De uitgeholde zitboom.

Met een dik boek kwam Camille aangelopen en liet zich meteen op de schommel vallen, zachtjes wiegde ze heen en weer. Ze bladerde snel door het boek heen op zoek naar de pagina waar ze gebleven was, al snel begon ze te lezen. Ze ging helemaal in het boek op waarschijnlijk zou ze het niet merken als er nu iemand aan kwam en haar gedag zou zeggen.

Met een dikboek in mijn handen liep ik richting de uitgeholde zitboom. Het was mijn favoriete plek om even heerlijk tot rust te komen. Meestal was hier niemand, het kwam maar zelden voor dat er wél iemand was. Net voor de boom hield ik stil. Er was dit keer dus wel iemand. Het was Camille, het meisje die bij mij aan de tafel zat vannochtend. Ze zat kennelijk erg diep in haar boek, want ze had me niet in de gaten. "Eh hallo?" Toch waagde ik het erop om iets te zeggen.

Als Camille had gemerkt dat er iemand aan gekomen was had ze geglimlacht en beleeft gedag gezegd, maar aangezien ze het toch niet door had merkte ze helemaal niet hoe onbeleefd ze bezig was. Ze las gewoon door en grinnekte om een opmerkting die die hoofd persoon in haar boek maakte, ze had echt geen idee hoe raar dat op iemand over kon komen.

Het zag er eigenlijk best wel komisch uit. Ze zat zo diep in het boek dat ze niet eens mensen opmerkte. Ik plofte neer tegen de boom aan en opende me boek. Eigenlijk was het niet erg dat ze me niet opmerkte, want dan kon ik ongestoord lezen. Maar het voelde ook weer stom om ge negeert te worden.

Doordat Yuno in de boom ging zitten begon alles te bewegen, dit gebeurde altijd, viel Camille van de schommel af gewoon van schrik, dit soort dingen had ze wel eens vaker gehad, ze moest gewoon beter op letten. Nu had ze ook door dat iemand misschien wel hoi of iets in die richting tegen haar had gezegd, haar gezicht kleurde rood en terwijl ze overeind kwam herkende ze Yuno meteen. Ze begon een hele reeks excuses te mompelen.

Gierend van het lachen keek ik Camille aan. Ze was geschrokken, geschrokken van de bewegingen. "Goeie morgen! waar zat jij met je hoofd?" een nieuwschierige ondertoon weerklonk in mijn stem. Ik opende mijn boek waar ik gebleven was en keek naar het plaatje van een watermeester. Wauw, die speelde eerder met water dan dat ie er mee vocht.

Camille schoot ook in de lach, dit had er vast erg komisch uit gezien, ze had wel vaker mensen zien vallen en moest er dan ook altijd om lachen. "uhm hoi, ik denk niet dat ik helemaal hier was, sowieso als ik een boek lees kan je alles bij me doen ik merk er toch niets van"zei ze lachend terwijl ze haar boek opraapte en weer ging zitten. Ze keek nieuwsgierig naar zijn boek "wat lees je?".