De verlaten trap.

Ik had gehoord van een soord verlaten trap waar echt niemand kwam, naja bijna niemand gokte ik. Rustig liep ik er naar toe omdat ik even rust voor mezelf wilde, ik had een tekenblok bij me zodat ik kon gaan tekenen. Ik zat rustig op de trap waar het een beetje donker was, maar ik kon wel een beetje zien.

Ik liep door de school en maakte een wandeling. Ik had het echt naar me zin op deze school. Ondanks sommige mensen hield ik van de lessen, en al helemaal van het gebouw. Het fascineerde me zo hoe alles in elkaar zat en gebouwd was. Ik wist niet waar ik wel en niet mocht komen maar ik wou alles van het gebouw zien. Ik was nu in een verlaten gedeelte van de school, veel was stuk en kil. Maar het intereseerde me zeer. Ik hoorde dat er nog iemand was en kwam al gauw bij een trap. Natuurlijk was ik nieuwsgierig wat er boven was. Dus zo begon ik aan de eerste trede

Zacht hoorde ik voetstappen van iemand anders, het waren in iedergeval niet mijn voeten want ik zat zo'n beetje bovenin de trap op een trede. Ik kon niet bepaalt HEEL goed zien wie het was maar ik zag wel iemand, ik hielt me stil en legte mijn papier weg meteen leunde ik met mijn ellebogen op mijn bovenbenen.

Ik zag een schaduw die in elkaar zat. Ik zag niet goed wie het was en of ik die gene al kende. Ik ging een paar treden lager zitten en keek omhoog. ' Hallo, ik weet dat je er bent. ' Mijn stem klonk best hoog en meisjesachtig. Waar ik vaak een hekel aan had. Ik zag iets van een blok papier bij hem liggen of iets dergelijks.

Ik hoorde een hoog meisjesachtige stem die wat tegen me zei, 'Hoi.. en ja ik ben hier' zei ik met een zacht lachje aan het einde, ik ken zelf nog niet echt iemand op school alleen Near die ik al jaren kende voordat ik hier was en pas Yuno die hij me voorstelde. 'Uhm.. wie ben jij?' vroeg ik zacht en keek naar beneden.

Ik keek omhoog en glimlachte. Ik deed mijn haar even goed al had ik er op dit moment niet echt veel aan omdat hij mij geeneens zag. ' Ik ben Kimi, en jij ? ' Ik keek omhoog en een beetje licht viel op zijn gezicht wat ik nu zag was dat hij een jongen was. Een jongen met een best mooi gezicht. ' Ben je aan het tekenen ? ' vroeg ik me af.

Langzaam keek ik beter naar het meisje en knikte 'Ja ik was aan het tekenen, maar nu niet meer hoor' zei ik met een zachte grinnik erachteraan. 'Mijn naam is Heath' zei ik na een korte stilte. Ik zag het meisje niet zo goed want het was best donker hier.

' Hmm jammer dat ik het niet kan zien, jammer dat ik jou ook niet kan zien. ' Ik had liever iemands gezicht waar ik me iets van kon inbeelden. Ik stelde me wat dingen voor. Maar hij had wel een echt mooie stem dus lelijk kon hij niet zijn. Tenminste meestal niet. En misschien was het ook wel even goed voor mij, ik ging altijd op uiterlijk af en nu was ik gedwongen om met iemand te praten die ik niet zag.

'Ik kan ook vrij weinig zien in het donker' zei ik met een zacht lachje erna. 'Ik heb zelf ook geen lichtje meegenomen.. dacht dat het wel meeviel met dat donkere'. Ja ik dacht echt dat het meeviel maarja ik had ook de kracht ''Dark'' Deels in het donker kijken kon ik wel maar ik was weer niet iemand die nachtkijkers als ogen had.

