De schommelbank.

De schommelbank is te vinden in een van de afgelegen plekjes op het schoolplein. Hier komen vaak stelletjes of mensen die ergens over na willen denken. Vooral 's avonds is deze plek betoverend.

Maximaal 2 personen.

Met het boek, 'Duistere magie voor beginners', tegen mijn borst geklemt liep ik naar de schommelbank en ging erop zitten. Het was de ideale plek om even tot rust te komen, tenminste, dat dacht ik. Ik sloeg het boek open en las de inhouds opgaven. Het besturen van mist, leek me wel iets om mee te beginnen.

Met toeval liep ik langs deze plek, even bleef ik staan kijken toen ik abigail zag. Ik was er over na aan het denken om het haar te vertellen, van Phoebe. Het leek me slimmer, ik wou eerlijk zijn, daar kon je een relatie op bouwen. Langzaam liep ik naar haar toe, mijn kleding was casuel. Een zwarte skinny met een diepe v-hals, mijn lievelings geurtje op. ' Hee ' ik sprak zacht.

Ik keek op toen ik een bekende stem hoorde. "Heey", zei ik met een glimlach en keek van hem naar het boek om het vervolgens weer dicht te slaan. Ik verbaasde me er kort over hoe leuk hij er, as usual, weer uit zag.

Ik boog me even naar haar toe om mijn lippen voorzichtig op die van haar te drukken. ' Wat lees je? ' mijn ogen waren op het boek gericht toen ik naast haar ging zitten. Ik stelde het vertellen even uit, omdat ik bang was. Ik was bang voor haar reactie, bang om haar kwijt te raken.

Ik glimlachte even en keek hem aan. "Duistere magie voor beginners", mompelde ik. Ik herrinderde me dat ik hem niks over mijn kracht had verteld. Of dat ik mijn kracht niet bepaald onder controle had. Ja, ik kon het een en ander oproepen, maar nog niet zonder veel inspanning.

Ik knikte, realiserend dat ik verder haar kracht niet gekend had. ' Oké, ik moet je iets vertellen ' als van zelf sprekend ontweek ik haar blik voor even. Ik haalde diep adem om me over de angst heen te zetten. Een relatie kan alleen op eerlijkheid bestaan. Sprak ik mijzelf telkens toe.

Ik keek hem aan en trok een wenkbrauw op. Ik zag duidelijk dat het hem veel moeite kostte om dit te zeggen. Ik vroeg me af of het erg was, of hij misschien dronken was geweest in de boomhut en wilde zeggen dat hij het niet meende. Of dat het misschien een grap was ofzo.

Ik slikte en keek haar aan. ' Voor ons, voor dat wij officeel iets hadden maar na die zoen op het balkon. ' ik hield me even stil en wende mijn blik af. ' Heb ik met Phoebe gekust ' ik wachte af tot ze boos werd, of weg ging. Iets waar aan ik merkte dat het niet oke was wat ik gedaan had, want dat was het namelijk ook niet.

Ik liet zijn woorden tot me doordringen en beet op mijn onderlip. Ik had het kunnen weten, it was to good to be truth. Ik staarde naar mijn boek, niet wetend wat ik moest zeggen. Het deed me pijn, alsof hij een mes in mijn hart stak. Ik weigerde de tranen in die in mijn ogen stonden bloot te geven, omdat het onzin was om hier een traan voor te laten vallen. Mensen gingen dood, daar mocht je om huilen. Maar voor een jongen die na jou meteen een andere zoende, waren tranen niet waard, ookal deed het zo'n pijn.

Ik beet op mijn onderlip en merkte dat ze me geen reactie gaf. ' Ik dacht dat ik teminste eerlijk moest zijn ' ik zei het zacht. Ik kon haar wel vertellen dat het echt niks betekende maar dat geloofde ze toch niet. Phoebe was een fout, omdat ik op dat moment gewoon écht messed up was. ' Ik denk dat ik je beter met rust kan laten? ' weer sprak ik zacht terwijl ik op stond. Ik wou haar niet kwijt, echt niet, al had ik het idee dat ik haar nu net verloren had.

