De kamer zonder enige doel.

Net wanneer ik dacht dat mijn leven perfect was, ging het mis. Donut was ziek, die lieve Donut. Hij was sinds hij er was al alles voor me. Het was een draak, maar niet een normale draak. Donut was een draak vol liefde en geen haat zoals de meeste draken. In de lege kamer aangekomen, samen met Donut, plofte ik neer op de bank. Donut legde zijn hoofd neer op mijn schoot. Ik vond het vreselijk dat hij ziek was. Net nu ik hem nodig had. Ja ik had hem nodig. Ik voelde me weer eens eenzaam, eenzaam en alleen. Mijn hand streek liefkozend over zijn kale hoofdje. Ik kon er uren naar kijken, naar dat kale hoofdje. Hoe het bewoog op het ritme van ze adem, hoe hij leek te genieten van elke aanraking. Zuchtend staarde ik de leegte in. Deze kamer had ik vorig jaar ontdekt. Het was een idiaale kamer voor mij en Donut. We konden er samen uren lang zitten, zonder dat iemand ons zag.

In toeval opende ik de deur van deze kamer. De laatste tijd was ik nogal van de sneaky gangetjes of kamers. ' Mag ik binnenkomen? ' vroeg ik netjes toen ik Yuno met een dier zag zitten. Het leek mij verstandig aangezien hij er nogal depressief uit zag. Netjes bleef ik staan terwijl ik antwoord kreeg. Mijn ogen gingen de kamer rond, er was letterlijk niets. Ik vroeg me af waarom hij deze kamer in gegaan was maar stelde de vraag niet. Vragen waren niet confortabel als ze over persoonlijke dingen gingen.

Geschrokken keek ik op. Het was Near, hoe had hij deze kamer gevonden? Toen hij de vraag stelde of hij binnen mocht komen moest ik even na denken. "Ehh ja.." Donut begon zachtjes te piepen toen hij een ander gedaante zag. Hij was nooit zo dol op andere mensen, hij bindde zich alleen maar aan mij. Glimlachend streek ik over zijn kopje. Een gesprek was het laatste waar ik nu zin in had, maar waarschijnlijk zat die er wel aan te komen.

' Als je wilt kan ik ook wel gaan? ' was mijn reactie op het piepen van zijn beest. Ik hield totaal niet van dieren, dat was echt iets meer voor William. William was mijn jongste broer, slechts 2 jaar jonger dan ik was. Voor de rest had ik nog 2 broers die ouder waren. Ik beet op mijn onderlip en kreeg echt het gevoel dat ik beter niet naar binnen kon gaan.

"Nee ga niet" Deze woorden kwamen onverwachts, ik wist het. Maar mijn gevoel zei dat ik verlangde naar een goed gesprek, gewoon over de waarheid. Ik had in tijden al geen goed gesprek gehad. Ja, ik praatte wel eens tegen Donut maarja, die praatte niet terug. Donut sloot zijn ogen en al gauw voelde ik hoe hij zachtjes begon te snurken. Hij sliep niet veel, maar sinds hij ziek was sliep hij té veel. Ik had al een hele dag gespijbeld omdat ik bij hem wou zijn. Niet echt het beste wat ik kon doen, maar mijn draakje ging boven alles.

Ik knikte en liep de kamer binnen. Tegenover de bank ging ik op de grond zitten. ' Wat is er? ' slechts dat ging ik vragen. Als hij niet wou antwoorden dan was dat zo. Als hij wel wou antwoorden zou ik luisteren en proberen de juiste antwoorden te geven. Ik wist hoe het was als je een probleem had en er het liefst met niemand over sprak maar ook weer wel. Ik had dat namelijk altijd. Toch was het ook weer rot als mensen er maar over bleven vragen en vragen.

"Donut is ziek. Het klinkt misschien heel simpel maar hij is alles voor me" Ik liet de woorden er maar gewoon uit stromen. Het kon me niks schelen tegen wie het was, het ging erom dat ik eindelijk eens een goed gesprek had met iemand. Al was het met een koe, oké dat was wat overdreven.

Ik knikte en keek naar het dier wat hij in zijn armen is. ' Kan hij nog beter worden? ' ik hield mijn hoofd schuin en keek naar hem. Ik begreep het, als iets je dierbaar lag dat je dan wou dat het bleef leven. Dat had ik zelf ook, al moest ik nu niet te veel in mijn eigen problemen opgaan. ' Heb je anders medecijnen geprobeert? ' ik wist niks van dieren dus ook niet of dat hielp.