De klaagmuur.

Ik had een stift in mijn laars gestoken en liep sluipend de witte kamer binnen. Ik had hiervan gehoord van een vierdejaars. Ik keek naar de felwitte muren die elk jaar opnieuw werden geverfd. Maar niet vaker want dan moest het ook wel elke dag. Het was heel mooi. De zonnestralen schenen door het glazen dak en daardoor leken de muren licht te geven. Ik pakte de roze stift uit mijn laars en liep naar een muur die me beviel. ' Waarom stoot ik mensen af, waarom oh waarom kan ik niet normaal zijn zoals iedereen ? Beginnen met een schone lei, zoals deze muur. K '

Met een zwarte stift in mijn hand liep ik richting de witte kamer. Hier kwam ik vorig jaar ook vaak, gewoon omdat het zo fijn was om je gevoelens van je af te schrijven. Toen ik de deur opende zag ik het meisje staan waar Near tegen had staan praten. "Eh hoi?" De muur was nog wit, spier wit. Glimlachend plofte ik naast het meisje neer. Mijn ogen probeerde niet naar haar tekst te kijken, maar deden het toch. "Niet iedereen is het zelfde, dat zei mij moeder altijd" Mijn wangen kleurde rood toen ik deze zin zei. Misschien klonk ik nu net zo dominee, zo was ik absoluut niet.

Ik draaide me om en stopte snel de stift weg, maar ja ik was al te laat. Ik glimlachte waarom weet ik niet. Ik werd misschien rustig van zijn licht blauwe ogen. Ik ging naast hem zitten en leunde met mijn hoofd tegen de muur. ' Ze moet vast heel slim zijn geweest ' zei ik rustig. Ik zou niet hem gaan afstoten dat kon ik nu niet. Hij had me gezien toen ik een stukje van mezelf bloot gaf. Dan was mijn arrogante bitch muur doorbroken en deed ik gewoon normaal.

Ik begon te schrijven op de muur. "Soms hoopte ik eens dat ik anders was. Y" Mijn ogen keken haar aan. Over me moeder praten deed altijd zeer. Het was nooit de bedoeling geweest om me zo vroeg te verlaten, maar dat had ze wel gedaan. "Ach, ze was zeker slim, vooral wijs" Mijn ogen gingen van haar gezicht af en keken naar de grond. "Hoe heet je eigenlijk?" De K op de muur zei me nog niet veel. Waarschijnlijk had ze een naam met de K, dat kon in ieder geval niet missen.

Ik staarde voor me uit. Het was nogal krap want er konden ook niet meer dan twee mensen in. Ik keek hem aan '' Kimi '' zei ik vlug. Ik vroeg niet naar zijn naam, als hij hem wou zeggen dan deed hij dat maar. Iets met een Y, goh wat slim ben ik haha. Ik keek naar zijn zin die in zwarte letters onder de roze letters kwamen. Ik pakte mijn stift en schreef erachter ' Vertel mij wat, zullen we een keer ruilen ? ' Ik glimlachte en deed de dop weer op de stift en deed hem in mijn laars.

Een glimlach ontstond al gauw op mijn gezicht. "Dat kan. Maar ik denk niet dat jij een man wilt zijn" Schrijven voelde altijd veel beter dan woorden uitwisselen. Wanneer je woorden uitwisselde werd je al gauw zenuwachtig of je wel het goeie zei. Met schrijven was dat anders, je schreef gewoon op wat je dacht. "Ik ben Yuno trouwens" Ik sprak de woorden nauwelijks uit, ik mompelde ze vooral. Misschien doordat ik verlegen werd in de buurt van een meisje. Vooral bij zo mooi meisje als Kimi.

Ik grijnsde en pakte mijn stift weer te voor schijn. '' Voor een dag een jongen te zijn lijk me best leuk '' Ik schoot in de lach bij de gedachten. Maar als ik er even overnadacht wou ik het best wel. Ik wou wel weten hoe dat voelde volgens mij moet dat heel anders zijn. ik borg mijn stift weer weg. ' Hmm, weetje die naam heb ik nog nooit ergens gehoord. Hij is mooi hoor daar niet van. Alleen bijzonder. ' Ik schoot in de lach door mijn eigen zin. Het was echt zo'n kimi flauwekul zin.

