De zolder.

Met een kaarsenhouder, waar natuurlijk een aangestoken kaars in zat, liep Seth de trap op naar de zolder. Hij had de zolder ongeveer twee jaar geleden ontdekt, en kwam hier nou vaker als hij geen zin had in de drukte van de school, of rustig wou schrijven. Dit keer kwam hij om te schrijven. Hij barstte van de inspiratie, en zoals gewoonlijk wou hij niet dat iemand die kant van hem ontdekte.

Seth zette de kaarsenhouder op een tafeltje neer, en ging zelf op een stoel zitten die ernaast stond. De stoel zag er best gammel uit, maar hij waagde het erop. Als hij kapot zou gaan merkte hij dat vanzelf wel, en was dat voor hem een teken dat hij maar eens op dieet moest gaan. Hij pakte zijn schrijfblok uit de zak van zijn vest, en ook een potlood. Het blok legde hij op de tafel neer, en de potlood pakte hij met zijn linkerhand vast.

Ik had een dik vest aan gedaan zodat ik het wat minder koud had en ik had een klein kaarsje meegenomen om verder te gaan met de speurtocht door de school. Ik was nog wat trappen op gelopen en kwam uit bij een klein kamertje. Ik zag al een kaars branden en ik zag in het kaars licht een jongen zitten. Ik liep de laatste treden op en klom op de vloer. Ik zette het kaarsje neer en keek naar de jongen die verderop zat en ik niet goed kon zien. 'Hallo, stoor ik ? ' Ik wist dat het fijn was om alleen te zijn daarom zou ik ook net zo snel weggaan als hij dat wou.

Seth keek geschrokken op toen hij plotseling een stem hoorde, een meisjesstem. Hij keek het meisje eventjes aan, hij had haar helemaal niet naar boven zien komen, maar vrijwel direct verscheen e een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Nee hoor, je stoort niet.' Oké, dat was gelogen, ze had hem wel gestoord, maar dat zei hij niet, dat was niet aardig.

Ik glimlachte voorzichtig maar zag dat hij bezig was met iets van een papier en een pen ofzo. ' Ik wil ook best weg gaan hoor, ik snap dat je hier niet voor niets alleen zit. ' Ik glimlachte begrijpend en trok mijn wenkbrauwen vragend aan. Ik wou gewoon dat hij eerlijk was en niet beleefd want dat verwachtte ik ook van mezelf en anderen.

'Van mij hoef je niet weg,' zei Seth, terwijl hij haar met een glimlach aankeek. Hij kon haar sowieso nergens toe dwingen, en zolang ze niet te veel praatte zou hij ook geen last van haar hebben. Hij pakte zijn potlood, die hij uit schrik had laten vallen, opnieuw vast.

Ik glimlachte door dat hij zei dat ik mocht blijven. Als hij het niet had gewild had ik hem 2 kansen gegeven om te zeggen dat ik weg moest gaan. Ik liep naar hem toe en ging een paar meter van hem af zitten op een oud kussen. Ik keek voor me uit naar alle spullen die lagen oud te worden op de zolder. Ik was eigenlijk op zoek naar oude broches, bedels, of sieraden die ik kon hergebruiken.

Seth schreef rustig verder, alsof het meisje hem nooit gestoord had. Af en toe beet hij eventjes nadenkend op zijn lip, en soms scheurde hij het blaadje uit zijn blok en gooide hij het geïrriteerd op de grond, maar het grootste deel van de tijd schreef hij non-stop door.