Een vlaag van gemengde gevoelens gingen door me heen. Pijn, verdriet maar voor vooral woede. "Waarom heb je het me niet meteen verteld", zei ik terwijl ik de trilling in mijn stem onder controle probeerde te houden. "Waarom dacht je uberhaupt dat je na het zoenen met haar, gewoon met mij iets kon beginnen?" Sprak ik nijdig. Hij kon me het niet kwalijk nemen dat ik boos was, hij had het zelf voor elkaar gekregen.

Ik haalde mijn beide handen door mijn haar en keek naar haar. ' Omdat het verleden niet uit hoort te maken. Toen ik iets met jou begon ging het me om jou, dat jij nog nooit verder gegaan was dan een kusje maaktte mij ook niks uit terwijl ik zelf al vanaf mijn 13de ontmaagd ben ' even hield ik me stil. ' Als jou het uitmaakt wat er voor ons gebeurde, waarom ben je dan ooit wat met mij begonnen? Ik heb 4 mensen vermoord ' het zeggen kon ik nu, het deed pijn maar ik kon het.

Ik stond op, boos misschien zelfs woedend, terwijl ik hem nijdig aankeek. "Dat is niet te vergelijken, ik heb niet met een andere jongen staan te zoenen, een dag nadat ik met jou had gezoent." Siste ik en voelde mijn hart op en neer bonken. "Als het je blijkbaar zoveel uitmaakt dat ik geen ervaring heb, why the hell wilde je dan iets met me? Waarom heb je dan niet met die Phoebe genomen?" Ik had mezelf nauwelijks meer onder controle. "Dat je vier mensen hebt vermoord, heb je me tenminste eerlijk verteld, vóór we iets kregen." Ik legde de klemtoon op voor en haalde diep adem.

Ik stopte mijn handen in mijn broekzakken en besloot niet opgefokt terug te reageren. ' Ik zei net dat het me niet uit maakt ' rustig haalde ik adem. ' En ik heb het niet met die Phoebe genomen omdat ik jou wou, nee ik wil jou. ' ik legde de nadruk op het woord wil. ' Het maakt niet echt uit of ik je er voor of er na vertelt. Want in een relatie zitten nou eenmaal dingen die je zullen tegenvallen. Het is niet een groot sprooje Abigail ' ik fronste lichtjes. Het was geen sprookje, daar was mijn vorige relatie het perfecte voorbeeld van.

Ik schudde mijn hoofd. "Blijkbaar niet nee", antwoorde ik kortweg. "Zou je alstjeblieft kunnen gaan, ik moet nadenken." Ik staarde naar het boek in mijn handen. Ontspannen ging niet meer. "Je had het moeten zeggen, in de boomhut." Mompelde ik en staarde voor me uit. Man, wat deed mijn hoofd pijn. Ik was bang dat als hij nog meer dingen op zou biechten dat ik uit elkaar zou knallen. Maar volgens mij was dat het, voorlopig.

Ik deed mijn handen in mijn broekzakken en draaide me om. Ik kon sorry zeggen maar dat maakte vrij weinig uit. Sorry was slechts een woord, en ik had gezegt dat ik haar wou in plaats van Phoebe. Was dat een soort sorry? Ja ik denk het, dat was mijn soort sorry.

- Gone -

Ik merkte dat een traan toch de weg over mijn wang had gevonden en nijdig veegde ik hem weg. Ik ging weer zitten en sloeg het boek open. Ik was mezelf zo net kwijt geraakt, ik had dingen gezegt die ik liever voor me had gehouden. Ik was bang voor die Phoebe, ookal kende ik haar niet. Bang dat Near zou beseffen dat hij iets voor haar voelde. Terwijl ik dat me bedacht besefte ik ook hoe moeilijk het voor hem moest zijn om dit te vertellen. Even had ik bewondering voor hem, ondanks de woede die nogsteeds door mijn lijf gierde, want ik zelf zou zoiets waarschijnlijk verzwegen hebben.