Eerlijk gezegd voelde ik me wel op mijn gemak bij Kimi. Misschien doordat ze zich als zichzelf gedroeg, of doordat ze zo spontaan deed. "Ach, het is ook niet een van de leukste namen? Kom op, wie noemt ze kind nou YUNO?" Een brede grijns kwam te voorschijn op mijn gezicht. Ik was nog nooit dol geweest op mijn naam. Ik vond hem zo... meisjesachtig. "Kimi komt daarin tegen wel heel vaak voor hoor" Deze zin bedoelde ik sarcastisch, niet gemeen. Ik hield er soms van om een grapje te maken, alleen meestal kwam die niet over op de ander. Het grapje bedoel ik dan hé.

Ik glimlachte en haalde mijn schouders op ' You know ' maakte ik de woordgrap. Hij was helemaal niet grappig maar ik kon het gewoon niet laten. Ik glimlachte en gaapte. Ik sloeg snel mijn hand voor mijn mond anders zag het er zo dom uit. Ik keek hem aan. ' Volgens mij kan ik elk moment in slaap vallen. ' Ik glimlachte en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik was gewoon echt super moe en kon me niet in houden. Misschien was het niet gepast ofzo maar mijn hoofd kon zichzelf niet meer overeind houden. ' Mag dit ? '

"Als je mij een kussen vind, dan kan je gerust blijven liggen. Als je maar weet dat ik geen kussen ben" Een brede grijns kwam op mijn gezicht. Het voelde best vertrouwd, zo met haar op mijn schouder. Maar tegelijkertijd ging het me allemaal te snel. Misschien deed ze dit alleen uit moeheid, maar het kon ook omdat.. HO, nee dat kon niet Yuno. Ik neuriede zachtjes een wijsje en wiegde mezelf heen en weer. Niet echt het verstandigste wat je kon doen met iemand op je schouder.

Dit ging automatisch, dit was mijn instinct. Wat flirten, wat grappen, en dan zoenen. Maar goed ik mocht het nu niet verkloten want dit vond ik eens wel een leuke school en ik wou dat de roddels nu niet meer zo erg werden dat in naar een andere school ging uit lafheid. ' Ik weet dat je geen kussen bent, mijn kussen praat nooit terug. ' Ik glimlachte en keek voor me uit. ' Heb jij ook een element ? ' vroeg ik zachtjes.

Ik werd verstoord door wat gepraat van haar kant. "Ik dacht dat je ging slapen?" Gniffelend keek ik naar haar gezicht. "Iedereen heeft hier een talent gekkie." Ze was in mijn ogen nu al niet de slimste, maar dat was opzich wel komisch. "Ik bestuur water trouwens, en jij?" Zo ging het altijd. Je vroeg wat vragen aan elkaar. En uiteindelijk was je uitgepraat en wist je niks meer te zeggen. Zo ging een gesprek onderling altijd.

Ik gaf hem een klopte op zijn hoofd. ' Niet doen alsof ik blond ben jij ! ' Ik glimlachte. Ik zei vaak eigenlijk dingen die ik als ik eerst even nadacht ook wel had geweten. Maarja ik was impulsief, in mijn zeggen en doen. Ik deed en zei dingen waar ik vaak eerst overna zou moeten denken. Maar goed, soms was dat ook wel een voordeel. Mensen dachten tegenwoordig te veel na en deden te weinig. Ik hield wel van een beetje actie. ' Aarde, wil je dat ik ga slapen ? '

Aarde, hmm ik kende niet veel mensen die aarde bestuurden. Mijn vader was wel een aardemeester. Maar ik had hem al zo lang niet meer gezien dat ik me er weinig van kon herrineren. "Nee, zonder jou dom blonde hersens verveel ik me nogal.." Ik kwam nu heel anders over dan ik was. Normaal was ik nogal open en deed ik altijd heel verlegen. Maar nu deed ik niet zo, nee ik wou gewoon eens indruk maken op andere. Niet dat ze van me dachten dat ik een gay was door mijn gedrag.

