Het hutje op de heide.

Op de hei staat een hutje. Velen mijden deze plek, zonder enige reden. Er bestaat een legende dat hier vroeger een duister meester had gewoont die netzoals zijn kracht, erg duister was. De hut is van binnen nogsteeds in dezelfde staat als in de tijd dat hij er geleefd zou moeten hebben.

Maximaal 4 personen.

Alice liep, zoals ze vaker deed, rustig over de hei. Ze vond het fijn om hier te zijn, zonder dat ze daar een reden voor had. Toen ze hier, zo'n 2 jaar geleden, voor het eerst liep, was haar blik direct gevallen op het eenzame hutje dat er stond. Ze had echter nooit het lef gehad om er binnen te gaan kijken, vanwege de legende die het hutje met zich meedroeg. 'Kom op, Alice, sinds wanneer ben jij zo'n gelovig persoon?' Sinds nooit, bedacht ze zichzelf. Met een nieuwsgierige blik in haar ogen, en twijfelde passen liep ze naar het huisje toe.

Ik was op een mooie, uitgestrekte heide terecht gekomen. Wat verder op zag ik een schim lopen en nog verder op een hutje. Ik was nieuwschierig, dat was ik bijna altijd. Ik liep richting de schim en het hutje toe. Als eerstejaars had ik nooit gehoord van de legende, dus liep ik er zonder enige twijfel op af.

Alice merkte niet dat achter haar nog iemand liep, en liep dus ongestoord verder. Toen ze eenmaal voor de deur van het hutje stond beet ze eventjes twijfelend op haar lip. Die twijfel zette ze echter meteen weer opzij. Wat kon er gebeuren? Ze legde haar hand op de deurknop en trok de deur langzaam open. Eerst keek ze eventjes voorzichtig naar binnen. Het was een gewoon ingericht huisje, en ze kon - tot nu toe - niks speciaals ontdekken. Ze stapte naar binnen, maar deed de deur niet achter zich dicht.

De schim was verdwenen in het hutje en ik vroeg me af of dat misschien de bewoner was. Toen ik dichterbij kwam merkte ik echter dat het hutje er compleet onverzorgt uit zag. Ik merkte dat de deur nog open stond en keek naar binnen. "Hallo?" Zei ik terwijl ik om me heen keek.

Alice liet haar wijsvinger langs de tafel glijden en keek erna. Hij zat onder de stof, dus waarschijnlijk was hier al tijden niemand geweest. Toen hoorde ze een stem. Geschrokken draaide ze zich om, en keek ze het meisje met grote ogen aan.

De schim was een aardig uitziend meisje. Ik glimlachte even en vroeg me af waarom ze zo geschrokken keek. "Is er iets?" Vroeg ik zacht en keek even achter me, maar zag niks om van te schrikken, op mezelf na.

Alice bleef het meisje eventjes aanstaren, maar werd uiteindelijk iets rustiger. 'Nee, er is niks,' zei ze, terwijl ze haar hoofd schudde. 'Gewoon geschrokken.' Ze glimlachte eventjes.

Ik glimlachte opgewekt en keek om me heen. "Ik ben Abigail," zei ik, om mezelf maar even voor te stellen. Ik zag een boek op de grond liggen en veegde de stof van de kaft. 'Duistere magie voor beginners' stond erop. Ik besloot het boek mee te nemen. De plek zag eruit als onbewoond, dus het leek me geen diefstal.

Alice knikte toen ze haar naam zei. 'Alice,' zei ze, om zichzelf ook maar voor te stellen. Ze liep wat verder het huisje binnen. Wie zou hier gewoond hebben?

Ik ging op de trap zitten en sloeg het boek open. "Schaduwsturen.." mompelde ik terwijl ik de inhoudsopgaven doorzocht. Ja, daar stond het. Ik bladerde naar de genoemde bladzijde en keek mijn ogen uit. Een glimlach verscheen op mijn lippen, dit moest ik aan Heath laten zien.

Alice keek opnieuw geschrokken op toen ze gekraak op de trap hoorde, maar zuchtte toen ze zag dat het Abigail was, die ging zitten. Alice was niet snel bang, maar dit huisje had gewoon iets engs, iets wat ze niet kon plaatsen.

Mijn ogen vlogen over de regels en ik had geen besef meer van tijd of plaats. Het enige waar ik aan dacht was dat ik mijn krachten zo zou kunnen leren te gebruiken. Ik klapte het boek uiteindelijk weer dicht en hield het goed vast. "Weet jij wie er hier gewoont heeft?" Vroeg ik aan Alice.

'Volgens een legende woonde hier ooit een hele duistere man,' zei Alice. Zelf geloofde ze het niet, maar het kille gevoel in het hutje liet haar toch een beetje van gedachte veranderen.

Ik keek geinteresseerd naar Alice. "Dat verklaard waarom dit boek hier lag," zei ik en keek om me heen. Het hutje was niet bepaald in goede staat, maar alles leek nog wel op de plek te liggen als hoe het was achter gelaten. "Was het een duistere man, of een man die duistere krachten bezat?" Vroeg ik voor de zekerheid.

'Een duistere man die duistere krachten bezat,' zei Alice. 'Allebei dus.' Ze liet haar ogen door het hutje glijden. Alles stond op een gebruikte manier, dus het leek erop dat hij niet van plan was te verdwijnen, of wat er dan ook met hem gebeurt was.

Ik fronste even en staarde naar het boek. "Dat schept ook voor oordelen over de duistere kracht.." mompelde ik tegen mezelf, terug denkend aan mijn gesprek met Heath over onze kracht.

Alice knikte. Ze had zelf nooit geloofd dat iedereen die de duistere kracht bezat compleet slecht was. Natuurlijk, er waren er die dat wel waren, maar zo waren ze bij elk element.

Ik was nieuwschierig naar wat de trap me zou brengen en liep dus naar boven. Eenmaal op de aller laatste trap keek ik een hoek om. Een totaal zwarte kamer met een bed. Ik rilde even en liep langzaam de kamer in.