Het meer dat in een grot ligt.

Ik had besloten de omgeving van de school te verkennen, waarschijnlijk omdat ik snakte naar een plek waar ik rust kon vinden. Dat was dan ook de manier hoe ik hier terecht was gekomen. Het was hier prachtig, met een magisch gevoel dat in te lucht hing. Ik greep me vast aan een rots en zette mijn voet op een uitstekende punt om omhoog te klimmen. Toen ik eindelijk boven was glimlachte ik en haalde diep adem. Het aanblik van het meer was betoverend. Waarschijnlijk ook de perfecte plek om water te beoefenen, hoewel die kracht helaas niet binnen mijn beschikking lag.

Camille liep de grot in, ze verwachte niet dat er iemand was dus het verbaasde haar wel dat er iemand op een rots zat. Zelf liep ze door naar de oever en ging aan de rand zitten met haar benen in het water, ze bewoog haar benen langzaam heen en weer en keek hoe er rimpels in het water ontstonden. Ze neuriede zachtjes hopend dat het meisje daar geen probleem van zou maken.

Ik hoorde voetstappen door de grot galmen en keek naar beneden. Een meisje liep naar het meer toe en ging met haar benen in het water zitten. Ik vroeg mezelf af of het niet koud was, maar zei niks. Ik wilde me niet met zaken bemoeien die me niet aan gingen. Misschien had ik het wel gevraagd als ik haar had gekend, maar dat veranderde dan ook de hele situatie.

Op dit soort momenten dacht Camille altijd aan haar ouders en broers en dat ze die eigenlijk best wel miste. Haar hand ging automatisch naar haar ketting die ze vast klemde. Ze vroeg zich af of ze wel de goede beslissing had gemaakt toen ze weg liep van huis en hier naar school ging, ze vroeg zich zo veel af ze trok al haar keuzes in twijfel. Ze moest eigenlijk niet zo veel denken ze werd er ongelukkig van.

Ik besloot weg te kijken, meestal vonden mensen het niet prettig om bekeken te worden. Ik sloot mijn ogen en liet me meevoeren met de geluiden van het klotsende water, geluiden van buiten de grot en een verdwaalde vogel die boven mijn hoofd rond cirkelde. Dit was een ultieme plek voor iemand zoals mij.

sorry ik dacht dat er meer mensen in mochten.
denk kimi maar weg.

Doordat de wind voor Camille luider klonk hoorde ze dat er iemand aan kwam. Ze hoopte op iemand die haar met rust zou laten, ze had geen behoefte aan gezelschap, ze wilde gewoon even alleen gelaten worden zodat ze alles op een rijtje kon zetten.

Weer kwam er een meisje de grot binnen. Gelukkig was ook zij stil. Ik vroeg me af hoe ze deze plek gevonden hadden, ikzelf had het nogal een klus gevonden. Ik streek met mijn hand over de rots waarop ik zat, me nog een keer verbazend dat ik ze allebei nog nooit gezien had. Het vogeltje dat eerst een tijdje boven mijn hoofd had rond gecirkeld streek naast me neer en begon er op los te fluiten. Hoewel ik had verwacht dat het me zou irriteren, werkte het juist het tegendeel. Het gaf me juist meer een gevoel van ultieme rust.

Camille was al vaker in deze grot geweest, en ze zou er zeker nog vaker komen ze vond de sfeer hier fijn. Ze ging ergens aan de rand zitten met haar voeten in het water, ze zwaaide ze glimlachend heen en weer terwijl ze naar de vissen keek die schrikachtig weg zwommen doordat ze zo zat.

Phoebe liep, met een nieuwsgierige blik in haar ogen, de grot binnen. Aangezien ze pas op school was aangekomen, leek het haar wel handig om een paar plekjes te verkennen, zodat ze niet plotseling verdwaald raakte. Ze liet haar ogen door de ruimte glijden, en haar blik viel op het meer. Een meer in een grot? Apart..

Camille hoorde iemand de grot binnen komen, ze keek nieuwsgierig naar de kant waar je de grot binnen kwam ze had geen idee wie zou kunnen zijn. Ze herkende haar niet meteen, pas na een tiental seconde bedacht ze dat dat het meisje was met die enorm lange haren, uhm uhm ze hete phoebe, dat was het wist ze ineens weer. Niet dat ze ooit met haar gesproken had, ze had het laatst gehoord.

Phoebe liep direct naar de rand van het meertje, en ging er, terwijl er een diepe zucht uit haar mond ontsnapte, zitten. Ze keek nogmaals om zich heen. Er waren niet zo veel mensen, maar ze waren er wel. Ze glimlachte eventjes. Ze hield van gezelschap, ook al was zij meestal niet degene die met een gesprek begon. Ze keek naar het water, in de ogen van haar eigen weerspiegeling.

Camille glimlachte liefjes naar Phoebe "hai"zei ze meer uit beleefdheid dan omdat ze graag wilde praten. Ze bleef even naar haar kijken, al snel wende ze haar blik af misschien zou ze het niet fijn vinden om aangestaard te worden, ze richte haar blik op het meer. Haar ogen bewogen langzaam heen en weer doordat ze een vis volgde die kris kras door het water bewoog.

Phoebe keek verbaasd op toen ze een meisjesstem tegen haar hoorde praten. Ze glimlachte lichtjes, en keek het meisje aan. 'Hallo,' zei ze terug. Toen het meisje haar blik afwendde, volgde Phoebe haar voorbeeld. Dit keer echter niet naar het meer, maar naar de bovenkant van de grot. Dit deed ze vaker, waarom wist ze zelf eigenlijk ook niet. Opnieuw keek ze naar het meisje. 'Ik ben Phoebe,' zei ze, om zichzelf toch maar voor te stellen.

Camille knikte dan had ze het dus toch goed verstaan, ze keek richting Phoebe "aangenaam ik ben Camille"antwoorde ze met een zachte stem, op dit soort plaatsen prate ze altijd zachter zodat ze de rust niet verstoorde, op de een of andere manier had ze zichzelf dat aangeleerd. Ze zwaaide haar voeten iets harder omhoog waardoor er wat water op spatten en tegen haar gezicht vloog, met de rug van haar hand veegde ze het er af.

Phoebe knikte. Camille heette ze dus. Best een mooie naar, vond ze. Beter dan Phoebe in ieder geval. Ze keek lichtjes geïrriteerd toen er ook een paar waterdruppels tegen haar aankwamen, maar wist dat direct weer opzij te zetten en veegde de druppels met een kleine glimlach op haar gezicht weg.

Camille zag dat ze geirriteerd raakte van haar wilde gespetter en hield er meteen mee op "sorry, ik hield even alleen rekening met mezelf, het spijt"zei ze terwijl ze verontschuldigend naar Phoebe glimlachte.

Phoebe lachtte. 'Geen probleem hoor,' zei ze. Dat deed ze zelf ook wel eens, alleen rekening houden met zichzelf, dus ze had niet het recht om nu boos te worden. En tja, niemand werd toch echt boos van een paar druppeltjes?

"Okay mooi"zei Camille grijnzend. Ze begon zich lichtelijk te vervelen, erg interessante dingen zij ze zelf niet en ze deed zelf ook niet veel, met haar vingers roffelde ze op de stenen kant.