Ik grijnsde om zijn nogal slimme zin. ' Is dat een manier om te zeggen dat je me mag ? ' Ik grijnsde en draaide mijn hoofd naar hem toe en haalde hem toen van zijn schouder af. Hij leek mij nu al aardig. Hij had voor mijn gevoel geen vooroordelen over mensen en het gesprek verliep gewoon prettig zonder druk of pijnlijke momenten. ' Weetje yuno, jij ben zelf ook blond ' ik grijnsde toen ik hem aan keek. En leunde met de zijkant van mijn hoofd tegen de muur.

Haar gevoel voor humor beviel me wel. Een brede grijns kwam op mijn gezicht na een paar bijdehande opmerkingen. " Ik ben slimblond. Mijn haar is trouwens bijna wit hoor. " Mijn vond ik zelf niet echt een fijne kleur hebben. Het was echt zo meidenkleur. " Ja ik mag je wel. Maar dat zeg ik niet graag, ik laat het liever merken " Ik pakte een stift uit mijn broekzak en begon weer te schrijven. " Je leert mensen beter kennen in een kleine ruimte dan in een grote " Mijn naam hoefde hier niet onder, het was gewoon een soort.. spreekwoord.

Ik keek naar zijn zin en glimlachte. ' Spreek je uit ervaring ? ' Ik stond op. Ik vond het wel goed voor nu. Ik had nog zin om te dansen, ik had lang genoeg gezeten. ' Je weet dat dit de klaag muur is en niet de spreekwoorden muur hé, blondie ' Ik keek op mijn horloge. Ik trok mijn rokje wat naar beneden en liep naar de deur. ' Ik zie je snel ' Ik glimlachte nog even en liep toen de kamer uit.

- gone-

-Newheid?-

Ave glipte de witte kamer binnen. Het was er stil, maar licht. En er was niemand. Het was bijna rustgevend, maar Ave voelde zich ook merkwaardig blootgesteld, zo in deze ruimte. Hij was niet groot, beter gezegd klein. Met haar hoofd een beetje schuin las ze de teksten die er al op geschreven waren. Voor ieder van hen leken ze iets te betekenen, maar voor wat Ave op het moment voelde was er alleen leegte, als ze ze las. Ze aarzelde heel even, en keek achterom, naar de witte deur, maar die was roerloos, niet meer verschoven voor ze hem achter zich dicht had gedaan. Toen haalde ze de dunne, zwarte stift uit een van haar zakken, waar alles in leek te kunnen. Ze streek haar haar uit haar gezicht, en keek om zich heen. Ze wilde niet zo openbaar schrijven, zoals de andere personen, die voor haar deze kamer al binnen waren gegaan dit jaar. En toen viel haar blik op een hoekje, dat bedekt was met een klein beetje schaduw door de lichtval in de ruimte. Daar, perfect. Niet in het zicht, maar het was er duidelijk wel. Ze opende de stift, maar deed hem weer dicht. Wat zou ze moeten schrijven? Hoe zou ze de pijn ooit kunnen uitleggen?

Eurm Yuno is daar nog --

Voordat Camille naar binnen liep keek ze eerst om de hoek om te kijken of er iemand was, als het kon wilde ze liever even alleen zijn. Gelukkig voor haar was er niemand, ze stapte snel naar binnen en sloot de deur achter haar. Ze pakte een zwarte stift uit haar zak, terwijl ze de zinnen las die de mensen op de ooit zo witten muren hadden geschreven. Ze zocht een stukje muur op, in sierlijke letters schreef ze: "ik haat de dingen die ik gedaan heb, ik ben zwak". Ze drukte de dop op de stift en staarde naar haar tekst.