De bezemkast.

Ik keek haar niet aan en fronste. ' Bij kleine problemen zou ik er zo ook over denken. Maar jij bent niet de persoon die zijn eigen familie vermoord heeft ' ik trok mijn hand los en pakte mijn boek vast. Ik stond op en verliet de bezemkast. De tranen stonden in mijn ogen terwijl ik weg liep. Langzaam gleden ze over mijn wangen heen.

In eerste instantie bleef Alice zitten, terwijl ze hem met grote ogen nastaarde. Maar toen sprong ze overeind, en liep ze achter hem aan. Ze greep zijn arm vast, om hem tegen te houden. 'Near, ik weet niks over jouw verleden, en ik wil me er, eerlijk gezegd, ook niet mee bemoeien, maar ooit moet je je erover heen zetten. Ik snap dat dat lastig is, maar je kan niet altijd met je hoofd in het verleden blijven hangen.'

' Hoe kan je nu niet bij zoiets blijven hangen? ' mijn kaken beet ik op elkaar. De tranen blfeven maar stromen en ik schaamde me er niet over. ' Het is niet zomaar iets, het is mijn familie, mijn vriendin, de enige mensen waarvan ik hou. ' ik trok mij voorzichtig weer los. ' hoe kom je daar zomaar over heen? ' even zei ik niks. ' hoe kom je heen over het vermoorden van je familie? Wat voor een persoon ben je dan als je daar zomaar over heen komt!? ' vernietigend keek ik haar aan.

'Je hoeft het niet te vergeten, dat zou onmenselijk zijn,' zei Alice. Ze beet zachtjes op haar lip. Ook al was haar moeder overleden toen zij geboren werd, en ook al had ze haar nooit gekend, ze zou haar ook nooit vergeten. 'Je moet je er gewoon niet door laten tegenhouden.' Zelf had ze dat wel altijd gedaan, en daar had ze nu vreselijke spijt van. Ze wou niet dat Near dat ook zou krijgen. Ze legde haar hand op zijn wang en veegde zijn tranen weg. Ze hield er niet van als ze mensen zag huilen, ze kreeg er altijd zelf ook tranen van in haar ogen.

Ik wende mijn gezicht af en en beet op mijn onderlip. ' Ik kan er niet over heen komen ' het was nog te snel, het was te pas geleden. Nee ik kon het niet. En deels wou ik het ook niet. Ik moest er voor boeten, voor wat ik gedaan had.

Alice haalde haar hand weg en liet deze naast haar lichaam hangen. Ze wierp haar blik op de vloer, en keek Near toen weer aan. 'Als jij voor altijd in het verleden wilt leven, zal ik je verder niet meer tegenhouden.' Ze stond op het punt om zich om te draaien, en weg te lopen, maar haar voeten lieten dat niet toe. In plaats daarvan bleef ze hem met grote ogen aankijken.

Zonder haar aan te kijken of zonder iets te zeggen liep ik weg. Alsof het zo makkelijk was om er over te komen. Nee dat was het alles behalve. Elke seconden van mijn leven dacht ik er over na. Dat vergat je niet zo maar.

'Zeg het me maar wanneer je weer in het heden leeft,' zei Alice hem nog na. Daarna draaide ze zich ook om, en liep ze de andere richting op. Ze begreep hem eigenlijk best wel, en ze had ook spijt dat ze zo bot deed, maar nog steeds vond ze dat ze gelijk had.

- gone gone gone -

-gooooone-