag er zo jongensachtig uit. Ik daarin tegen had het uiterlijk van een manwijf.

Alice knikte. 'Ja, ik had al zo'n vermoeden.' Zijn ogen waren echt ijsblauw. Ze dacht dat hij of lucht, of water bestuurde, en kijk eens aan, ze had goed gegokt. Ze glimlachte. 'Je hebt echt prachtige ogen,' zei ze. Normaal gesproken gaf ze niet snel complimentjes, dat was zo standaard, maar dit was eruit voor ze er erg in had.

Het compliment dat ze me gaf deed me doen blozen. Ik hield niet van complimenten, ik vond ze vreselijk. Vooral omdat ik altijd rood werd. "Dankje" Glimlachend keek ik naar de houten deur. "Jou ogen zijn zo rood als vuur, maar dat komt vast en zeker door je element, niet?" Als ik verlegen was ging ik domme dingen zeggen, zoals nu.

Alice schudde haar hoofd. 'Nee, ik heb ze van mijn moeder, zij bestuurde lucht.' Ze merkte dat ze in verleden tijd over haar moeder praatte, normaal sprak ze altijd in tegenwoordige tijd. Puur omdat ze er niet aan wou denken dat ze er niet meer was. Alice glimlachte lichtjes.