Ik stond op en keer richting de jongen. ' Ik ga maar weer eens heath, ik heb het nogal koud en ik hou er niet van als ik iemand niet zie. Misschien zie ik je weer een keer en herken ik je dan aan je stem. ' Ik glimlachte en liep de treden af. Ik liep de gangen uit van het verlaten deel en van plan naar de bibliotheek te gaan. Niet wetend wat of wie me daar te wachten stond.

- Gone -

'Mischien herken ik jou eerder dan jij mij' Zei ik zacht 'dag' zei ik daar achteraan en ging maar rustig verder tekenen voor zover ik dat kon doen in het donker. Het was ook echt serieus donker waardoor ik mijn benen niet eens kon zien. ik liep voorzichtig de trap af en ging maar terug.

-GONE -

New

Met langzame, voorzichtige passen liep Alice de trap af. Je wist maar nooit wanneer een van de treden het niet meer zou houden, en zou inzakken. Ze zette haar voet op een van de treden, om te kijken of hij stevig genoeg was. Toen ze zeker wist dat hij haar hele gewicht kon houden ging ze erop zitten. Met een diepe zucht leunde ze met haar gezicht op haar handen, en staarde ze voor zich uit. Ze was hier niet persé om te nadenken, ze zat gewoon in een dipje.

Alice pakte een vel papier en een potlood uit haar zak. Met trillende handen hield ze de potlood vast, en staarde ze naar het - tot nu toe - lege vel papier. Ze wou een brief schrijven. Een brief aan haar moeder, haar overleden moeder. Dat deed ze vaker. Natuurlijk verstuurde ze ze niet, wie zou ze dan moeten krijgen? Maar het gevoel van het schrijven was al genoeg voor haar.

Uiteindelijk was Alice begonnen met schrijven. Af en toe beet ze eventjes op haar lip, om de opkomende tranen te onderdrukken. Ze wou niet huilen, ze mocht niet huilen, dat zou haar moeder niet gewild hebben. Alsnog voelde ze een traan over haar wang rollen. 'Verdomme,' fluisterde ze, toen ze de traan op het vel papier zag vallen. 'Verdomme, mam, waarom liet je me achter..' Nu kwamen er meer, en Alice hield ze niet meer tegen.

De kaars in mijn handen liet een spoor achter van licht. Vuur leek altijd te dansen, je werd er zo blij van. Ik opende de houten deur naar de verlaten trap. Het was niet mijn favoriete plek, maar wel een van de mooiste. Nouja, mooi.. Het was gewoon fijn om daar uren lang doelloos voor je uit te staren. Een luid gesnik kwam mijn oren al gauw te gemoed toen ik bij de trap was. Was dat.. een geest?! Nee die bestonden niet, misschien was het gewoon een muis die verkouden was. Ik hield mijn kaars een stukje voor me uit zodat ik meer zag. Maar inplaats van dat ik een verkouden muis zag, zag ik een meisje. Meteen wist ik me geen houding te plaatsen, maar dat verranderde al gauw. Hallo, ze HUILDE. Dan moest ik haar toch helpen? "Eh hoi? gaat het meisje?"

Alice had de naderende voetstappen niet gehoord. Ze staarde enkel en alleen voor zich uit, terwijl ze de tranen nog steeds over haar wangen voelde rollen. Ze was er gewend aan geraakt, dat eeuwige gehuild, en waarschijnlijk zou het nooit over gaan. Toen ze de een stem hoorde keek ze geschrokken op, en veegde ze zo snel mogelijk haar tranen weg. Ze wou niet graag zo gezien worden. Ze wou niet dat mensen dachten dat ze zielig was. Ze knikte toen hij vroeg of het wel goed ging, en glimlachte een beetje. Het was echter geen echte glimlach, haar ogen lachte niet mee.

