De zandverstuiving

Ik had gehoord van wat jongens die ook aarde als kracht beschikken, over deze plek. De oneindige zandverstuiving. Als je geen kracht had zag je dit niet. Ik ging zitten midden in het zand en liet mijn blote benen begraven in het zand. Wat voor andere waarschijnlijk een weiland of een kabbelend beekje rustgevend zou werken, was bij mij het zand het meest rustgevend. Ik keek naar al het zand wat om me heen lag en deed mijn schoenen uit zodat ik met mijn tenen door het zand kon malen. Ik keek voor me uit en de tranen kwamen in mijn ogen. Ik was hier al mijn leven al verdrietig om. Ik was de enige in mijn familie met aarde, de rest had allemaal water. En hoe stomme reden het was om verdrietig te zijn, ik kon er niets aan doen. Ik voelde me gewoon nooit ergens bij horen. Nooit was maakte ik een deel uit van een groep. Ik had al wat jongens ontmoet maar die waren ook alleen maar aardig omdat ik een leuk koppie had waarschijnlijk. De tranen vielen in het zand. Hoe ironisch, water en zand. Mijn vinger wees ik op het zand en liet wat zand bewegen.

Ave liep stilletjes buiten. Ze had gehoord van de zandverstuiving, de eeuwige zandverstuiving. Ze bekeek de wolken zand even, en zag er toen een figuur middenin zitten. Met haar hoofd een beetje schuin liep ze wat dichterbij. Het bleek de omtrek van een meisje te zijn, in het zand. "Ave, het is niet goed om te staren." Dat had haar vader haar altijd met een grijns verteld. Ze wist ook wel dat ze het niet hoorde te doen, maar zo nam zij mensen in zich op, zodat ze ze niet meer zou vergeten.
Het was stom daar te staan en Ave beet op haar onderlip. Moest ze wat zeggen? Ze had al zo lang niet meer iemand zo zien zitten. Op de een of andere manier had Ave het gevoel dat het meisje niet erg gelukkig was. Uiteindelijk overwon ze al haar gevoelens. Het was heel tegenstrijdig, maar ze deed haar mond open. Ze kon er niet tegen anderen pijn te laten voelen. 'Is alles goed?' Haar stem was zacht, maar helder.

Ik keek om toen ik een stem hoorde. Ik veegde snel mijn wangen droog. ' Euh, ja hoor. ' Het zand wat ik door de lucht liet zweven viel in een klap op de grond toen ik me niet meer met al mijn concentratie op focuste. Ik keek weer weg. Ze mocht er best bij komen zitten maar ik wou liever niet dat iemand mij zag huilen. Het was zo'n zinloze actie, dat wist ik zelf ook en ik vond het het domste wat er was. Ik haatte mensen die gingen huilen, het toonde aan dat je zwak was en ik wou niet zwak zijn. Misschien was ik soms ook een beetje een jongen in die dingen, ik liet niet vaak mijn emotie zien aan mensen en al helemaal niet zwakte. Als je zwakte liet zien konden mensen je deste gemakkelijker breken. Ik wou niet gebroken worden, daar was ik te egoistisch voor.

Ave's ogen traanden even toen het zand erin kwam, maar ze veegde het er snel uit. Ze kon aan de ogen van het meisje zien dat ze gehuild had, maar zei er niets over. Ze vond het blijkbaar niet heel fijn om het te laten merken. Ze begreep het. Ook zei haatte het om zichzelf bloot te stellen. Even bleef Ave aarzelend staan, en toen ging ze naast het meisje zitten. Op de een of andere manier had ze het gevoel dat dat niet erg zou zijn.
Ze keek even voor zich uit, maar bleef stil. Af en toe keek ze even opzij naar het meisje, en bekeek haar opnieuw. Ave wist heel zeker dat ze haar nog niet eerder had gezien, nog niet echt had opgemerkt. Dat zou ze zeker hebben opgemerkt.
Ave keek nog een tijdje voor zich uit, naar het af en toe opstuivende zand, en luisterde naar de stilte om zich heen.