Ik ga even eten c: tot zo ♥

Het was me duidelijk dat ze loog. Haar gezicht was een openboek voor me. Mijn arm zweefde aarzelend boven haar schouder. Zou ik haar troosten? Ik kende haar dan niet. Maar ik kon er gewoon niet tegen als mensen verdriet hadden. Uiteindelijk liet ik mijn arm rusten op haar schouder. "Huilen is oké. Het is de beste manier om je gevoelens te uiten. Of je nou boos bent of verdrietig" Het was een zin die me moeder altijd uitsprak als ik weer eens huilde. Herrineringen aan me moeder deden zeer. Maar toch waren het altijd mooie herreringen.

'Ik huilde niet,' zei Alice koppig. Ze wreef eventjes in haar ogen. 'Ik had stof in mijn oog. Ze moeten hier echt een schoonmaken! Er stikt nog eens iemand in al die stof..' Ze wendde haar blik tot haar voeten. Wie hield ze voor de gek? Ze keek op toen ze hem opnieuw hoorde praten, en beet zachtjes op haar lip. Hij had gelijk, maar huilen was voor haar een teken van zwakte. En ze was niet zwak.

Hoofdschuddend keek ik naar het kapotte raampje. "Je houdt jezelf voor de gek." Gevoelens uiten was voor niemand fijn, dat wist ik zelf ook wel. Maar als je je gevoelens niet uit, dan kom je in de knoop met jezelf. "Huilen is misschien dan wel een teken van zwakte. Maar het is wel de allerbeste manier om jezelf te huilen. En wat dat betreft doet huilen geen pijn, dus waarom hou je je uberhaupt in? Huil gewoon alsof je geen optie hebt" Ik sloot me mond gelijk na deze woorden. Ikzelf uitte me gevoelens altijd. Soms kwam dat nogal wijfachtig over, maar dat was ik absoluut niet.

Alice zuchtte, en knikte. Hij keek zo door haar leugens heen. Logisch, want zo geloofwaardig waren ze niet. Alsnog gaf ze niet toe. Áls ze huilde, deed ze dat niet in het bijzijn van andere. Niet omdat ze zich dan zielig voelde, maar puur omdat ze niemand wou lastig vallen met haar gejank. Ze glimlachte lichtjes, en klopte toen naast zich op de traptrede, als teken dat hij moest gaan zitten.

Zonder enige aarzel ging ik naast haar zitten. "Misschien kom ik nu heel raar over door mijn wijze woorden. Maar ik ben even jong als jou hoor." Glimlachend zette ik mijn kaars op schoot. Het dansende licht leek haar gezicht te strelen. Haar gezicht had een jonge uitstraling en haar ogen hadden een opvallende kleur. Ze had vast het element vuur, dat kon niet missen.

Alice bestudeerde zijn uiterlijk eventjes. Hij had erg licht haar en prachtige blauwe ogen. Ook was hij niet erg groot, viel haar op. Maarja, zelf was ze ook niet groot, dus daar mocht ze niet over oordelen. Ze stak haar hand uit. 'Ik heet Alice,' zei ze. Haar handen trilde nog steeds en haar stem had ook nog iets moeilijks.

Ik nam haar hand aan en schudde deze. "Yuno" Mijn naam was echt iets wat niet bij me paste. Yuno deed mij denken aan een jongen die echt zo vrouwelijk was. Ik was niet vrouwelijk, behalve als het op gevoelens aankwam. Ik vroeg me af waarom ze eigenlijk had gehuild, maar deze vraag vond ik net wat té gewaagd. Ik haalde mijn hand uit de hare en legde deze naast me.

Alice knikte en legde haar handen in haar schoot, en keek ernaar. Haar schrijfblok lag ook nog steeds op haar schoot. Met een ruk trok ze het beschreven blaadje eruit, en maakte ze er een prop van. Deze stopte ze in haar zak, samen met het schrijfblok en de potlood. Ze keek opnieuw naar de jongen, die blijkbaar Yuno heette. Eigenlijk vond ze Yuno helemaal geen jongensnaam, eerder eentje voor een vrouw. Maar daar kon hij niks aan doen, dus daar hield ze haar mond over. 'Sorry,' zei ze. 'Ik ben lastig.'